Ο Δούκας, ο Τόλιας και το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών

Άγριες μέλισσες. Διαφάνι.

Απ’ την μια ο λαός με τους καλούς και τους κακούς, με τα παλικάρια και τους προσκυνημένους και από την άλλη, η εξουσία. Η πραγματική. Ο Δούκας Σεβαστός. Ο παλιός τσιφλικάς που προσπαθεί να γίνει νέος καπιταλιστής (βιομηχανική ζώνη) για να συνεχίσει την εξουσία του στα νέα δεδομένα. Ξέρει βέβαια ότι για να συνεχίσει να πλουτίζει και να είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού πρέπει να έχει και τον έλεγχο στην κρατική μηχανή. Έτσι έχει εξαγοράσει, μεταξύ άλλων και τον πρόεδρο του χωριού. Είτε με λεφτά είτε με εκβιασμούς τον ελέγχει απόλυτα.

Έρχονται όμως οι τοπικές εκλογές για την ανάδειξη νέου προέδρου στο χωριό και τα πράγματα έχουν αλλάξει. Ο μέχρι τώρα πρόεδρος Τόλιας και υποχείριο του Δούκα δεν θέλει να συνεχίσει να δουλεύει για αυτόν. Αλλά ο Δούκας έχει άλλη γνώμη. Έτσι εκβιάζει τον Τόλια να συνεχίσει ως πρόεδρος και να τον υπηρετεί. Αλλά επειδή φοβάται ότι ο λαός του χωριού θα «μαυρίσει» τον δικό του υποψήφιο – ακριβώς γιατί έχει φανεί ότι λειτουργούσε μόνο για τα συμφέροντα του Δούκα και όχι για το καλό του χωριού – για να σιγουρέψει το αποτέλεσμα που θέλει, εξαγοράζει τους συμβούλους  που τότε αυτοί είχαν τον τελευταίο λόγο για ποιος θα γίνει ο πρόεδρος του χωριού άσχετα από ποιος ήρθε πρώτος σε ψήφους. Αν και συνηθίζονταν όπως αφήνεται να εννοηθεί ότι οι σύμβουλοι επέλεγαν αυτόν που είχε έρθει πρώτος σε ψήφους.

Έτσι και ενώ στις εκλογές  οι κάτοικοι με μεγάλη διαφορά βγάζουν πρώτο κάποιον άλλον και τελευταίο τον Τόλια, οι σύμβουλοι εκλέγουν για πρόεδρο τον Τόλια.

Οι ηθοποιοί της σειράς που παίζουν τους απλούς και τίμιους κατοίκους του χωριού, παίζοντας πραγματικά πολύ καλά το ρόλο τους δείχνουν μεγάλοι έκπληξη για την επιλογή των συμβούλων αλλά και αηδία γιατί κατάλαβαν ότι για μια ακόμη φορά έγινε ό,τι ήθελε η οικονομική τότε εξουσία. Γιατί ένιωσαν ότι ακόμη και αυτό το τόσο καθοριστικό δημοκρατικό δικαίωμά τους να επιλέγουν αυτοί τον τοπικό τους εκπρόσωπο είναι κάλπικο, είναι μια ακόμη κοροϊδία. Ο Λάμπρος, ο δάσκαλος του χωριού σαν πιο μορφωμένος, σχολίασε ότι γι’ αυτό ακριβώς θα πρέπει να αλλάξει ο νόμος και να βγαίνει ο πρόεδρος κατευθείαν από το λαό. Σωστά θα πει κανείς. Και πώς μπορείς αλήθεια να διαφωνήσεις;

Από εκείνη την εποχή πέρασε πολύς καιρός. Και ευτυχώς θα πει κανείς ο νόμος άλλαξε. Εκείνο που δεν άλλαξε όμως είναι ο «Δούκας» και τα σχέδιά του βέβαια. Οι «Δούκες» στο πέρασμα των χρόνων έχοντας πάντα ξεκάθαρη ταξική συνείδηση (κάτι που σπανίζει στο λαό)  προσαρμόζονται και αλλάζουν τον τρόπο, όχι όμως και τον σκοπό. Ο νόμος άλλαξε. Οι σύμβουλοι δεν μπορούν πια να αποφασίζουν αυτοί, αλλοιώνοντας την λαϊκή θέληση. Και τώρα; Πώς θα κάνουν οι «Δούκες» τη δουλειά τους χωρίς συμβούλους;

Μα οι «Δούκες» τον βρήκαν τον τρόπο. «Αφού ο νόμος μας καταργεί τη δυνατότητα να παρεμβαίνουμε με τους συμβούλους, τη δουλειά μας θα μας την κάνει ο νόμος». Έτσι με νόμο πια, ενώ ο λαός δίνει σε ένα κόμμα 40% ή 45%, ο νόμος μέσα στη βουλή π.χ. του δίνει 55% και βάλε!

