Κάθε αδικία που γίνεται σε μία κοινωνία, αφορά ολόκληρη την κοινωνία. 

Λάβαμε και δημοσιεύουμε την παρακάτω καταγγελία για μια περίπτωση που αφορά την πρόσληψη καθηγητών στα Δημόσια ΙΕΚ, αλλά έχει ευρύτερες προεκτάσεις. Μολονότι δε μας βρίσκει σύμφωνους η οπτική γωνία του καταγγέλλοντα για αυτές τις προεκτάσεις, θεωρούμε πως η καταγγελία του έχει ούτως ή άλλως ενδιαφέρον και για αυτό την δημοσιεύουμε.

Πέρυσι έκανα για πρώτη φορά αίτηση ως καθηγητής δημόσιων ΙΕΚ. Βάση μορίων ήμουν τρίτος σε όλη την περιφέρεια της Κρήτης. Τελικά πήρα μόλις 4 ώρες όχι γιατί δεν υπήρχαν ώρες αλλά γιατί δόθηκε προτεραιότητα από το διευθυντή σε άλλους οι οποίοι είχαν λιγότερα μόρια και δεν διέθεταν πιστοποίηση. Ύστερα από ένσταση, που έγινε αποδεκτή, αντί να πάρω περισσότερες ώρες, όπως προέβλεπε ο νόμος, μου αφαιρέθηκαν και εκείνες που είχα. Ο τρόπος και ο λόγος που έγινε αυτό εξάντλησε τα όρια της φαντασίας, της λογικής και του νόμου. Ωστόσο δεν έπεσα από τα σύννεφα αντίθετα με ενέπνευσε να αντιδράσω. Ύστερα από κάποιες σχετικές αναρτήσεις μου, η ανταπόκριση των συναδέλφων-καθηγητών ΔΙΕΚ ήταν εντυπωσιακή. Αρκετοί επικοινώνησαν μαζί μου και μοιράστηκαν ιστορίες το ίδιο ή και λίγο πιο απίστευτες από την δική μου. Και ήταν από όλη την Ελλάδα. Ήταν απίστευτη η απαξίωση ορισμένων Δ/ντων τόσο απέναντι στους καθηγητές όσο και απέναντι στους Νόμους και το Κράτος. Αντιμετώπιζαν τα ΙΕΚ ως τσιφλίκια τους και όχι ως χώρους εκπαίδευσης και δημόσιας παιδείας.

Εάν εξακολουθείτε να διαβάζετε αυτό το άρθρο πιθανόν να περιμένετε να αναφερθώ σε παραδείγματα αυτής της φασιστικής, σχεδόν, συμπεριφοράς. Δεν θα το κάνω διότι θα έπρεπε να αφιερώσω ένα μακροσκελές άρθρο μόνο σε αυτό, και δεν είναι αυτός ο σκοπός μου διότι κάτι τέτοιο θα αφορούσε μόνο τους συναδέλφους καθηγητές. Όμως στην πραγματικότητα αυτή η κατάσταση αφορά πολύ περισσότερους από εμάς.

Αφορά τους μαθητές, οι οποίοι θα πρέπει να γνωρίζουν ότι οι καθηγητές που διεκδικούν το ενδιαφέρον τους μέσα στην τάξη (εάν μπαίνουν στο κόπο βέβαια) ίσως να μην είναι εκεί ως οι πιο κατάλληλοι με κριτήριο την τεχνογνωσία, τις σπουδές τους ή τη διδακτική τους ικανότητα. Η επένδυση και η προσπάθεια που καταβάλλουν οι ίδιοι, ίσως να μη στηρίζεται και καθοδηγείται από το καλύτερα καταρτισμένο άτομο που θα μπορέσει να τους προσφέρει τη μέγιστη δυνατή βοήθεια σε αυτή τους την προσπάθεια. Με αυτήν την επιλογή του το Κράτος απαξιώνει τις ελπίδες αλλά και τους κόπους των μαθητών που προσδοκούν να αποκτήσουν τα καλύτερα δυνατά εφόδια για να βγουν ανταγωνιστικοί στην αγορά εργασίας.

Αφορά τους γονείς, οι οποίοι πληρώνουν φόρους και υποστηρίζουν οικονομικά και ψυχολογικά τα παιδιά τους προσδοκώντας να αποκτήσουν τα καλύτερα δυνατά εφόδια για την επαγγελματική τους ζωή, που θα τους δώσουν καταρτισμένοι καθηγητές.

