Κι αν συναντηθούν;

Του Παναγιώτη Λαζαρίδη

Να φοβάσαι έναν νέο Δεκαεπτά ετών πάει κι έρχεται. Να σκιάζεσαι μη συναντηθεί με έναν άλλο «νέο» Διακοσίων ετών, είναι όντως, τρομαχτικό. Είναι εφιάλτης!

Η απόπειρα να γραφτεί ξανά η Ιστορία από γραφικούς ανιστόρητους είναι καθημερινό φαινόμενο. Ο «εκπρόσωπος»  του ανεπαρκέστατου εαυτού του,  Κυριάκος Μητσοτάκης αναφέρθηκε στην αναγκαιότητα να απαλειφθεί από την Ιστορική μνήμη –άρα και την ιστορία  – η στυγερή δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη .

Δεν θα σταθώ περισσότερο στο γεγονός αυτό γιατί απλούστατα ο συγκεκριμένος ανταγωνίζεται τον εαυτό του ως ένα από τα πλέον αξιοσημείωτα τρόλ της σύγχρονης Ελληνικής πραγματικότητας. Ο σεσημασμένος για την ανεπάρκειά του πολιτικός έχει αναφερθεί ακόμη και στη σκληρή ανακάλυψη εκείνου του τύπου  με τη γενειάδα. Μια ανακάλυψη που συνοψίστηκε στη φράση του Κ.Μαρξ πως : « Η Ιστορία της ανθρωπότητας είναι η Ιστορία της πάλης των τάξεων» Επρόκειτο άλλωστε για μια εξαιρετικά παλαιά και ταυτόχρονα τραγική διαπίστωση για το «γένος των ανθρώπων».

Τάξεις, ταξική πάλη και  Iστορία; Σκληρά πράγματα  για να «ποτίσει» κανείς έναν Δεκαεπτάχρονο.

Ας συνοψίσουμε λοιπόν τις διαπιστώσεις των απανταχού νέο-ανιστόρητων με το παρακάτω :  «Οι κεφαλαιοκρατικές κοινωνίες είναι η τελική, η τελευταία μορφή, της ανθρώπινης συμβίωσης, εδώ άλλωστε πραγματώνεται η ανθρώπινη ελευθερία». Μάλιστα!

Και τώρα, ας το τερματίσουμε μια για πάντα: O κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής που έχει σαν κίνητρο το κέρδος, ταιριάζει απόλυτα με την ανθρώπινη φύση. Ταιριάζει «γάντι» με την τάση του μέσου ανθρώπου, όντας διαφορετικός να ξεχωρίζει. Χωρίς κίνητρο για ξεχωριστότητα, κυριαρχία και κέρδος δεν πάμε πουθενά! Έτσι κινούνται  η παραγωγή κι η οικονομία, έτσι δημιουργούνται τα κέρδη, που αποτελούν κίνητρο για οτιδήποτε. Έτσι ακριβώς γράφεται, ή καλύτερα ξαναγράφεται –ανάμεσα στ’ άλλα – και η Ιστορία…

Για να συνεχίσουμε όμως να μιλάμε στον δεκαεπτάχρονο για το μέλλον του, πρέπει να «επενδύσουμε» σε ιδέες και απόψεις πιο στέρεες, πιο προσωποποιημένες και για τον λόγο αυτό, πιο καταλυτικές: Το ΕΓΩ και η ανθρώπινη «εγωιστική» φύση είναι σύμφυτα με την πρόοδο και την ατομική εξέλιξη. Πού θα πας χωρίς οικονομικά κίνητρα αγαπημένο μου παιδί; Η κυριαρχία  στη φύση, τις δυνάμεις της γνώσης, της τεχνολογίας και της παραγωγής, της διανομής, είναι το μέλλον σου. Αυτή είναι η μεγάλη χαρά της «προόδου» με την οποία κακά  τα ψέματα, η μόνη κοινωνία που θα γνωρίσειςσύνδεσε τα πρώτα, αλλά και τα μετέπειτα ιστορικά της  βήματα. Καπιταλισμό την λένε!

Μάλλον «η κοινωνία των ελεύθερων – ανεξάρτητων – συνεταιρισμένων παραγωγών» που ανακάλυπτε –πάλι αυτός- ο τύπος με τη γενειάδα, πριν δύο περίπου αιώνες ήταν μια βερμπαλιστική ακαταλαβίστικη ουτοπία που διαψεύστηκε όπου εφαρμόστηκε. Εδώ ας κάνουμε μια εξαίρεση κι ας διδάξουμε τον Δεκαεπτάχρονο λίγη Ιστορία. Λίγη «αποτυχημένη» Ιστορία. Ας του πούμε για την αποτυχία του κομμουνισμού όπου εφαρμόστηκε. Ας του πούμε ότι «το σύστημα αυτό κατέρρευσε στο 1/3 του πλανήτη πριν γεννηθείς. Κάπως έτσι καθαρίζουμε και μ’ ένα σύντομο επιλεκτικό και περιεκτικό «μάθημα»  Ιστορίας!

