Ίσως να ήμασταν άνθρωποι…
Αν διαβάζαμε ένα μέρος των ποιητών μας, αν διδάσκονταν στα σχολεία ο Βάρναλης, ο Ρίτσος, ο Λειβαδίτης, ίσως και εμείς, αντί να χλευάζουμε αυτούς που αγωνίζονται για το δίκαιο, να στεκόμασταν δίπλα τους δίνοντας μαζί τους τον αγώνα.
Ξέχωρα το σχετικό τρολαρισμα που κάναμε χτες, λόγω της ημέρας ποίησης, αν σαν λαός, σαν πολίτες, είχαμε διαβάσει το 1/5 των ποιητών μας, αν διδάσκονταν στα σχολεία, ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, ο Βάρναλης, ο Λειβαδίτης, ο Λουντέμης, γιατί όλα ξεκινάνε από την παιδική ηλικία, ίσως να μην ήμασταν στην κατάσταση που είμαστε.
Ίσως να βλέπαμε τα προσφυγοπουλα, όπως πρέπει να βλέπουμε όλα τα παιδιά, και όχι να τα αντιμετωπίζουμε, ξενοφοβικά, ρατσιστικά, με λοστούς.
Ίσως να βλέπαμε τους πρόσφυγες σαν θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων (δε μου ‘ρχεται άλλη λέξη) και όχι σαν εχθρούς.
Ίσως ακόμα και το διπλανό μας, τον χωριανό μας, το γείτονά μας, εκεί που τον βλέπουμε να μην μπορεί να αντεπεξέλθει στις ανάγκες που μας έχουν επιβάλει, αντί να τον κλωτσαγαμε να τελειώσει, να του δίναμε το χέρι μας και να τον βοηθούσαμε να ξανασηκωθεί και να αγωνιστεί.
Ίσως και εμείς, αντί να χλευάζουμε αυτούς που αγωνίζονται για το δίκαιο, να στεκόμασταν δίπλα τους δίνοντας μαζί τους τον αγώνα.
Ίσως…
Νιόνιος ο Μπακάλης…
