Ο προσχηματικός αντιφασισμός της Ρωσίας δεν μπορεί να κρύψει την ιμπεριαλιστική της φύση σαν  κράτος που στηρίζει και προωθεί τα συμφέροντα της αστικής της τάξης

Η καπιταλιστική Ρωσία δεν έχει καμία σχέση με την ΕΣΣΔ, που ηγήθηκε της αντιφασιστικής πάλης των λαών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και είχε τεράστια συμβολή στην συντριβή του ναζισμού.

Ο φασισμός και ο ναζισμός, τέκνα του καπιταλιστικού συστήματος, αναδύονται  μέσα από τις αγεφύρωτες αντιθέσεις και τα οξυμένα κοινωνικά αδιέξοδα του, όταν το σύστημα  πλέον δεν μπορεί να διαχειριστεί την αντιλαϊκή πολιτική του.

Μια τέτοια κατάσταση είχε οδηγήσει στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση του 1929 – 1933. Η λαϊκή αγανάκτηση  και ο φόβος ενός γενικευμένου ξεσηκωμού ταξικής αμφισβήτησης του συστήματος έπρεπε να χειραγωγηθεί,  οι  ναζί και οι φασίστες έπαιξαν αυτό ακριβώς τον ρόλο, με τμήματα του κεφαλαίου να τους στηρίζουν ποικιλόμορφα είτε κεκαλυμμένα, είτε απροκάλυπτα.

Γι’ αυτό η ήττα του ναζισμού από την ΕΣΣΔ και τον Κόκκινο Στρατό το 1945, που έφτασε μέχρι την καρδιά του ναζιστικού τέρατος, το Βερολίνο, σφραγίζει την νίκη του σοσιαλισμού ενάντια στο φασιστικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ που εκφραζόταν τότε από την Γερμανία, Ιταλία και Ιαπωνία.

Η νίκη αυτή επιτεύχθηκε με την θυσία των μαχητών του Κόκκινου Στρατού (20.000.000 έχασαν την ζωή τους) που υπερασπίστηκαν με σθένος την σοσιαλιστική πατρίδα, τις πρωτόγνωρες κοινωνικές – λαϊκές κατακτήσεις της πρώτης εξουσίας της εργατικής τάξης, όπου η αμυντική θωράκιση στην βάση της κοινωνικοποιημένης οικονομίας και του κεντρικού σχεδιασμού, έδωσε πλεονεκτήματα για την καλύτερη προετοιμασία από την αναμενόμενη επίθεση των ναζί.

Η ιμπεριαλιστική Ρωσία του Πούτιν, των Ρώσων ολιγαρχών – καπιταλιστών, της αστικής τάξης δεν μπορεί να παίξει αυτό τον ρόλο.

Σήμερα οι δυνάμεις που ηγούνται στο πεδίο της οικονομίας και κατά επέκταση στην πολιτική στην Ρωσία, είναι οι δυνάμεις της εκμετάλλευσης και καταπίεσης, που τα συμφέροντα τους υπαγορεύονται από  τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής οικονομίας, του καπιταλιστικού κέρδους  και ανταγωνισμού.

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στην Ρωσία που ξεκίνησε το 1991 σημαδεύτηκε από την τεράστια κλοπή του μόχθου και του ιδρώτα του σοβιετικού λαού, με κρατικές υποδομές και επιχειρήσεις να περνάνε σε ένα βράδυ, σε χέρια ανθρώπων, που ήταν δίπλα σε πολιτικές δυνάμεις που ηγούταν της αντεπανάστασης, όπως ο Γιέλτσιν, και σήμερα συγκροτούν την αστική τάξη της Ρωσίας.

Η αστική τάξη της Ρωσίας σήμερα, με  κύριο πολιτικό εκφραστή της τον Πούτιν, συγκρούεται στην Ουκρανία με τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, αφού πρώτα οι δεύτεροι δημιούργησαν μια κυβέρνηση μαριονέτα, με πρόεδρο της χώρας  ένα ανδρείκελο, τον Ζελένσκι.

Η κυβέρνηση Ζελένσκι με την στήριξη ναζιστικών οργανώσεων και ομάδων λειτούργησε και λειτουργεί σαν τοποτηρητής και βραχίονας των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Αυτά τα συμφέροντα ανταγωνίζονται και χτυπιούνται σήμερα στην Ουκρανία, με θύματα τους λαούς της περιοχής, αφού πρόκειται για μια περιοχή με ένα μεγάλο – δίκτυο μεταφοράς ενέργειας και φυσικού αερίου, πλούσιο υπέδαφος σε ορυκτό πλούτο και πρώτες ύλες και είναι ένας κόμβος  μεταφοράς εμπορευμάτων  με μεγάλα λιμάνια και άλλες υποδομές.

Κανείς δεν υποτιμάει το γεγονός ότι ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – ΕΕ από το 1999 θέλουν να εντάξουν στους οργανισμούς τους χώρες των πρώην σοσιαλιστικών δημοκρατιών της Ανατολικής Ευρώπης  όπως και το έκαναν με Πολωνία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Τσεχία και με χώρες της Βαλτικής.

