Μη λοιδορείτε φοιτητές και άσυλο, παρά ψαχτείτε οι ίδιοι για εγκλεισμό σε άσυλο

Ενώ έχω πάψει προ πολλού να απογοητεύομαι από διάφορους γνωστούς που μπορεί να τους είχα για αδαείς ή απολίτικους, όσο και να θεωρώ κάποια πράγματα ανάξια λόγου, κάποιοι από αυτούς δε σταματούν να με εκπλήσσουν δυσάρεστα. Έτσι, με αφορμή την αναδημοσίευση αυτού του άθλιου post από μεριάς 2-3 γνωστών, μπήκα στην διαδικασία να πω τα αυτονόητα, λες και απευθύνομαι σε δεκαπεντάχρονα. Χωρίς καμία πρόθεση να υποτιμήσω έναν σκεπτόμενο και διαβασμένο δεκαπεντάχρονο που αν μη τι άλλο γνωρίζει και εφαρμόζει τις αρχές διαλόγου και ακόμα και στην διαφωνία δεν θα είχε τόσο ανεδαφικά αντεπειχηρήματα να παραθέσει.

Έχω την φαεινή ιδέα να κάνω διάλογο (ας πρόσεχα) και λέω τα εξής: «Μήπως είδες καμία άλλη πηγή εκτός από τα κατευθυνόμενη ενημέρωση του ΣΚΑΪ; Είδες μήπως την άγρια καταστολή των Ματατζήδων, που εντελώς προκλητικά οι ίδιοι εξώθησαν την έκταση των γεγονότων; Είδες μήπως ότι μόνο και μόνο για επιβολή ισχύος, είχαν αφήσει τραυματισμένους φοιτητές και άργησαν να τους αφήσουν να τους παρασχεθεί βοήθεια; Πόσο πεπεισμένη/ος είσαι ότι τα μπάχαλα είναι όντως φοιτητές (όπως τα παρουσιάζουν στην πλειονότητά τους); Πόσο πεπεισμένος/η είσαι για τα «ευρήματα» στο υπόγειο και για την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ενόψει των εορτασμών της επετείου του Πολυτεχνείου, παίζει να είναι και «εμφυτεύματα» τρόπων τινά, λέμε τώρα. Πόσο πεπεισμένη/ος είσαι ότι η ανομία και το ναρκεμπόριο βρίθει εντός των πανεπιστημίων κι όχι στα πέριξ, με την ανοχή ποιων άραγε και γιατί; Πόσο κατακριτέο είναι που οι φοιτητές θέλανε να προστατεύσουν το άσυλο έναντι στην αυταρχική απόφαση της Συγκλήτου;

Tα ίδια, εδώ και τριάντα χρόνια, η υποτιθέμενη αναζήτηση των μπαχαλάκηδων. Πόσο άραγε διαρκούν οι προσαγωγές και οι συλλήψεις που γίνονται; Δηλαδή σε παρακαλώ, είναι τουλάχιστον υποτίμηση νοητικού επιπέδου. Συντεταγμένα και με έντεχνο τρόπο, αποσκοπούν στην υπονόμευση των πανεπιστημίων για κατάργηση του ασύλου και την ιδιωτικοποίηση των πάντων. Γιατί το παρακράτος με τους μηχανισμούς του λειτουργεί άψογα εδώ και χρόνια και έχει πολλούς καλοθελητές, με το αζημίωτο βέβαια έτσι; Έμμισθα μέλη κανονικότατα για να επιβάλλουν την «κανονικότητα». (Να μην πω όταν αναφέρω τον όρο προβοκάτσια, εκεί δημιουργείται ένα μικρό «βραχυκύκλωμα»)

Ποιος δίνει την δικαιοδοσία στην Πρυτανεία για το lock out, ενόψει της λειτουργίας κ της επετείου του Πολυτεχνείου; Αν δεν έχουν τον πρώτο λόγο οι φοιτητές στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, τότε ποιος; Ακόμα, ποιος είπε ότι ο εκάστοτε φοιτητής δεν έχει λόγο και επιχειρήματα να αντικρούσει απέναντι σε ένα όργανο της τάξης (;) ο οποίος καταχράται την εξουσία που του ‘χει δοθεί. Όλοι οι οποίοι εξανίστασθε, δεν βλέπω να έχετε κάνει την παραμικρή αναφορά για την υποχρηματοδότηση στην παιδεία, τα κονδύλια που όσο πάνε και συρρικνώνονται. Για την έλλειψη καθηγητών, για την ανύπαρκτη υλικοτεχνική υποδομή.

Αναδημοσιεύετε μέσα σε επευφημίες ένα ποστ έκτρωμα, που χαρακτηρίζει τον πατέρα του εικονιζόμενου φοιτητή, άκουσον άκουσον, “μαλάκα” (αν υπάρχει ο άνθρωπος). Χωρίς να ξέρετε το οικονομικό του υπόβαθρο, με τι στερήσεις στέλνει το παιδί του να σπουδάσει ή και εύπορος να είναι, ποσώς με ενδιαφέρει. Στην τελική αυτός ο πατέρας συνέβαλε στο να διαμορφωθεί ο γιος του σε έναν ανυπότακτο χαρακτήρα με το θάρρος της γνώμης του, το αντίθετο απ’ ό,τι θέλετε να παρουσιάσετε σαν καρπαζοεισπράκτορα. Θα ήταν, αν με δουλοπρέπεια έσκυβε το κεφάλι και το έβαζε στα πόδια, χωρίς να προασπίσει ό,τι διέπει το αξιακό του σύστημα.

Και το πιο επαίσχυντο απ’ όλα είναι η αναφορά στο προτεταμένο δάχτυλο του απέναντι στον μπάτσο. Ότι αν είχαμε Χούντα θα του το ‘χε κόψει. Πολύ ωραία διαλεκτική, έτσι; Ταιριάζει απόλυτα σε θιασώτες και νοσταλγούς της Χούντας που θέλουν να την αναβιώσουν. Λες και δεν έφταναν οι κλωτσιές και οι γκλομπιές που μοίρασαν απλόχερα».

Θέλησα αυτά να τα καταδείξω, έστω και χωρίς αντίκρισμα. Γιατί, κάποιοι πρέπει να καταλάβουν ότι όσο και αν απροκάλυπτα εκδηλώνονται, είτε με κεκαλυμμένο τρόπο τρέφουν τον εκφασισμό της κοινωνίας μέρα με την μέρα. Στην πραγματικότητα μειοψηφούν ενάντια σε ένα πλήθος νέου κόσμου αλλά και γηραιότερου που παραμένει ακραιφνές ιδεολογικά. Το οποίο πλήθος βρίσκεται σε αναβρασμό και θα συνενωθεί για να επαναχαράξει την πορεία προς τις «λεωφόρους του μέλλοντος μας».

Παπαγεωργίου Ελένη