Και όλη την ευθύνη την έχει… ο καιρός!

Λάβαμε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο της Κατιούσα και δημοσιεύουμε ένα κείμενο του Δημοσιογράφου – Λογοτέχνη Βασίλη Π. Καυκόπουλου, σχετικά με τις πρόσφατες πυρκαγιές, τη στάση της κυβέρνησης και τις συγκρίσεις με το νησί της επανάστασης, σε αντίστοιχες περιπτώσεις.

Και, να, Φίλες και Φίλοι, που ξεδιάντροπα η Κυβέρνηση των ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛΛ. προσπαθεί να φορτώσει το έγκλημα των φονικών πυρκαϊών της Αττικής στα … ακραία καιρικά φαινόμενα (sic) ! Επιχειρεί με τρόπο ανεύθυνο, με μεθόδους δικολαβίστικες, κομψύ ντε κομψά (!) να βγάλει την ουρά της απ’ έξω και να αποποιηθεί από τις βαρύτατες ευθύνες της … Και, βεβαίως, νομίζοντας ότι τρώμε κουτόχορτο οι Έλληνες, θέλει να βγει και από πάνω, ότι δήλα δη έπραξε το καθήκον της και ότι μάλιστα βρίσκεται σε οργανωτική πρωτοπορία, αφ’ ου τα ίδια με αυτήν μέτρα έλαβαν και οι Κυβερνήσεις των Η.Π.Α. και άλλων καπιταλιστικών κρατών σε ανάλογες περιπτώσεις μεγάλων πυρκαϊών κ.λπ..

Ο γράφων, φίλες και φίλοι, δεν ισοπεδώνει ούτε εξομοιώνει πράγματα και καταστάσεις. Ούτε ομογενοποιεί συμβάντα, σαν το πρόσφατο της Αττικής. Αντίθετα, για μιαν ακόμη φορά υποστηρίζει ότι το πρόβλημα εκκινεί από ικανού βάθους χρόνον, οι ρίζες του είναι πολύ βαθιά απλωμένες και οι ευθύνες είναι διαχρονικές. Επιμερίζονται δε, αυτές οι ευθύνες, σ’ όλες τις μέχρι τώρα αστικές Κυβερνήσεις, που δεν φρόντισαν το συμφέρον του λαού, αλλά το μόνο που τις ενδιέφερε ήταν η ικανοποίηση και η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου, ντόπιου και ξένου. Αυτό, μάλιστα, αποτελεί και την επιδίωξη και της σημερινής Κυβέρνησης, της κατ’ επίφασιν αριστεράς! Της αριστεράς, που δεν έχει καμμιά απολύτως σχέση με την αριστερή ιδεολογία. Άλλως τε, όλοι ξέρουμε, ότι το αίμα είναι κόκκινο, κατακόκκινο. Όταν αρχίσει να γίνεται ροζ, κάτι, μάλλον, δεν πάει καλά. Δείχνει αρρώστεια, αναιμία, χάνει από τη δύναμή του. Το ροζ, λοιπόν, του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. απέχει παρασάγγας από το κόκκινο των αγώνων του λαού μας και του κινήματος …

Φίλες και Φίλοι, όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότ’ είμαι στρατευμένος ιδεολογικά στο στόχο για ένα καλύτερο κόσμο, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και διακρίσεις που υποβαθμίζουν το ανθρώπινο πρόσωπο. Και αυτή η στράτευση, ακριβώς, με ελευθερώνει και με απελευθερώνει εις τρόπον ώστε να μπορώ να μιλάω (και να γράφω) ελεύθερα, να λέω και να υποστηρίζω τις απόψεις μου με θάρρος και παρρησία. Έτσι, λοιπόν, με στεντόρεια φωνή θέτω δημόσια το ερώτημα-απάντηση, όπως ακριβώς το έβαλε σε μια αληθινά δημοκρατική μάζωξή μας ο γνωστός και σπουδαίος λαϊκός αγωνιστής, πρ. υποψήφιος δήμαρχος του Κ.Κ.Ε. Γιάννης Χριστοδουλόπουλος. Είπε δε ο τρανός αυτός δημοκράτης και υπηρέτης των λαϊκών συμφερόντων: «Στην σοσιαλιστική Κούβα, με τους φοβερούς κυκλώνες των 250 km ταχύτητας, πως καταφέρνει το κράτος να μετακινεί σε ελάχιστο χρόνο τρία εκατομμύρια πολίτες προς ασφαλές μέρος, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ούτε ένας νεκρός;».

