Περί… «διαζυγίων»

Πλησιάζοντας οι πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας πάρει – ομολογουμένως ακόμη και από τους ίδιους «φιλικό» – «διαζύγιο» από τους επί 4 χρόνια συνέταιρούς τους στην αντιλαϊκή πολιτική ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, έρχεται να χαλάσει κάθε εναπομείναντα «γάμο»· αν βρισκόταν σε απλή «διάσταση» με την αξιοπρέπεια, πλέον πήραν οριστικά «διαζύγιο», εκτός αν θεωρείται αξιοπρέπεια η εν παραμοναίς εκλογών πώληση «φυκιών», δηλαδή πενιχρών επιδομάτων αντιστοιχούντων ούτε στο εν χιλιοστό των απολεσθέντων επί διακυβέρνησης του – και κυριολεκτικά πωλούμενων, αφού προέρχονται από την φοροαφαίμαξη του ίδιου του λαού – , για «μεταξωτές κορδέλες», χειριζόμενος ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός την λαϊκή δυσαρέσκεια με θράσος αντίστοιχο μιας όχι οπορτουνιστικής, ούτε καν σοσιαλδημοκρατικής πλέον, αλλά καθαρά αστικής έκδοσης της Μαρίας Αντουανέτας.

Ακόμη ένα αξιοσημείωτο και σχετικό με το προηγούμενο «διαζύγιο» – από καιρό βέβαια ειλημμένο – είναι αυτό του ΣΥΡΙΖΑ με την πραγματικότητα, εκτός αν η μεταμνημονιακή Ελλάδα «της σταθερότητας και της ανάπτυξης» δεν περιλαμβάνει εργασιακές σχέσεις λάστιχο, μισθούς πείνας, την εργοδοτική τρομοκρατία και νοθεία της ΓΣΕΕ απέναντι στους εργαζόμενους, ανεργία και εξαθλίωση της εργατικής τάξης, συνοδευόμενη από εργατικά «ατυχήματα» κατά αυτούς, όπως αυτό του Πακιστανού εργάτη, ο οποίος έγινε – κυριολεκτικά (!) – κρέας για την καπιταλιστική κερδοφορία. Και όλα αυτά ενορχηστρούμενα από το επίσης από καιρό παρμένο διαζύγιό του με την συνέπεια, εκτός αν το επονομαζόμενο «αντιφασιστικό – αντιακροδεξιό μέτωπο» το συγκροτεί κανείς χαριεντιζόμενος με τον «διαβολικά καλό» ακροδεξιό Τραμπ ή συνεργαζόμενος με το δολοφονικό κράτος του Ισραήλ, του οποίου τα όπλα είναι ακόμη ζεστά από το τελευταίο μακελειό εις βάρος των Παλαιστινίων την περασμένη βδομάδα.

Αν για χάρη της διατήρησης της εγκλωβισμένης και εξαπατημένης εκλογικής του βάσης διατηρούσε τυπικές έστω σχέσεις με το επίπεδο του περιεχομένου της ιδεολογικο-πολιτικής αντιπαράθεσης, περιορίζοντας – έστω – την συζήτηση στο όχι ΣΥΡΙΖΑίκης επινόησης, αλλά αεί επανερχόμενο εν όψει εκλογών νεκραναστημένο κάλπικο δίπολο «πρόοδος – συντήρηση», πλέον έχει αποδυθεί σε μια άνευ προηγουμένου κατρακύλα, στρέφοντας την συζήτηση στις διακοπές του Τσίπρα με τον Πολάκη στην καλύτερη, στην χειρότερη στην «ασέβεια» (!) του ΚΚΕ στα θρησκευτικά αισθήματα των Ελλήνων, όταν τις ίδιες «άγιες» μέρες κατέστησε την Παιδεία «κτήμα» της αστικής τάξης «ες αεί». Και αν από την άλλη η ΝΔ επιδίδεται σε μια «Ηλέκτρειων» διαστάσεων «οιμωγή»¹, είναι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ της έχει πάρει την μπουκιά από το στόμα, λαμβάνοντας το «χρίσμα» του «προτιμώμενου εταίρου» των μακελάρηδων ΕΕ και ΝΑΤΟ, «φυτεύοντας» αμερικανικές βάσεις εδώ κι εκεί ή εφαρμόζοντας το σύνολο της αντιλαϊκής – αντεργατικής πολιτικής με έναν πυροσβεστήρα ανά χείρας ο οποίος αναγράφει «πρώτη φορά αριστερά».

Φυσικά αυτά τα «διαζύγια» δεν αποτελούν παρά κατεύθυνση της ΕΕ, η οποία από ιδρύσεώς της έχει φέρει το «διαζύγιο» μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου², μετερχόμενη κατά το καπιταλιστικό κέρδος όρους όπως ελευθερία, δικαιοσύνη, δημοκρατία. Κάπως έτσι «εξάγει» δυτικού τύπου «δημοκρατία» όπου κείται «μαύρος» – και άλλων χρωμάτων βεβαίως – «χρυσός», εν τω παρόντι στην πληττόμενη από την εξ ευρωνατοϊκών παραγόντων προκληθείσα ανθρωπιστική κρίση Βενεζουέλα, νομιμοποιώντας με τέτοια επικοινωνιακά τρικάκια το έγκλημα, απαλείφοντας από τον χάρτη την λέξη «ιμπεριαλισμός».

Ευτυχώς για τον λαό μας, υπάρχει ένα Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας να συνδέει σημαίνον με σημαινόμενο, και όπου ΕΕ και ΝΑΤΟ να μιλάει άφοβα για ιμπεριαλισμό. Ευτυχώς υπάρχει ένα ΚΚΕ να «ανοίγει κεφάλια» κλεισμένα ερμητικά από τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του καπιταλισμού. Ευτυχώς υπάρχει μια ΚΝΕ να σέβεται τον Σωσσύρ και την 9^η Μάη καλούσε στο Θησείο κάθε αληθινά προοδευτικό, αριστερό νέο να εορτάσει την Μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών και όχι την «Μέρα της Ευρώπης» της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, των πολέμων. Ευτυχώς εν τέλει υπάρχει ΚΚΕ να παλεύει για την κοινωνία όπου «ο ψαράς θα γράφει ποιήματα και ο ποιητής θα ψαρεύει».

του Θανάση Χαμπίπη

Σημειώσεις

¹ Ο θρήνος.
² Ο Φερντινάν ντε Σωσσύρ, Ελβετός γλωσσολόγος του 20^ου αιώνα, έσπασε το σημείο σε σημαίνον και σημαινόμενο. Σήμερα, το σημαίνον ερμηνεύεται ως η υλική μορφή, η φόρμα που παίρνει το σημάδι, ενώ το σημαινόμενο ως η πνευματική έννοια, η έννοια στην οποία αναφέρεται.