Κάτι δεν πάει καλά όμως: Ο νέος μας αυτός στα δεκαεπτά του χρόνια δεν κυκλοφοράει με παρωπίδες. Κάπου θ’ ακούσει πως η ανθρωπότητα βιώνει τη χειρότερη στιγμή της νεότερης Ιστορίας της! Κάπου θα διαβάσει πως ολόκληροι ήπειροι αφού καταληστεύτηκαν οι πλουτοπαραγωγικές τους πηγές στα πλαίσια της αποικιοκρατίας (παλαιάς και νέας)είναι καταδικασμένες στην πείνα, τις αρρώστιες και τον θάνατο!

Για παράδειγμα θα διαπιστώσει πως η Αφρικανική Ήπειρος είναι καταδικασμένη στη δίψα και την πείνα και πως η Λατινική Αμερική στις Φαβέλες. Ή ακόμη θα μάθει πως το 1% των ανθρώπων που ζουν στον πλανήτη συγκεντρώνει περισσότερο από το 50% του παγκόσμιου πλούτου. Και πάνω από το 50% των κατοίκων αυτής της Γης ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας.

Αν σας στριμώξει ο Δεκαεπτάρης, γιατί κάτι πήρε τα αυτί του από όλα αυτά τα θαυμάσια και τα θαυμαστά, πείτε του πως «Ολοι μαζί μπορούμε». Διδάξτε του τη «φιλανθρωπία» προκειμένου να ισοσκελίσετε τις απορίες  και τα ανεξήγητα στο μυαλό του. Κι αλλάξτε αμέσως θέμα, με «Θέμο» και άλλα παραδείγματα «αυτοδημιούργητων» που έγιναν μεγάλοι και τρανοί…

Μην πείτε και πολλά-πολλά στον δεκαεπτάχρονο και κυρίως μην τον αφήσετε να τα δει! Εδώ  ο στόχος είναι ιερός: Η Ατομική, η εξατομικευμένη ανέλιξή του. Είπαμε, αυτό ταιριάζει στη φύση του…

Και η «Ιστορία» που θα ξαναγράψετε  για εκείνον και τη γενιά του παρακαλώ πολύ να είναι χωρίς Λαμπράκη, Μπελογιάννη, Che, Fidel, Παλαιστίνη κι όλα αυτά  τα «μη χρήσιμα» στην συνέχεια της  ζωής του.

Κυρίως όμως μην του πείτε πως ο κόσμος που θα ζήσει, αλλάζει ως προς τα δύο θεμελιώδη που τον αφορούν: Το φυσικό περιβάλλον και την ανθρώπινη εργασία. Αυτά τα δυό που αποτελούν πηγή πλουτισμού για λίγους και πληγή για εκείνον, και για τους πολλούς στους οποίους ανήκει και θα ανήκει!

Κυρίως όμως μην τον αφήσετε να καταλάβει πως το γένος και η γενιά του θα καταστραφούν! Αφήστε τον να ελπίζει πως είναι «ελεύθερος» να διεκδικήσει την είσοδό του σ’ εκείνο το 1% των «έξυπνων» και των «εκλεκτών». Κάντε τον να ελπίζει πως θα προσεγγίσει τις παρυφές τους, προκειμένου να τους υπηρετήσει και να ωφεληθεί κάπου εκεί στην κλίμακα των καλά αμειβόμενων. Βάλτε του στόχους «υψηλούς», τέτοιους που θα τον κάνουν να νιώθει ήδη  ξεχωριστός. Κι ας μην είναι, κι ας μη γίνει ποτέ!

Και κάτι τελευταίο: Μην τον αφήσετε ποτέ να συναντηθεί μ’ εκείνον τον για πάντα νέο  τύπο με την γενειάδα, που ακούει στο όνομα Κάρολος Μαρξ. Μ’ εκείνον τον «Ανυπέρβλητο παραμυθά»- για να δανειστώ τον χαρακτηρισμό του Θάνου Μικρούτσικου που τόσο αγαπώ. Τι δουλειά έχει άλλωστε ο σημερινός Δεκαεπτάρης μ’ έναν άνθρωπο που –αν ζούσε – θα μετρούσε δύο αιώνες ζωής;

Αλλοίμονο μας  αν συναντηθούν αυτοί οι δυο! Αλλοίμονο στους νέους! Αλλοίμονο στον κόσμο!

Υ.Γ:  Τώρα τι είναι εκείνο που με κάνει να θεωρώ ξανά και ξανά μοιραία τη συνάντηση αυτή, θα το συζητήσουμε μια άλλη φορά. Μετά χαράς κι αισιοδοξίας μεγάλης, Ιστορικής και όχι μόνο!

Π. Α. ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