L’ Αmore alla Scala di Leoforo

Η πρώτη φορά στην Λεωφόρο συγκρίνεται συνδυαστικά με 3 πράγματα, την πρώτη μου φορά στη Λυρική Σκηνή, την πρώτη μου φορά με γυναίκα, και την εκδήλωση του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια παράλληλα με τα αποκαλυπτήρια του μνημείου της Μακρονήσου. Η βασική διαφορά είναι ότι για όλα τα 3 παραπάνω η προσμονή ήταν αντίστοιχη, αν όχι υπερβολική, σε σύγκριση με το τελικό βίωμα.

Όπως πριν από κάθε μεγαλειώδη εκδήλωση, παράσταση, στιγμή, έτσι και την Κυριακή πριν τον αγώνα αισθάνθηκα την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, χωρίς να κατανοώ απόλυτα το γιατί. Γιατί να συγκινούμαι για ένα άθλημα που αμυδρά γνωρίζω τους κανόνες, που δεν γνωρίζω πόσο χρόνο διαρκεί το ημίχρονο, που δεν γνωρίζω κανέναν από τους αθλητές-ποδοσφαιριστές παρά μόνο το όνομα της ομάδας τους, ότι είναι 11 και με παραλίγο ίδια χρώματα (δεν είχα προσέξει ότι ο τερματοφύλακας φοράει άλλο χρώμα φανέλα). Αντιλήφθηκα με το που πέρασα την πύλη ότι το βασικό δεν είναι το ποδόσφαιρο αυτό καθ’ αυτό, αλλά η Θύρα 13, οι φίλαθλοι, ο λαός μας.

Επιστρέφοντας στον τίτλο, η πρώτη μου σκέψη για την Θύρα 13, μετά το πρώτο δέος, ήταν «ιδού μια λαϊκή όπερα». Η παράσταση διήρκησε δύο ώρες, περιελάβανε τραγούδι, χορό, πληθώρα οπτικοακουστικών μέσων (καπνογόνα, σημαίες, κλπ), είχε 3 μαέστρους και το κυριότερο περί τους 6.000 μουσικούς/χορευτές. Η δίωρη παράσταση, σε αντίθεση με τη Λυρική σκηνή, ξεκίνησε πριν καν καθίσουν οι θεατές, τελείωσε μετά που έφυγαν και δεν υπήρξε διάλειμμα, ούτε καν στο ημίχρονο. Οι μαέστροι, όπως και στην Όπερα, μοναδική τους μέριμνα ο απόλυτος συντονισμό της κερκίδας-ορχήστρας. Οι ίδιοι δεν είδαν στιγμή του αγώνα της ομάδας τους που αναμφισβήτητα λαχταρούσαν, ανταμοιβή τους η σύνδεσή τους με τους οπαδούς, απόλυτα με τη 13, ευρύτερα με το υπόλοιπο γήπεδο. Το τραγούδι και ο χορός, επαναλαμβανόμενο, ομολογουμένως για έναν απλό θεατή, βαρετό, έως και ενοχλητικό. Αυτό το τραγούδι και ο χορός όμως δεν έχει σκοπό την ικανοποίηση του θεατή αλλά τη συμμετοχή του. Στην όπερα δεν σηκώνεσαι να τραγουδήσεις, ακούς σιωπηλά, δεν κουνιέσαι, σκέφτεσαι, είναι δικό σου βίωμα, αποκλειστικά και ανεξάρτητα από τον διπλανό σου. Στη Λεωφόρο η σκέψη και το συναίσθημα του διπλανού, σου τρυπάει το αυτί και το ουρλιαχτό του από πίσω, σου βρέχει το σβέρκο. Σηκώνεται ο μπροστινός σου και αυτόματα σηκώνεσαι και ‘συ, χωρίς να ξέρεις απαραίτητα γιατί. Έτσι κάνει και ο διπλανός σου, και ο διπλανός του. Έτσι συνδέεσαι, έτσι μοιράζεσαι, και έτσι αντλείς από το Κοινό, κουράγιο και δύναμη, είτε το χρειάζεσαι, είτε όχι. Γι’ αυτό το αίσθημα του κοινού την Κυριακή διαλέγεις το γήπεδο αντί της Λυρικής και όχι για οικονομικούς λόγους.*