Έτσι και με το νόμο πια, τα κόμματα των «Τόλια» έχουν τη δυνατότητα να κάνουν ό,τι θέλουν όχι μόνο στο Διαφάνι αλλά σε όλη τη χώρα. Σιγά μη δεν έβρισκαν οι «Δούκες» τον τρόπο να διατηρήσουν την εξουσία τους και τους δικούς τους ανθρώπους στην κρατική μηχανή! «Λάμπρο μου, δεν έφτανε να αλλάξει ο νόμος. Θα πρέπει να αλλάξει και κάτι άλλο».

Και να που «ξαναπαίζεται το έργο» στις εκλογές του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (20/6/2020).

Η Δημοκρατική Ενότητα Ηθοποιών (ΔΕΗ) βγήκε πρώτη σε ψήφους. Αλλά τελικά αποκλείστηκε από το προεδρείο και εκλέχτηκαν ελάχιστοι της παράταξης στις υπόλοιπες θέσεις του νέου ΔΣ.

Οι παρατάξεις «Αγωνιστική Ενότητα Ανεξάρτητων (;;;) Ηθοποιών» (ΑΕΝΑΗ) και η «ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ» σε συνεργασία στο νέο ΔΣ (αφού μαζί είχαν την πλειοψηφία που οι «κακοί» συνάδελφοι τους δεν την εξασφάλισαν σε κάποιον απ’ τους δύο στην κάλπη) απέρριψαν την πρόταση της ΔΕΗ και μοιράστηκαν το προεδρείο οι δυο τους.

Πια ήταν όμως η πρόταση που απέρριψαν; Η πρόταση της ΔΕΗ; Να εκλέξουν αντιπροσωπευτικό και αναλογικό προεδρείο. Με πρόεδρο από την παράταξη που βγήκε πρώτη, γραμματέα από την δεύτερη και αντιπρόεδρο από την τρίτη. Και για πρόεδρο τον Δημήτρη Καταλειφό καταξιωμένο ηθοποιό και δάσκαλο ο οποίος είχε έρθει και πρώτος σε σταυρούς στο ψηφοδέλτιο της ΔΕΗ. Η μοναδική πρόταση που ΣΕΒΟΝΤΑΝ την εντολή που έδωσαν στις εκλογές οι συνάδελφοί τους. Η μοναδική που μετέφερε ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ στο Διοικητικό Συμβούλιο τις επιλογές των συναδέλφων τους. Και έτσι η μοναδική που θα μπορούσε να λειτουργήσει ΕΝΩΤΙΚΑ.

Η πρόταση αυτή όμως απορρίφτηκε από ΑΕΝΑΗ και ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ. Στο προεδρείο μοίρασαν μεταξύ τους τις θέσεις, όπως σχεδόν και όλες τις υπόλοιπες 17.

Δικαιολογίες γι’ αυτό σίγουρα θα βρεθούν. Είναι νόμος. Όσο μεγαλύτερη η απάτη, όσο μεγαλύτερη η ξεφτίλα τόσο πιο εύκολες οι δικαιολογίες. Ένα είναι σίγουρο για αυτόν που θέλει να λέγεται δημοκράτης αλλά και ανεξάρτητος και ενωτικός: καμιά δικαιολογία δεν μπορεί να υπάρχει για την αλλοίωση ενός εκλογικού αποτελέσματος.

Πολύ περισσότερο που η ΑΕΝΑΗ και η ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ, οι δύο παρατάξεις που ήρθαν 2η και 3η έχουν και οι δυο μαζί, μέσα στο νέο ΔΣ την πλειοψηφία για όποια απόφαση ήθελαν. Αλλά δεν τους έφτανε αυτό. Απέρριψαν την έντιμη και δημοκρατική πρόταση για αναλογικό προεδρείο, θέλοντας να αποκλείσουν την παράταξη που οι συνάδελφοί τους εξέλεξαν πρώτη, από οποιοδήποτε  βήμα, από όποια θέση θα της έδινε περισσότερη ισχύ στο λόγο της.

Όπως για τα σχέδια του Δούκα δεν έφτανε μόνο η εξαγορά βουλευτών και στελεχών σε υπουργεία αλλά χρειάζονταν και η εξαγορά του ασήμαντου προέδρου του χωριού, έτσι και εδώ για τα σχέδια αυτών των δύο «ανεξάρτητων» παρατάξεων, δεν έφτανε ότι μαζί είχαν την πλειοψηφία στο ΔΣ. Τα σχέδιά τους επέβαλαν να πετάξουν τις μάσκες της δημοκρατίας και της ενότητας του σωματείου (που τόσο πολύ πρόβαλαν προεκλογικά). Να γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια την εντολή που βγήκε μέσα από την κάλπη, καθώς και όλους αυτούς τους συνάδελφούς τους που επέλεξαν για πρώτη δύναμη την ΔΕΗ και να κάνουν ότι μπορούν για να έρθει η ΔΕΗ από πρώτη στις επιλογές των συναδέλφων τους, τελευταία στο ΔΣ.