Αφορά φυσικά τους καθηγητές και όλους τους επαγγελματίες, που επένδυσαν χρόνο και χρήμα για να αποκτήσουν τα τυπικά προσόντα, επιμορφώσεις, πιστοποίηση από τον ΕΟΠΠΕΠ, και άλλα προκειμένου να διεκδικήσουν μία θέση εργασίας, με κριτήρια και προϋποθέσεις που το ίδιο το κράτος έχει θέσει, και έπειτα το ίδιο το κράτος απαξιώνει. Διαμορφώνει έτσι ένα κλίμα αναξιοκρατίας και μη εμπιστοσύνης μεταξύ του ίδιου και των επαγγελματιών και των πολιτών, του που αντί να βρίσκονται δίπλα για την βελτίωση της ζωής όλων, βρίσκονται απέναντι εμποδίζοντας ο ένας την ανάπτυξη του άλλου.

Αφορά τις επιχειρήσεις και τους εργοδότες, που αναμένουν από τα κέντρα κατάρτισης να παρέχουν την καλύτερη δυνατή επαγγελματική και επικαιροποιημένη γνώση, που θα μπορέσουν να δημιουργήσουν ανταγωνιστικούς εργαζόμενους οι οποίοι θα μπορέσουν να προσθέσουν αξία στην επιχείρησή τους και να την κάνουν πιο ανταγωνιστική. Αναμένουν καθηγητές που θα είναι επαγγελματίες, καταρτισμένοι και όχι να διεκπεραιώνουν την διδασκαλία τους ανακυκλώνοντας ύλη πολλών ετών ακριβώς επειδή έχουν μία σίγουρη θέση κάθε χρόνο. Σήμερα οι επιχειρήσεις έχουν να επιλέξουν μέσα από μία μάζα μέτρια και παρόμοια εκπαιδευμένων εργαζομένων που δεν έχουν αναπτύξει ιδιαίτερες ικανότητες και τεχνογνωσία, και συνεπώς δεν μπορούν να διαφοροποιήσουν τις επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονται.

Αφορά ολόκληρη την κοινωνία. Εμάς τους πολίτες που γνωρίζουμε και παρακολουθούμε απαθείς να υφίστανται δίπλα μας φαινόμενα αναξιοκρατίας, νεποτισμού, οπορτουνισμού ακόμη και φασισμού και μάλιστα στους χώρους της εκπαίδευσης δηλαδή εκεί που υποτίθεται οτι παράγονται αξίες και ιδανικά για τις επόμενες γενιές. Όταν απαξιώνουμε και παρατηρούμε αδιάφοροι τέτοια φαινόμενα εκεί, τότε σίγουρα θα τα ξανασυναντήσουμε στην εργασία μας, στην κοινωνική μας ζωή, στην δημοκρατική λειτουργία και στην οικογένειά μας. Όταν εκπαιδευόμαστε με τέτοια φαινόμενα, τότε πώς μπορούμε να απαιτήσουμε από την κοινωνία ή το κράτος ίσες ευκαιρίες για όλους, δίκαιη αντιμετώπιση, αντικειμενική αξιολόγηση και δίκαιη επιβράβευση ή τιμωρία; Τότε, πως θα μπορέσουμε να αντιδράσουμε όταν θα είμαστε εμείς που θα αδικηθούμε, ή που θα χάσουμε τα δικαιώματά μας;

Κάθε αδικία που γίνεται σε μία κοινωνία, αφορά ολόκληρη την κοινωνία. 

Πολλοί ίσως σκεφτούν ότι αυτό δε συμβαίνει σε όλο το εκπαιδευτικό σύστημα, και πόσο μάλλον όχι σε όλη την κοινωνία. Όμως η αναξιοκρατία και ο φασισμός υπάρχουν ακόμη και όταν δεν συμβαίνουν σε εμάς, ή όταν ίσως ακόμη μας ευνοούν πρόσκαιρα. Οι συνέπειες τους φαίνονται σε όλη την κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που επωφελούνται από αυτά τα φαινόμενα, διαβρώνοντας τις αξίες, τη δημοκρατία ακόμη και τους νόμους, με αποτέλεσμα όλη η κοινωνία να παρακμάζει. Αλλά και εσείς που είστε καλοπροαίρετοι, αισιόδοξοι και βλέπετε το ποτήρι μισογεμάτο, σκεφτείτε αυτό: όταν π.χ κάποιος έχει καρκίνο στους πνεύμονες και τα υπόλοιπα όργανά ας υποθέσουμε ότι δουλεύουν κανονικά, μπορείτε να τον πείτε υγιή;

Γιώργος Γκέκας