Να ξερες πόσο θα ήθελα να σε ‘λένε Μάγδα!

Σε πέτυχα έξω απ το σχολειό των παιδιών μας. Εκείνα έκαναν κατάληψη για να μην στοιβάζονται 25-30 σε μια τάξη. Για να έχουν τους εκπαιδευτικούς που λείπουν, να διδάσκονται κανονικά κι όχι απο αίθουσες τηλεδιάσκεψης. Για να προσληφθούν καθαρίστριες. Και για εμάς ε, για την πανδημία, για τον παππού που πρέπει να προστατεύσουμε,για την γιαγιά, για όλους!

Και τόλμησαν να σου πουν κατάμουτρα πως τα λεφτά πάνε αλλού…

Κρατούσες σιδηρολοστό προκειμένου να σπάσεις την πόρτα του σχολείου, για να γίνει το μάθημα. Νόμιζες πως έσερνες το παιδάκι σου «απ τη μύτη», μα εκείνο πήδηξε τα κάγκελα και μπήκε στην κατάληψη!

Το σπιτάκι σου είπες να είναι καλά και δε σε νοιάζει για τους άλλους. Εσύ είσαι νοικοκύρισσα βλέπεις, χωρίς τέτοια «απρόοπτα». Απείλησες και με μηνύσεις τους μαθητές και τους άλλους γονείς που επιτρέπουν να «γίνονται όλα αυτά»! Κάτι αλήτες… με γονείς ! Αλήτες κι οι γονείς τους…Σου χάλασαν την ησυχία στη γειτονιά, το καλό όνομα στο «ακατάληπτο»– μέχρι σήμερα– σχολείο.

Σου χάλασαν και τα ψώνια στο Γκόλντεν Χώλ. Σου χάλασαν και τη φλυαρία στο τηλέφωνο . Και το Σαββατόβραδο της πλήξης σου όταν παρακολουθείς Big Brother και Bachelor.

Τι σ’ απασχολούν τώρα μ’ αυτά; Εσύ έχεις άλλα.

Δεν είδες ποτέ σου φλογισμένα παιδικά ή εφηβικά μάτια, έτοιμα να ερωτευτούν τη στιγμή; Μάλλον όχι! Πέρασαν σίγουρα από μπροστά σου κι εσύ απλώς τα κοίταξες, αλλά δεν τα είδες. Έχεις τον καημό σου κι εσύ. Ακρίβυναν τα δίδακτρα στα ιδιωτικά και το δημόσιο σχολείο έγινε μονόδρομος. Αλλά όχι και να σου χαλάσουν την ησυχία !

Στην αρχή επικαλέστηκες ότι ήταν η «άρνηση της μάσκας» , αλλά το κόλπο ήταν φτηνό και δεν έπιασε! Μετά η «υποκίνηση» , αλλά ούτε κι αυτό έπεισε. Πήρες απάντηση «πληρωμένη» και εκκωφαντική :

“Η ίδια η Κυβέρνηση μάς υποκινεί” , έτσι είπε ένας γιος σου! Αλλά ούτε τον πραγματικό σου γιο δεν έπεισες που σε κοίταξε απορρημένος και απορριμένος (από εσένα) ταυτόχρονα .

«Μα πήραμε την απόφαση όλοι μαζί, παμψηφεί!» Μην μιλάς, δεν ξέρεις εσύ…έτσι του είπες.

Είδες «κρούσματα» που έχει η ζωή; Απο εκεί που δεν το περιμένεις . Ως εκεί που δεν έφτανε ο νους σου! «Μα το δικό μου το παιδί;» Λες και μιλάς για κανένα ιδιόκτητο ακίνητο , χωρίς ΕΝΦΙΑ ευτυχώς. Υπάρχει κι άλλος ΕΝΦΙΑ να ξέρεις :

Αυτός που πληρώνεται αναδρομικά στην σκληρή πραγματικότητα της ζωής, με τίμημα την ανεργία , η μια δουλειά των 400 € του κλώτσου και του μπάτσου! Με τίμημα τον ξενιτεμό, αλλά μην νομίζεις πως κι εκεί είναι καλύτερα! Με τίμημα τον εκβιασμό, σήμερα η Κεραμέως για τα μαθήματα που χάνονται, αύριο ο εργοδότης – προϊστάμενος για τον άνεργο που περιμένει πως και πως να του πάρει τη θέση…

Τι κατάλαβες λοιπόν; «Δίδαξες» στο παιδί σου την κανονικότητα του καθωσπρεπισμού, προτρέποντας το στην πρόσκαιρη «Αριστεία». Μη μιλάς , λέγε μόνο ναι σε ό,τι σου πουν! Μην διαδηλώνεις , μην «καταλαμβάνεις» το σχολειό, μην γραφτείς στο σωματείο, μην απεργείς ! Μην φέρεις αντίρρηση στη μείωση μισθού, μην βαρυγκομάς στην δηλωμένη τρίωρη, αλλά στην πράξη 10ωρη,εργασία. Ας την πληρώσει ο διπλανός που μίλαγε πολύ , όπως ο παραδίπλα που «το ‘φαγε το κεφάλι του» προχτές !

Ξενοικοκυρεύτηκες ε; Έστω για λίγο. Κι άρχισες τα παραδόπιστα της γενιάς μας: Και τι καταφέρατε; Σας έφτιαξαν σχολεία ή σας έφεραν καθηγητές και καθαρίστριες;

Να σου πώ κάτι; Σκέψου μια στιγμή πως μετά από αυτή την «στιγμή» το παιδί σου δεν θα είναι ποτέ το ίδιο. Πήγε στην συγκέντρωση βλέπεις, όχι μόνο στην διαδήλωση την μαθητική . Στην άλλη συγκέντρωση που ανακοινώθηκε η ετυμηγορία για τους Ναζί – Εγκληματίες της Χρυσής Αυγής. Κι εκεί είδε το αποτέλεσμα .Όχι το δικαστικό, μα εκείνο το άλλο. Το αποτέλεσμα του αγώνα μιας Μάνας και μιας κοινωνίας ολόκληρης! Και χάρηκε. Νίκησε και το παιδί σου να ξέρεις. Και χάρηκε πολύ!

Και κατάλαβε πως υπάρχει και λόγος και τρόπος και φωνή, στο δίκιο. Και κατάλαβε πως το πολλοί μαζί είναι ό,τι πιο αποτελεσματικό απ’ τη μοναξιά, την απομόνωση και την απόγνωση μπροστά σε κάθε τέρας!

Θα σου πω και κάτι τελευταίο για μια Μάνα όπως εσύ, συνομήλικη μας δηλαδή.Τη Μάγδα Φύσσα που τα έχασε όλα, μα κέρδισε τα παιδιά όλου του κόσμου.

Δεν ρώτησα και τ‘ όνομα σου, που να πάρει η ευχή! Δεν συστηθήκαμε ποτέ εκεί έξω απ‘ το σχολείο .Ήταν μια δύσκολη στιγμή και για τους δυο μας. Γονείς είμαστε στην τελική. Μάνα θα σε λέω έτσι κι αλλιώς , αυτό δεν αλλάζει , ότι κι αν έγινε. Να ‘ξερες όμως πόσο θα ήθελα να σε λένε Μάγδα !

Π.Α.Λαζαρίδης.

Φωτογραφία Εξωφύλλου :Filio Magenta