Κομμάτι του αμνού…

Ποιος μένει ασυγκίνητος από την ωμότητα με την οποία αφαιρείται μια ζωή, πριν ακόμη ξεκινήσει καλά-καλά; Ποιος μένει αδιάφορος στην περεταίρω σκηνοθετική πλεκτάνη και στην προσβολή -ύστερα κι απ’ την αφαίρεση- της αξιοπρέπειας του θύματος;

Όμως, φαίνεται πως από κάποιο σημείο και μετά η τραγικότητα του γεγονότος και η μνήμη μιας αδικοχαμένης ζωής επωμίζονται και το βάρος μιας άλλης πλεκτάνης.

Αμέτρητες εκτάσεις τετραγωνικών χιλιομέτρων έως χιλιοστών της τηλεοπτικής, της ηλεκτρονικής κάλυψης-«ενημέρωσης», κατέλαβαν και καταλαμβάνουν οι επαναλήψεις και η αναπαραγωγή κάθε πτυχής του γεγονότος (πέραν των απαραιτήτων για τις αρμόδιες αρχές και υπηρεσίες). Και όλο αυτό απέχει παρασάγγας από το: «με σεβασμό στη μνήμη…». Στη μνήμη τίνος; Στη μνήμη ενός νέου ανθρώπου και του απερίγραπτα βεβιασμένου τέλους του;

Αντιθέτως μια δήθεν πληροφόρηση, μια δήθεν ενημέρωση, μια άναρχη εισβολή στα άδυτα για τους αναρμόδιους και στην αξιοπρέπεια μιας… επιβλητικής απουσίας ακόμα. Και εν τέλει σίγουρα μια απροκάλυπτη καπηλεία -όπως είθισται άλλωστε- στο βωμό μιας… έστω εργασιακής ανατροπής.

Επιτέλους φτάνει όλη αυτή η ασύστολη «έκθεση» του προσωπικού περίγυρου μιας τραγωδίας.

Ας αφεθεί επιτέλους η ταραγμένη ψυχούλα, ν αναπαυθεί! Όπως της αξίζει. Όπως αξίζει στην ευωδιά απ’ τ’ αγιόκλημα. Όπως ίσως και κείνη η μάνα -μοναδική φλεγόμενη σιωπή και άχθος- λαχταράει. Με μονάχη έγνοια της πια, ένα μικρό κομμάτι απ’ το στερνό της πρόσφορο. Εκείνο του αμνού…

Χρύσα Μπαΐρα