Σκοπός τους ο γεωπολιτικός και οικονομικός έλεγχος κρατών και περιοχών και η ανάσχεση κάθε επιρροής της καπιταλιστικής Ρωσίας στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Στην Ουκρανία ξεσπούν με τον πιο βίαιο τρόπο όλες αυτές οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστών και μόνο προσχηματικά είναι τα επιχειρήματα τους για την παρουσία και τις ενέργειες τους στην περιοχή.

Γιατί ούτε για την δημοκρατία και την ελευθερία κόπτεται ο Ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός που έχει την ευθύνη για πολλές αιματοχυσίες και διαμελισμούς κρατών και χωρών, όπως την Γιουγκοσλαβία, την Κύπρο, το Ιράκ, την Συρία, την Λιβύη και αλλού.

Ούτε η Ρωσία με την ωμή στρατιωτική της επέμβαση είναι σημαιοφόρος της αντιφασιστικής πάλης και του αντιναζιστικού αγώνα όπως διακηρύττει, με αφορμή τις επιθέσεις που δέχονται οι Ρωσόφωνοι των αυτόνομων περιοχών του «Ντονέτσκ» και «Λουγκένσκ» από ναζιστικά – παραστρατιωτικά  Ουκρανικά τάγματα.

Η καπιταλιστική Ρωσία του Πούτιν δεν μπορεί να εγγυηθεί και κυρίως να ηγηθεί σε κανέναν αντιφασιστικό αγώνα.

Η  Ρωσία στα πλαίσια των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και ζυμώσεων της έχει σχέση με φασιστικά και ακροδεξιά μορφώματα της Ευρώπης ή με πολιτικές δυνάμεις του ευρωσκεπτικισμού.

Είναι  δυνάμεις αστικής διαχείρισης που αναζητούν την μείωση της Αμερικανικής επιρροής η την διάλυση της ΕΕ, προβάλλοντας ανταγωνιστικά καπιταλιστικά συμφέροντα, που θίχτηκαν από  την πλήρη απελευθέρωση της οικονομίας και αγοράς (ονόμασαν αυθαίρετα παγκοσμιοποίηση)  σαν αντικειμενική τάση της καπιταλιστικής οικονομίας.

Καμιά λυκοσυμμαχία, κανενός ιμπεριαλιστικού οργανισμού, δεν μπορεί να εγγυηθεί ειρήνη, ασφάλεια, κοινωνικά – εργασιακά δικαιώματα και ευημερία για τους λαούς.

Οι ιμπεριαλιστές, όποιας απόχρωσης και πόλου, είναι εχθροί των λαών  γιατί τα συμφέροντα που υπηρετούν κινούνται στην στρατηγική της καπιταλιστικής αναπαραγωγής

Καμιά συστράτευση λαού πίσω από ιμπεριαλιστή.

Αυτό καθυστερεί τον αγώνα και την μάχη για να απεγκλωβίζονται κοινωνικές – λαϊκές δυνάμεις από τις συμπληγάδες  πολιτικές του κεφαλαίου και να χειραφετούνται από την αστική ιδεολογία.

Μια ιδεολογία και πολιτική που θέλει τους λαούς αδιάφορους, άβουλους, απαθής, στο περιθώριο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.

Να ψάχνουν μοιρολατρικά και με ηττοπάθεια ατομικές διεξόδους στην  δύσκολη και σύνθετη καθημερινότητα που διαμορφώνει ο καπιταλισμός για τους λαούς.

Τώρα όσο ποτέ άλλοτε χρειάζεται να δυναμώσει η αυτοτελή δράση και πάλη   των εργατικών – λαϊκών κινημάτων.

Να διατρανωθεί ένα μεγάλο όχι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ΝΑΤΟ – ΗΠΑ – ΕΕ – ΡΩΣΙΑΣ που διεξάγεται στην Ουκρανία. Να σταματήσει τώρα η αιματοχυσία.

Να παλέψουμε για να μην διευκολυνθούν τα γεράκια του πολέμου ΝΑΤΟ – ΗΠΑ – ΕΕ να εφορμούν από την χώρα μας.

Κανένας Έλληνας φαντάρος και αξιωματικός να μην βγει έξω από τα σύνορα,  να μην συμμετάσχει σε Αμερικανονατοϊκές πολεμικές επιχειρήσεις.

Να πούμε ότι οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν και αυτό το απέδειξαν οι λαοί της περιοχής που 70 χρόνια σχεδόν ζούσαν ειρηνικά, χωρίς μίση και ευημερούσαν μαζί στα πλαίσια της ΕΣΣΔ.

Οι λαοί ακόμα δεν είπαν την τελευταία τους κουβέντα και σίγουρα το μαύρο της καπιταλιστικός βαρβαρότητας και σαπίλας δεν μπορεί αν είναι το μέλλον τους.

Στον ιμπεριαλισμό καμιά υποταγή, η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί.

Παναγιώτης Σαββίδης