Πόλεμος, ΝΑΤΟ και ΕΕ – Στο ίδιο έργο θεατές
Ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν μανάδες να κλαίνε τα νεκρά παιδιά τους, ο μόνος τρόπος να μην αντικρίσουμε ξανά πνιγμένα παιδιά να ξεβραζονται σε κάποια όχθη της Μεσογείου, ο μόνος τρόπος να μην ξαναδούμε προσφυγόπουλα να περιφέρονται μόνα και αβοήθητα στα πολιτισμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ε.Ε. είναι να διαλύσουμε το σύστημα που εκτρέφει τον πόλεμο.
‘Η πραγματικότητα είναι πολύ πεισματάρα για να την αγνοεί κανείς” είπε κάποτε ο Λένιν. Κατά την άποψή μου όλοι οι άνθρωποι έτσι πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματά μας, με την επίγνωση της πραγματικότητας.
Το παρόν άρθρο το έγραψα με αφορμή τις νέες πολεμικές συρράξεις μεταξύ Κούρδων και Τούρκων. Αν και αυτή τη στιγμή υπάρχουν οργανισμοί που είναι στην δικαιοδοσία και στην ευθύνη τους να αποτρέπουν τους πολέμους, αυτοί συνεχώς ξεσπάνε και γίνονται ακόμη πιο καταστροφικοί. Πώς γίνεται, λοιπόν, εφόσον ο Ο.Η.Ε. και η Ε.Ε. έχουν περισσότερη ισχύ από την ΚτΕ, να αποτυγχάνουν και αυτοί να αποτρέψουν τους πολέμους που γίνονται εδώ και μια τριακονταετία;
Σε αυτό το σημείο η ρήση του Λένιν συνδέεται με τους πολέμους. καθώς οι οργανισμοί αυτοί γνωρίζουν τη βαθύτερη ρίζα του προβλήματος αλλά συνεχίζουν να την παραβλέπουν. Απ’ ό,τι φαίνεται, το φιλειρηνικό και αντιφασιστικό πρόσωπο της Ε.Ε., στην ουσία είναι προσωπείο. Βλέπουμε συνεχώς νεοναζιστικές δράσεις και την Ευρώπη να συμμετέχει ενεργά στους πολέμους.
Η ΕΕ φαίνεται να πιστεύει πως διαστρεβλώνοντας την ιστορική σημασία του Συμφώνου Μολότοφ-Ρίμπεντροπ, θα καταφέρει να εμποδίσει την “παλινόρθωση” του φασισμού. Τα εκλογικά ποσοστά των ακροδεξιών κομμάτων όμως απέδειξαν το ακριβώς αντίθετο. Το ίδιο γίνεται με τους πολέμους, εφόσον ο ΟΗΕ και η ΕΕ δεν εμπόδισαν ποτέ τα ιμπεριαλιστικά καταδιωκτικά ΗΠΑ και ΝΑΤΟ να αλωνίζουν.
Οι πόλεμοι συνεχίστηκαν αδιαλείπτως. Συνεχίστηκαν γιατί οι άνθρωποι που τους ξεκίνησαν δεν τιμωρήθηκαν ποτέ, εκτός από κάποιους αντιπροσώπους τους, όπως ο Χίτλερ και οι στρατηγοί του. Οι αληθινοί υπαίτιοι όμως που χρηματοδότησαν τον Χίτλερ να κατακρεουργήσει την Ευρώπη, δεν παρευρέθηκαν ποτέ στις περίφημες δίκες της Νυρεμβέργης.
Έτσι και σήμερα οι θπαίτιοι των πολέμων στην Συρία, στο Κουβέιτ, στη Γιουγκοσλαβία, στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, πιο πρόσφατα στη Συρία, δεν τιμωρήθηκαν ποτέ, και η απληστία που τους χαρακτηρίζει θέλει και άλλη τροφή, σε άλλες χώρες. Με μόνο καταδικασμένο το λαό που μπαίνει στη δίνη αυτή.
Ο μόνος τρόπος για να σταματήσουν μανάδες να κλαίνε τα νεκρά παιδιά τους, ο μόνος τρόπος να μην αντικρίσουμε ξανά πνιγμένα παιδιά να ξεβραζονται σε κάποια όχθη της Μεσογείου, ο μόνος τρόπος να μην ξαναδούμε προσφυγόπουλα να περιφέρονται μόνα και αβοήθητα στα πολιτισμένα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Ε.Ε. είναι να διαλύσουμε το σύστημα που εκτρέφει τον πόλεμο. Και για όσους δεν κατανόησαν για πιο σύστημα μιλάμε απαντώ με τον τίτλο ενός βιβλίου του συγγραφέα Νίκου Μπογιόπουλου: “Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε…”
