“Όποιος φοβάται τους άλλους, γίνεται δούλος χωρίς να το καταλάβει” – Αντισθένης

Όλοι γνωρίζουν ότι ο πόλεμος τελείωσε
Everybody knows the war is over

Όλοι γνωρίζουν τα καλά παιδιά έχασαν
Everybody knows the good guys lost

Όλοι γνωρίζουν ότι ο αγώνας ήταν σταθερός
Everybody knows the fight was fixed

Οι φτωχοί μένουν φτωχοί, οι πλούσιοι γίνονται πλούσιοι
The poor stay poor, the rich get rich

Έτσι πηγαίνει
That’s how it goes

Ολοι το ξέρουν
Everybody knows
Όλοι γνωρίζουν ότι το σκάφος έχει διαρροή
Everybody knows that the boat is leaking

Όλοι γνωρίζουν ότι ο καπετάνιος είπε ψέματα
Everybody knows that the captain lied
…Όλοι γνωρίζουν ότι η συμφωνία είναι σάπια
Everybody knows the deal is rotten

Ο γέρο-μαυρο Joe εξακολουθεί να μαζεύει βαμβάκι
Old Black Joe’s still picking cotton

Για τις κορδέλες και τα τόξά σας
For your ribbons and bows

Και όλοι το γνωρίζουν
And everybody knows

Με αυτούς τους στίχους του Λέοναρντ Κοέν, που πρόσφατα σκύλεψε ένα ακόμα αριστούργημά του η κυρίαρχη τάξη, διά στόματος πρωθυπουργού. Σήμερα σας καταθέτω λίγες σκέψεις, σαν αυτό το αγριολούλουδο που κατέθεσα σε ένα μνημείο αγώνα ακόμα.
Επέτειος και γιορτή, ημέρα μνήμης και συμβολικής σημασίας τιμές σε αγώνες, είναι κενά νοήματος. Με αυτόν τον τρόπο νομίζει η αστική κατ’ επίφαση δημοκρατία και κατ’ ουσία κεφαλαιοκρατική δικτατορία ότι μπορεί να διατάξει την αυτο – παράδοσή μας, έρμαιο οι λαοί σε συνθήκες ατομικών λύσεων και με την ολοφάνερη συνειδησιακή στόχευση σε παρούσες και μέλλουσες γενιές να απομονωθούν, να αντιμετωπίσουν τον διπλανό τους ως εχθρό και κίνδυνο. Με στόχο να διαλύσει κάθε ίχνος κοινωνικού ιστού, άρα και ελπίδα αγωνιστικής συσπείρωσης.

Καμία επέτειος λοιπόν σήμερα, όχι απλά συμβολισμός οι μέρες μας αλλά παράδοση-παραλαβή σκυτάλης για ολοκλήρωση της υπόθεσης τών λαϊκών- ταξικών διεκδικήσεων. Οι αγώνες δεν δικαιώθηκαν, ούτε ποτέ ολοκληρώνεται ο αγώνας, θέλει συνεχώς αναμόχλευση.
Η παιδεία μας σήμερα ταξικότερη παρά ποτέ, η ελευθερία ανύπαρκτη – τεστ αντοχής μεταξύ “ειδικών” και παράλληλα πρόβα καθολικής υποταγής. Το ψωμί από εκεί που συμβόλιζε τις σύγχρονες ανάγκες, φτάνει ξανά να σημαίνει έλλειψη πραγματική, για πλήθος κόσμου.

Το ψευδο – φιλοσοφικό αφήγημα των δεκαετιών του ’80 – ’90 ότι όλα τώρα είναι ομαλά και η ιστορία τελείωσε, είναι χρεοκοπημένο… μην εξακολουθούμε λοιπόν να ζούμε στα απόνερα του. Καμία κανονικότητα δεν υπήρξε για να επιστρέψουμε σε αυτή, ούτε θα υπάρξει (τουλάχιστον όχι μία κανονικότητα που να ενδιαφέρει όσους θέλουμε μια άλλη κοινωνία, όχι αυτή τής εκμετάλλευσης). Τώρα λοιπόν αγώνας σύγκρουσης και ανατροπής, όχι επέτειος. Τιμή στα ιδανικά του αγώνα είναι να τον συνεχίζεις.

Πάτρα
17/11/2020

Βασίλης Καλαντζής
Αγωνιστής μουσικός

Υ.Γ.1

Αν η μετάφραση από τους αγγλόφωνους στίχους δεν είναι πολύ καλή, συγχωρέστε με. Εμένα δεν με σπούδασαν τα χρήματα του λαού στην Αμερική, αλλά ο αγρότης πατέρας μου στο συνοικιακό φροντιστήριο και πάλι καλά…

Υ.Γ.2

Αγωνιστής μουσικός, καλλιτέχνης σκηνής και άλλα επικίνδυνα και απαγορευμένα επαγγέλματα… είναι αληθινές δουλειές, ανθρώπων που δεν έχουν ψωμί, άρα ούτε ελευθερία… ενώ πληρώσαμε μόνοι μας για αυτή την… παιδεία!