Οι συμπληγάδες είναι ανοιχτές;
Ο πόλεμος δεν κοιτάει χρώμα, ηλικία και φύλλο. Χτυπάει αλύπητα χωρίς έλεος ξεριζώνοντας κάθε ίχνος ελπίδας για ζωή. Αυτοί οι άνθρωποι, οι επιζήσαντες της φρικαλεότητας του πολέμου πώς θα ζήσουν; Πού θα ζήσουν;
Σύμφωνα με την μυθολογία οι συμπληγάδες πέτρες ήταν δύο τεράστιοι βράχοι οι οποίοι άνοιγαν και έκλειναν καθιστώντας αδύνατο το ασφαλές πέρασμα μέσα από αυτές.
Ο πόλεμος έχει χτυπήσει, έχει πληγώσει, έχει σκοτώσει και σκοτώνει καθημερινά τόσους αθώους ανθρώπους. Ο πόλεμος δεν κοιτάει χρώμα, ηλικία και φύλλο. Χτυπάει αλύπητα χωρίς έλεος ξεριζώνοντας κάθε ίχνος ελπίδας για ζωή. Αυτοί οι άνθρωποι, οι επιζήσαντες της φρικαλεότητας του πολέμου πώς θα ζήσουν; Πού θα ζήσουν; Ποιος νοιάζεται για το αν θα ζήσουν, για το αν επιβιώσουν οι άνθρωποι αυτοί;
Σήμερα; Σήμερα μήπως δεν έχουμε συμπληγάδες; Η χώρα μας είναι ένα ασφαλές πέρασμα για τούς ανθρώπους αυτούς που ψάχνουν να βρουν ένα καταφύγιο, ένα σπίτι, ένα καινούριο αύριο; Είναι η χώρα μας η “Ιθάκη” που ψάχνουν να βρουν οι πληγωμένοι αυτοί άνθρωποι για να ζήσουν και να ξεκινήσουν ξανά από την αρχή;
Άραγε αυτοί οι άνθρωποι περνώντας το διάβα για τη χώρα μας, θα βρουν τις “συμπληγάδες” ανοιχτές ή κλειστές…;
Γιάννης Πασχαλίδης