Ανέκαθεν είχα την απορία γιατί να παρακολουθείς 90 λεπτά έναν αγώνα για αξιοσημείωτες φάσεις συνήθως μετρημένες στα δάχτυλα. Γιατί να μην δεις μπάσκετ όπου υποχρεωτικά η μπάλα αλλάζει χέρια το αργότερο κάθε 24 δευτερόλεπτα; Ίσως η μαγεία του ποδοσφαίρου τελικά να έγκειται στο λαό του. Γιατί όμως το ποδόσφαιρο να έχει τέτοια συμμετοχή λαού, ιδιαίτερα σε φτωχές χώρες; Ίσως διότι το ποδόσφαιρο είναι με διαφορά το πιο προσιτό άθλημα. Παίζεται από τους χωματένιους δρόμους γειτονιών, μεταξύ αυτοκινήτων και αυθαίρετων ορίων γηπέδου/τερμάτων, με κουτάκι αναψυκτικού αντί μπάλας, μέχρι στάδια κόστους εκατομμυρίων, με διοργανώσεις, ομάδες και ποδοσφαιριστές συνολικών προϋπολογισμών αντίστοιχων ολόκληρων χωρών. Έτσι ίσως να εξηγείται γιατί η Νότια Αμερική έχει μακρά και σπουδαία παράδοση, ενώ οι ΗΠΑ όχι. Ίσως γι’ αυτό η Ελβετία είναι 15 στην λίστα της FIFA, πιο κάτω από την Ουρουγουάη. 

Ακούω για χρόνια, μόνο για την βρωμιά του χώρου, με στημένους αγώνες, δολοφονικούς συνδέσμους οπαδών, μπλεγμένους με ναρκωτικά και υπόκοσμο, χουλιγκάνους στην υπηρεσία του παρακράτους. Τελικά φαίνεται ότι χρειάζεται άπειρη λάσπη και προσπάθεια για να κρυφτεί η λάμψη του συλλογικού. Την εποχή της ατομικής λύσης, του ωχαδερφισμού-δεν αλλάζει τίποτα, του όλοι στον καναπέ τους είναι και δεν βγαίνουν από το σπίτι, στιγμές όπου το εμείς μπαίνει πάνω από το εγώ, όπου η φωνή όλων γίνεται μία, όπου σταματάς να σκέφτεσαι τον εαυτό σου και εστιάζεις στο σύνολο, είναι στιγμές πολύτιμες και αναγκαίες. Είναι λίγες οι φορές που αντικρίζεις με τα μάτια σου το πλήθος να ‘χει τέτοια δύναμη, μαζικότητα, ενότητα και οργάνωση. Λίγες οι φορές που ο λαός από άμορφη μάζα, από όχλος γίνεται λαός κυρίαρχος με φωνή, και ας κρατάει μόνο 90 λεπτά, και ας είναι για 11 φανέλες στο γρασίδι. Εις τις επόμενες παραστάσεις λοιπόν, της Σκάλας της Λεωφόρου.

* Tο εισιτήριο για μία κλασσική όπερα στην Κεντρική Σκηνή της ΕΛΣ, 12€, έχει 2€ παραπάνω από ένα εισιτήριο της Θύρας 6,10€, ενώ η διακεκριμένη έχει ακριβώς την ίδια τιμή, 70€ https://www.ticketservices.gr/event/gno-don-quixote/?eventid=7882&showid=50458

https://www.pao.gr/fc/ta-eisitiria-tou-agona-play-off-me-ton-ari/

DORIAN GREEN