«Μα τι λες άνθρωπέ μου που θα βάλεις τις σημαίες του ΚΚΕ μες στο περιπολικό!…»

Παραμονές του 4ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του ΟΔΗΓΗΤΗ, μια ομάδα νεολαίων της οργάνωσης της Καλλιθέας πήγε στον σταθμό του τρένου (ΗΣΑΠ) με προκηρύξεις και εισιτήρια έχοντας μαζί τους ένα πτυσσόμενο τραπεζάκι και δυο κόκκινες σημαίες!

Προτού περάσει μια ώρα εμφανίστηκαν δυο αστυνομικοί και ζήτησαν απ’ τα παιδιά να τα μαζέψουν και να φύγουν. Οι Κνίτες βέβαια αρνήθηκαν και κάποιος πετάχτηκε στο περίπτερο που ήταν απέναντί τους χωρίς να τον αντιληφτούν και μας ειδοποίησε.

Ήμουνα μαζί με τον σ. Σταύρο Κυριακόπουλο (στέλεχος τότε της ΚΝΕ) και δυο συντρόφισσες στα γραφεία που βρίσκονταν κοντά στο σταθμό (Σιβιτανίδου και Αραπάκη γωνία). Αφήνοντας τις συντρόφισσες στα γραφεία βρεθήκαμε σε λίγα λεπτά στο σταθμό. Όταν μας είδαν οι αστυνομικοί δεν δέχονταν καμιά συζήτηση μαζί μας και επιπλέον ζητούσαν να συλλάβουν δυο Κνίτες μαθητές γιατί τάχα τους έβρισαν.

Προσπαθούσαμε με τον Σταύρο να τους πείσουμε να φύγουν  γιατί δεν κάνουμε κάτι παράνομο, και να λήξει εκεί το θέμα. Εν τω μεταξύ είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος δίπλα μας και μας συμπαραστέκονταν μαχητικά, φωνάζοντας μαζί μας το σύνθημα «η τρομοκρατία δεν θα περάσει».

Βλέποντας την ανυποχώρητη στάση μας και το πλήθος του κόσμου να μεγαλώνει και να γεμίζει την είσοδο του σταθμού, γιατί πέραν του ότι ο σταθμός είχε πάντα κίνηση, εκείνη την ώρα σχολούσανε και  οι βάρδιες των εργοστασίων, οι αστυνομικοί ζήτησαν ενισχύσεις.

Σε λίγο εμφανίστηκε ένας αξιωματικός που μας συστήθηκε ως υποδιοικητής, μαζί με έναν αστυφύλακα. Αφού τον ενημέρωσαν οι άλλοι, μας ζήτησε να φύγουμε ήσυχα και να συλλάβει τους δυο νεολαίους. Του είπαμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να φύγουμε και ειδοποιήσαμε τα κεντρικά μας να παρέμβουν στην κυβέρνηση. Αυτός τσαντίστηκε ακόμα πιο πολύ κι άρχισε τις φοβέρες και τις απειλές, για να φοβηθούν οι Κνίτες για τις συνέπειες.

Εν τω μεταξύ η αντίδραση και οι αποδοκιμασίες του κόσμου συνεχίζονταν όλο και πιο έντονα, κι αυτό τους εξόργιζε ακόμα πιο πολύ και δεν έκαναν πίσω.

Του είπαμε να αποχωρήσουν και να μας αφήσουν να ενημερώσουμε τον κόσμο για το Φεστιβάλ, δεν κάναμε κάτι παράνομο. Αυτός επέμενε για τους δυο νέους και για αυθαίρετη κατάληψη δημόσιου χώρου, και ζήτησε να πάμε όλοι στο τμήμα, να πάρει τα στοιχεία όλων μας. Εντάξει, του λέμε, πάμε με πορεία στο τμήμα κι ακολουθήστε μας.

– Δεν είστε καλά κύριε, μου λέει, που θα κάνετε πορεία με τη συνοδεία μας. Θα πάμε με τα περιπολικά.

– Να πάμε, του απαντήσαμε, αλλά μαζευόμαστε πολλοί, πού θα χωρέσουμε όλοι; Έχουμε και τα πράγματά μας, αυτά πού θα τα βάλουμε;

– Στο περίπτερο να τ’ αφήσετε και να έρθετε μετά να τα πάρετε, μας λέει.

– Αποκλείεται, του απαντάμε, ή θα τα πάρουμε μαζί μας ή δεν το κουνάμε από δω.

– Εντάξει, βάλτε τα στα πορτ μπαγάζ των περιπολικών να τελειώνουμε, λέει νευριασμένος.

Πάμε βάζουμε τα έντυπα και το τραπεζάκι αλλά οι δυο σημαίες δεν χωρούσανε.

– Αυτές, μας λέει, δώστε τες σε κάποιον απ’ αυτούς που μαζεύτηκαν εδώ να τις πάνε στα γραφεία σας.

– Αποκλείεται, του λέμε, τις σημαίες θα τις πάρουμε μαζί μας.

– Μα τι λες άνθρωπέ μου, λέει εξοργισμένος, που θα τις βάλεις, σημαίες του ΚΚΕ μες στο περιπολικό;

– Τότε δεν το κουνάμε από δω κανένας, του λέω.

Αφού φύσηξε και ξεφύσηξε χτυπώντας το χέρι του πάνω στο περιπολικό, είπε ηττημένος κατά κράτος, εντάξει … να δω τι άλλο θα κάνω μαζί σας απόψε.

Παστωθήκαμε δώδεκα ή δεκατρείς μέσα στα δυο περιπολικά, κρατούσαμε τις σημαίες μας απ’ τα παράθυρα να ανεμίζουν σε όλη την διαδρομή, Σιβιτανίδου αριστερά λεωφόρος Θησέως μέχρι το ΙΑ΄ αστ. τμήμα που ήταν τότε Σοφοκλέους και Χαροκόπου.

Ο κόσμος που μας έβλεπε στη διαδρομή έμενε μ’ ανοιχτό το στόμα! Οι οδηγοί που περνούσαν δίπλα μας το ίδιο.

Φτάνοντας στο τμήμα μας περίμεναν αρκετοί σύντροφοι μαζί με στελέχη του Κόμματος, με επικεφαλής τον αλησμόνητο Μακρονησιώτη Ντίνο Παναγιωτόπουλο, που ήταν και αντιδήμαρχος. Ούτε στοιχεία μας πήραν ούτε τίποτα. Όταν αναλάμβανε ο Ντίνος καθάριζε…

Φεύγοντας από το τμήμα όλοι μαζί κάναμε μια ωραία νυχτερινή πορεία μέχρι τα γραφεία μας προπαγανδίζοντας με τον καλύτερο τρόπο το Φεστιβάλ, χωρίς να το προγραμματίσουμε!

Αυτή είναι η πιο συγκινητική στιγμή ανάμνησης από τα Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του ΟΔΗΓΗΤΗ και την αφιερώνω σε όσους έβαλαν έστω κι ένα λιθαράκι, σε όσους αφιέρωσαν έστω και μια ώρα απ’ το χρόνο τους για κάποιο φεστιβάλ!

Στη μνήμη του Σταύρου Κυριακόπουλου που έφυγε πρόσφατα.

Γιώργος Γκράτσας