Πράγματι, καταπέλτης το απλό πλην ουσιαστικό αυτό ερώτημα του στελέχους του λαϊκού κινήματος της δυτ. Ελλάδος και όχι μόνον, του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου. Βάλλει ευθέως στην ουσία του προβλήματος και τέμνει το ζήτημα της πολιτικής προστασίας στην καρδιά του. Και ο νοών νοείτω !

Σ’ ένα υπέροχο πόνημά του ο καλός συνάδελφος Νίκος Μπογιόπουλος έχει θέσει τον τίτλο: «Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε». Εκεί, καταδεικνύονται πολλές, πάμπολλες αλήθειες (και αιτίες) γύρω από την όλη συγκρότηση του διεφθαρμένου αστικού συστήματος. Στο διεφθαρμένο, λοιπόν, αστικό καθεστώς, στο κέντρο της πολιτικής του δεν είναι ο άνθρωπος, αλλά το κέρδος. Και το υποζύγιο είναι ο… άνθρωπος! Επομένως, ο όλος σχεδιασμός (πολεοδομικός, οικονομικός, δασικός, εκπαιδευτικός, οδικός κ.λπ., κ.λπ.) γίνεται με σκοπό και μόνον το κέρδος των μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων. Δεν έχει καμμιά αξία η ανθρώπινη ζωή μπρος στο κέρδος! Δεν ενδιαφέρει κανέναν αν, σε μια φωτιά, καούμε όλοι σαν τα ποντίκια ενώ θα μπορούσε να υπάρξει τρόπος ασφαλούς διαφυγής αλλά, θα έλεγα, και ασφαλούς, γρήγορης και έγκαιρης ενημέρωσης των πολιτών. Βεβαίως, δεν ξεχνώ τα αυθαίρετα και το πολυχρόνιο πολιτικό μπούλινγκ μεταξύ των αστών βουλευτών και πολιτευτών που διαγκωνίζονταν στο ποιος και πώς θα καταφέρει να εξυπηρετήσει τις όποιες παρανομίες ακόμη και μέσα σε δρυμούς. Έτσι, σε πολλές περιοχές, έχομε ονοματίσει τα οικόπεδα δικαστικά, δικηγορικά, στρατιωτικά, αεροπορικά κ.λπ., κ.λπ., διαφόρων δηλ. τάξεων που τις άρμεγαν ψηφοθηρικά! Αλλ’ όμως, τράγον αρμέγεις, όταν συμβούν τέτοιες καταστροφές…

Φίλες και Φίλοι, «εκείνος που ήρθε στον κόσμο, για να μην διασαλεύσει τίποτε, δεν του αξίζει ο σεβασμός μας ούτε η υπομονή μας» (Reneè Dymont).

Πρέπει, κατά συνέπεια, να αντιληφθούμε ότι το καπιταλιστικό σύστημα είναι γεμάτο αντιθέσεις, αλλά δεν θα καταρρεύσει μόνο του, από αυτές. Η μεγάλη όξυνση αυτών των αντιθέσεων θα οδηγήσει σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης. Κι όταν βλέπεις τόσους νεκρούς συνανθρώπους σου, συμπολίτες σου, λίγο έξω από το κέντρο της Αθήνας δεν μπορείς παρά να ανασυντάσσεσαι και να προβληματίζεσαι διαλεχτικά και επαναστατικά.

Καίριο, λοιπόν, το ερώτημα και η προβληματική του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου: Μήπως η σοσιαλιστική Κούβα πρέπει να μας προβληματίσει, να μας διδάξει και να μας καθοδηγήσει; Διότι, αλλιώς, Φίλες και Φίλοι, οι αγέννητοι νεκροί θα μας… δικάσουν (Παλαμάς).

Ο Γιάννης Ρίτσος τραγούδησε:

Να μπαίνεις στην καρδιά

του ωκεανού … /

Στο αστείρευτο άσμα των νυχτερινών

κυμάτων ! /

Ενώ, ο Θεός, από τα ύψη

της μεγάλης ερημιάς του, /

λιθοβολεί την τόλμη μας

με όνειρα λαμπρά !… /

Αυτή την τόλμη χρειαζόμαστε, σα λαός, σήμερα πιότερο από κάθε άλλη φορά. Διότι, οι αστικές Κυβερνήσεις μας σπρώχνουν – με την ανοχή μας – στον Καιάδα! Δίχως σχεδιασμό, δίχως πρόγραμμα βαδίζουμε στο πουθενά. Κι έπειτα, «θρηνούν» οι πρωθυπουργοί κι οι υπουργοί σαν τις χήρες που έχουν το γκόμενο στο διπλανό δωμάτιο! ΑΙΣΧΟΣ και ΝΤΡΟΠΗ!...

Βασίλης Π. Καυκόπουλος