Η “ήττα του ιμπεριαλισμού” στο Αφγανιστάν και η διανοητική πανωλεθρία της “Αριστεράς”

Επειδή βλέπω φίλους και συντρόφους να χαρακτηρίζουν την επικράτηση των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν ως ήττα του δυτικού και αμερικανικού ιμπεριαλισμού, να πω ότι πρόκειται για μια βαθιά απλουστευτική και προβληματική άποψη, εντελώς ασύμβατη με οποιαδήποτε μαρξιστική η αριστερή-προοδευτική οπτική.

Η έννοια του ιμπεριαλισμού αναλύθηκε από τη μαρξιστική διανόηση, προεξάρχοντος του Λένιν, για να παράσχει σε όλους τους άμεσα η έμμεσα ενδιαφερόμενους μια τεκμηριωμένη, κατανοητή και ρεαλιστική εικόνα της σχέσης κράτους-κεφαλαίου και των κρατών μεταξύ τους στο σύγχρονο καπιταλισμό από τη σκοπιά των συμφερόντων των υποτελών τάξεων, με σαφή και ξεκάθαρο στόχο οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί και οι αντιφάσεις του συστήματος σε διακρατικό και διεθνές επίπεδο να χρησιμοποιηθούν από τις υποτελείς τάξεις για την ανατροπή του καπιταλισμού σε κάθε χώρα με ορίζοντα το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Για αυτό και στο σύνολο τους τα αριστερά και κομμουνιστικά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα συνέδεσαν πάντοτε άρρηκτα τη νίκη εναντίον μιας η περισσότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με τη ριζική καταπολέμηση των ανισοτήτων και την καθολική πρόσβαση σε κοινωνικά αγαθά και δικαιώματα (υγεία, παιδεία κτλ) ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, εθνικότητας, θρησκείας κα.

Υπό αυτή την οπτική λοιπόν αυτό που συμβαίνει στο Αφγανιστάν, δηλαδή η επικράτηση του πιο ακραίου και αντιδραστικού ισλαμισμού και η διαφαινόμενη επιστροφή της χώρας 1400 χρόνια πίσω σε επίπεδο δικαιωμάτων και ελευθεριών, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να θεωρηθεί ήττα του δυτικού ιμπεριαλισμού, αλλά προϊόν των αντιφάσεων, των αδιεξόδων και της αδυναμίας του να διαχειριστεί το οικονομικό και πολιτικό χάος που ο ίδιος προκάλεσε στη χώρα και την ευρύτερη περιοχή. Όποιος, συνειδητά η μη, συγχέει αυτά τα δυο υιοθετώντας τη λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου» δεν έχει σχέση με την Αριστερά σε οποιαδήποτε εκδοχή της, και της προκαλεί τεράστια και ανεπανόρθωτη ζημιά.

Ραφαήλ Παπαδόπουλος