Περί «βιαστών» και άλλων, μερικές σκέψεις
Είναι καιρός αυτό που λέμε ταξική αλληλεγγύη, ταξική συνείδηση, ταξική πάλη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα και τους υπηρέτες του, ενάντια στο σύστημα που βιάζει, δολοφονεί, τραμπουκίζει, να αρχίσει να γίνετε πράξη, όχι μόνο στην Χιλή, αλλά και στην χώρα μας και σε όλες τις χώρες.
Viral έγινε το τραγούδι και ο χορός των γυναικών της Χιλής.
Γαλλία, Τουρκία, Μεξικό, Ελλάδα, έχουμε παρεμφερή.
Αλήθεια, ποιος είναι ο βιαστής, απλά η κυβέρνηση και οι μπάτσοι ή το σύστημα που υπηρετεί η κάθε κυβέρνηση και κατ’ επέκταση η αστυνομία σαν εκτελεστικό όργανο της κυβέρνησης;
Ο λαός της Χιλής είναι τόσους μήνες στον δρόμο. Τραυματίες, νεκροί, βιασμοί.
Το ιστορικό τραγούδι “el pueblo unido” των inti illimani, ακούγεται παντού.
Ο λαός της Χιλής έχει συνειδητοποιήσει όμως, ότι δεν αρκεί αγώνας για να πέσει απλά η κυβέρνηση, αλλά πρέπει να είναι αγώνας για να ανατρέψει το σύστημα που υπηρετεί η κυβέρνηση και βιάζει, όχι μόνο τις γυναίκες, αλλά ολόκληρο τον λαό; Αυτό γιατί, ναι μεν μπορεί να ανατρέψουν την υπάρχουσα κυβερνητική κατάσταση, αλλά θα μπει η επόμενη που μπορεί μέσα σε λίγους μήνες να ξαναζήσουν, νέους βιασμούς, νέες δολοφονίες. Βία και καταστολή ζούμε και στην χώρα μας, αλλά και σε χώρες που υπάρχουν αντιδράσεις.
Είναι καιρός λοιπόν αυτό που λέμε ταξική αλληλεγγύη, ταξική συνείδηση, ταξική πάλη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα και τους υπηρέτες του, ενάντια στο σύστημα που βιάζει, δολοφονεί, τραμπουκίζει, να αρχίσει να γίνετε πράξη, όχι μόνο στην Χιλή, αλλά και στην χώρα μας και σε όλες τις χώρες.
Κατά τα άλλα, καλές γιορτές σε όλους και όλες.
Υ. Γ. Στην Χιλή ίσως “κάτι γίνεται”, ο χρόνος θα δείξει, η ιστορία θα καταγράψει.