Σίγουρα μέσα και σε αυτήν την ιστορία υπάρχει και ο «Δούκας» και ο «Τόλιας». Ο Δούκας βέβαια είναι ο θεατρικός επιχειρηματίας που μαζί με βουλευτές και κυβερνώντες παλεύουν να κρατήσουν τους ηθοποιούς, οικονομικούς και πολιτικούς σκλάβους. Σκλάβους του μεροκάματου που θα πρέπει να σκύβουν το κεφάλι για να το εξασφαλίσουν και πρόθυμους να «σκάψουν» το χωράφι εκείνης της τέχνης που δεν θα αφυπνίζει το λαό αλλά θα του κατοχυρώνει στην συνείδησή του την ιδέα ότι χωρίς «Δούκες» δεν γίνεται τίποτα. Ότι η επιβίωσή του,  η ύπαρξή του η ίδια, θα εξαρτάται  από το πόσο θα συμβάλει στα σχέδια του κάθε «Δούκα». Και εδώ είναι που χρειάζεται και ο «Τόλιας». Οι εκπρόσωποι των ΑΕΝΑΗ και ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ, έπαιξαν  επάξια το ρόλο του Τόλια και των συμβούλων (κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει για κακούς ηθοποιούς).

Μα υπάρχει μία διαφορά και δεν είναι ασήμαντη.  Εκεί στο Διαφάνι είχαμε τον Τόλια και τους συμβούλους, απλούς ανθρώπους του χωριού, απαίδευτους που το πολύ να είχαν τελειώσει ένα δημοτικό.  Εδώ όμως έχουμε ανθρώπους καλλιεργημένους. Ανθρώπους της υψηλής τέχνης του θεάτρου. Καλλιτέχνες. Ανθρώπους με ΠΑΙΔΕΙΑ! Πολλοί από εμάς σχολιάζοντας πολλές φορές κάποιο πολιτικό ή κοινωνικό γεγονός, απογοητευμένοι καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι λείπει η παιδεία από το λαό. Ότι «αν οι άνθρωποι δεν αποκτήσουν παιδεία δεν αλλάζουν τα πράγματα». Εδώ όμως τι γίνεται;  Δεν μπορείς να πεις ότι δεν υπάρχει παιδεία στους ηθοποιούς; Τι γίνεται εδώ Λάμπρο; Ο νόμος άλλαξε, παιδεία έχουμε, αλλά τα πράγματα παραμένουν ίδια!

Φαίνεται πως δεν φτάνουν ούτε οι νόμοι ούτε η παιδεία. Ειδικά αυτή η παιδεία που δίνει στον άνθρωπο τη δύναμη να πορεύεται ασυμβίβαστος με τον «Δούκα» της κάθε εποχής και της κάθε κατάστασης, αυτή η παιδεία δεν είναι σίγουρα αποτέλεσμα της συσσώρευσης γνώσης θεωρητικής ή θετικής. Δεν αποκτιέται με τίτλους. Είναι παιδεία που αποκτιέται σε μόνιμη σύγκρουση με κάθε Δούκα και Τόλια. Ακόμα και με αυτούς που μπορεί να κρύβεις μέσα σου. Είναι η παιδεία του αγώνα και της θυσίας. Αγώνα όχι για μικροαλλαγές και βελτιώσεις. Αυτή η παιδεία δεν ΑΛΛΑΖΕΙ τα πράγματα, απλά τα «ΣΤΡΟΓΓΥΛΕΥΕΙ», τα διασκεδάζει στη συνείδηση του λαού για να μπορεί να τα αποδεχτεί ποιο εύκολα. Αποτελεί το καρότο όταν το μαστίγιο έχει κουράσει. Μόνο η παιδεία που αποκτιέται στον αγώνα που φτάνει στη ρίζα του προβλήματος, μπορεί να αλλάξει τόσο τον άνθρωπο όσο και την κοινωνία. Είναι η παιδεία που γίνεται όλο και αναγκαία όσο οι κοινωνία σαπίζει και αλλοτριώνεται. Όσο μεγαλώνει το τέρας του «Τόλια» τόσο περισσότερο θα πρέπει να συγκρούεσαι μαζί του αν δεν θες να του μοιάσεις. Να αναζητάς τις αιτίες των πραγμάτων. Να αμφισβητείς διαρκώς ακόμη και τον εαυτό σου. Να μην εφησυχάζεις στις εύκολες και βολικές στρογγυλοποιήσεις των πραγμάτων. Να μην συγκινείσαι από τα ωραία περιτυλίγματα. Από όλα αυτά που βολεύουν για να βολεύεσαι.

Έτσι είναι Λάμπρο: δεν είναι θέμα νόμων ή παιδείας. Κάνε όσες αλλαγές θέλεις, αν δεν καταργήσεις τους Δούκες τίποτα ουσιαστικό δεν θα αλλάξει. Όσο υπάρχουν «Δούκες»  θα γεννιούνται και οι «Τόλιες». Και όσο υπάρχουν αυτοί οι δύο η δημοκρατία, η ελευθερία το δίκιο, ο ίδιος ο λαός θα πηγαίνουν στην πάντα.

Έτσι και αλλιώς η μεγάλη η αληθινή τέχνη είναι μόνο για τα δύσκολά. Και το αληθινά ωραίο είναι μόνο το αληθινό.