Ποιοι μισούν και φοβούνται το Πολυτεχνείο
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν τα δεκάδες γνωστά ονόματα που εξαργύρωσαν την όποια αγωνιστική τους παρακαταθήκη, για να ενσωματωθούν και να αφομοιωθούν στο σύστημα…Αυτό είναι το βολικό αφήγημα γι’ αυτούς που μισούν το Πολυτεχνείο και τη λαϊκή πάλη, τους λαϊκούς αγώνες ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση.
Έβριθαν πάλι σάιτ και blog στο διαδίκτυο από ανιστόρητες και χυδαίες αναφορές, για τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο τον Νοέμβρη του 1973, για να υπονομευθεί και να απαξιωθεί ο χαρακτήρας του.
Αγαπημένο θέμα των εχθρών του Πολυτεχνείου η «νεκρολογία», αν υπήρχαν νεκροί η όχι (προφανώς οι ελεύθεροι σκοπευτές που ήταν ακροβολισμένοι στις ταράτσες της γύρω περιοχής πετούσαν γαρύφαλλα και όχι σφαίρες κατά ριπάς) και η ασύδοτη εκτίμηση, αυτό που ονόμασαν «γενιά του Πολυτεχνείου», ήταν αυτή που ανέπτυξε τον παρασιτισμό και την ρεμούλα στην πολιτική ζωή από θέσεις αξιωμάτων που πήραν κάποιοι πρωταγωνιστές του.
Σε αυτή την άθλια προπαγάνδα πρωταγωνιστούν ορφανά του Χίτλερ που αυτοαναγορεύονται σε «εθνικές δυνάμεις» όπως το κόμμα του Κασιδιάρη, η «Χρυσή Αυγή» και λοιπές φασιστικές γκρούπες, νοσταλγοί της χούντας, το κόμμα Βελόπουλου, σιγονταρισμένα από διαδικτυακά τρολ της ΝΔ.
Η δικτατορία επιβλήθηκε όταν οξυνόταν ο ενδοαστικός ανταγωνισμός μεταξύ του αστικού πολιτικού κόσμου με το παλάτι, για το ποιος θα έχει τα μεγαλύτερα ερείσματα στο σύστημα, στην αστική εξουσία, και κυρίως στον στρατό, καθώς και να καταστείλει το λαϊκό κίνημα που δυνάμωνε και πάλευε για Ειρήνη, Δημοκρατία και δικαιώματα.
Η δικτατορία αποτέλεσε μορφή διαχείρισης του αστικού πολιτικού συστήματος, δείχνοντας απροκάλυπτα το τυραννικό πρόσωπο της καπιταλιστικής εξουσίας, που δεν έχει θέμα να εναλλάσσει τον αστικό κοινοβουλευτισμό με ανοιχτά στρατιωτικά πραξικοπήματα, όταν νιώθει ότι δεν διασφαλίζονται τα μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα ταξικά οικονομικά της συμφέροντα.
Το Πολυτεχνείο ήταν η κορύφωση της αντιδικτατορικής πάλης του λαού και της νεολαίας που την αντιπάλεψε από την πρώτη μέρα παρόλο το κλίμα αυταρχισμού, καταστολής, εκτοπίσεων και φόβου που είχε επιβάλλει η χούντα.
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν τα δεκάδες γνωστά ονόματα που εξαργύρωσαν την όποια αγωνιστική τους παρακαταθήκη, για να ενσωματωθούν και να αφομοιωθούν στο σύστημα, που είναι αυτό που αναπαράγει τον παρασιτισμό και δημιουργεί το έδαφος για ρεμούλες και εξαγορές.
Είναι το βολικό αφήγημα για αυτούς που μισούν το πολυτεχνείο και μισούν την λαϊκή πάλη, τους λαϊκούς αγώνες ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση.
Είναι αυτοί που θέλουν τον λαό να ζει προσκυνημένος, υποταγμένος, ραγιάς, στο περιθώριο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Να μην αμφισβητεί, να μην αγωνίζεται, να μην παλεύει για την ζωή του, για τα δικαιώματα του.
Αυτοί μισούν το Πολυτεχνείο, που θέλουν και σήμερα τον λαό απαθή, αδρανή, να μην ξεσηκώνεται, να δέχεται αγόγγυστα και αδιαμαρτύρητα τις πολιτικές που αναπαράγουν την φτώχια, την κακομοιριά, την μιζέρια, την εξαθλίωση και ανασφάλεια.
Το Πολυτεχνείο ήταν ο ανυπότακτος λαός με την φοιτητική νεολαία οργανωμένη, να μην φοβούνται, να αντιδρούν και να σηκώνουν κεφάλι στην αμερικανοέμπνευστη δικτατορία των Συνταγματαρχών.
Στο Πολυτεχνείο μίλησε ο ίδιος ο λαός, η νεολαία, που γκρέμισαν τα τείχη της φοβέρας και τυραννίας και στραπάτσαραν την ψεύτικη εικόνα περί φιλελευθεροποίησης της χούντας, ξεσκεπάζοντας τους στόχους και τους σκοπούς της, που ήταν συνυφασμένοι με τα σχέδια της εγχώριας αστικής τάξης και των Αμερικανών στην χώρα.
Το Πολυτεχνείο αποτέλεσε έναν ακόμα κρίκο στην ιστορία της ανυπότακτης πάλης του λαού και της νεολαίας και δείχνει τον δρόμο ώστε να πάρουν «σάρκα και οστά» τα λαϊκά όνειρα για δίκιο, ειρήνη, προκοπή και ευημερία.
Αυτόν τον αγώνα που και σήμερα συνεχίζεται μέσα από τις εργατικές και νεολαιίστικες διεκδικήσεις, τις απεργιακές κινητοποιήσεις όπως την μεγάλη απεργία που πραγματοποιήθηκε στις 9 Νοεμβρίου, τους μικρούς η μεγαλύτερους αγώνες που αναπτύσσονται καθημερινά, θέλουν να μειώσουν όσοι επιτίθονται και μισούν το Πολυτεχνείο.
Το Πολυτεχνείο εμπνέει και αυτό είναι που φοβούνται και ξορκίζουν με ψέματα και λάσπη οι θεματοφύλακες της σαπίλας, του σκοταδιού, της αντίδρασης, του αντικομουνισμού, του βάρβαρου και απάνθρωπου καπιταλισμού.
Ας ματαιοπονούν λοιπόν όλοι αυτοί, διατεταγμένοι και μη.
Το μήνυμα του Πολυτεχνείου μένει ζωντανό και αυτό το δείχνει η μαζική συμμετοχή λαού και νεολαίας στις μεγάλες αντιιμπεριαλιστικές πορείες, και κυρίως μπροστά από την Αμερικανική πρεσβεία, που φροντίζουν κάθε φορά τα ΜΜΕ των πλουτοκρατών να τις εξαφανίζουν.
Παναγιώτης Σαββίδης
