Και τώρα τι;

Και τώρα τι; Θα τους ακούμε να κραυγάζουν, να μιλάνε για τάξη και ασφάλεια λες και γεννηθήκαμε χθες; Λες και δεν ξέρουμε τι σημαίνει η τάξη και η ασφάλεια γι’ αυτούς; Τόσα χρόνια, μια ζωή, δέκα, εκατό ζωές το ίδιο εννοούν. Φόβος, ρατσισμός, κοινωνική συναίνεση, εθνική ασφάλεια..

Βγήκε λοιπόν ξανά σεργιάνι το χαφιεδότσουρμο. Και είναι οι ίδιοι. Πάντα οι ίδιοι. Πρεσβευτές και κήρυκες της “ομαλότητας” και της “μη βίας”. Αρκεί η “ομαλότητα” και η “μη βία” να έχουν ευρωπαϊκή και νατοϊκή σφραγίδα. Ακόμα και αν αυτές σημαίνουν άγρια εκμετάλλευση, πόλεμο, προσφυγιά και εργασιακό μεσαίωνα.

Στη δική τους γλώσσα αυτή είναι η ομαλότητα. Η απουσία κάθε αντίδρασης, κάθε αγώνα και διεκδίκησης. Στη δική μας γλώσσα όμως; Οι δικοί μας συμβολισμοί; Οι ολόδικές μας σταθερές (τις οποίες βαφτίζουν με θράσος οπισθοδρόμηση);

Στην πορεία του Πολυτεχνείου θα μιλήσουμε με τη δική μας γλώσσα λοιπόν. Πιάνοντας το νήμα (όχι ξανά, γιατί δεν το αφήσαμε ποτέ) και φωτίζοντας τις “άλλες”, τις πραγματικές αξίες. Αυτές που ο καθένας από μας έχει κειμήλιο και φυλαχτό. Και είναι πολλές… πάρα πολλές… Γιατί ήταν πολλοί… πάρα πολλοί οι δικοί μας άγιοι.

(αν)εφικτος