Πώς να απομακρύνεις έναν τηλεθεατή από την τηλεόραση – Για το καλό του
Μπορούμε να του πούμε τη γνωστή ατάκα για τον “επαναστάτη του καναπέ” και να τον φέρεις αντιμέτωπο με τον κακό του εαυτό. Ή να τσιτάρουμε τη φράση του Έκο. «Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση.»
Η πολλή έκθεση μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης ως γνωστόν βλάπτει την υγεία, το λένε και οι ειδικοί. Το μέσο από κάθε άποψη δεν επιτελεί τον σκοπό ύπαρξής του και τραυματίζει νου και σώμα. Σε ό,τι αφορά την κοινωνική διάσταση της τηλεόρασης, όπως είναι η προσφορά για ψυχαγωγία και ενημέρωση, για τα μεν ψυχαγωγικά προγράμματα θα πρέπει πραγματικά να ανησυχεί κανείς για την ψυχική του υγεία μετά από έκθεση σε συγκεκριμένα θεάματα και για την δε ενημέρωση/πληροφόρηση οι επιπτώσεις – εφόσον ο τηλεθεατής είναι υποψιασμένος για τον προπαγανδιστικό ρόλο του μέσου, για την παραπληροφόρηση, για την στρέβλωση της είδησης, για τα μη έγκυρα μηνύματα που διοχετεύει – μόνο ασήμαντες δεν είναι. Το μικρότερο κακό που μπορεί να πάθει, είναι να χάσει την ψυχραιμία του και να του χαλάσει η διάθεση. Κανείς λοιπόν δεν μπορεί (και δε θέλει) να εγγυηθεί για την ψυχική ισορροπία και σωματική ακεραιότητα του ατόμου που εκτίθεται σε ό,τι προβάλλεται.
Το μέσο μαζικής ενημέρωσης ως έχει δεν είναι για το καλό μας. Πολλοί οι κίνδυνοι που εγκυμονεί, πολλά τα προβλήματα που δημιουργεί. Και ειδικά στις μέρες που ζούμε ο βαθμός τοξικότητας έχει χτυπήσει κόκκινο.
Η έκθεση στην τοξικότητα του μέσου ενός ατόμου που έχει πρόσβαση και σε άλλες πηγές ενημέρωσης, που έχει τη δυνατότητα να συγκρίνει και να φιλτράρει την είδηση, που έχει την ικανότητα να αντιμετωπίσει διαλεκτικά τα πολλαπλά μηνύματα, που δεν έχει εξάρτηση από το μέσο, μπορεί μάλλον να θεωρηθεί αμελητέα μπροστά στο κακό που αυτή η τοξικότητα προκαλεί σε άλλους τηλεθεατές, ανθρώπους που δε διαθέτουν τα παραπάνω.
Ένα πρώτο βήμα για να αλλάξει η κατάσταση θα ήταν η ακύρωση της σχέσης πομπού – δέκτη ή αλλιώς πώς να απομακρύνεις έναν τηλεθεατή από την τηλεόραση. Μια επιλογή και μάλλον η πιο αποτελεσματική είναι και εφόσον ο τηλεθεατής ανήκει στην ομάδα των «τηλεορασόπληκτων» να κλείσει ο ίδιος την τηλεόραση. Μέχρι όμως να πάρει την απόφαση να απενεργοποιήσει τη συσκευή, μιας και οι κακές συνήθειες δεν κόβονται εύκολα, όλοι οι υπόλοιποι με εύθυμη διάθεση μπορούμε να ακολουθήσουμε την προτροπή που ακολουθεί:
Όταν λοιπόν θα βλέπουμε ανθρώπους να ‘ενημερώνονται’ από και να ‘διασκεδάζουν’ μέσα από το συγκεκριμένο μέσο, να τους απομακρύνουμε με τρόπο πάντα. Για παράδειγμα μπορούμε να επικαλεστούμε διαχρονικά επιχειρήματα – φοβέρες δια πάσαν ηλικίαν: «Πόση ώρα βλέπεις τηλεόραση, θα χαζέψεις!» ή «Γιατί νομίζεις ότι το λένε χαζοκούτι, θέλεις να αποβλακωθείς;» ή «Τι ώρα είναι αυτή που βλέπεις τηλεόραση! Είναι ακατάλληλα αυτά για σένα!» κ.ο.κ. Πολύ πιθανόν είναι να έχουν απευθύνει και οι ίδιοι κάποτε τις αντίστοιχες φοβέρες. Επίσης θα μπορούσαμε να επικαλεστούμε τη γνωστή ατάκα για τον επαναστάτη του καναπέ φέρνοντάς τους αντιμέτωπους με τον κακό τους εαυτό ή πιο φιλοσοφημένα να τσιτάρουμε Ουμπέρτο Έκο: «Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση.» κι έτσι να περάσουμε το μήνυμα ότι το μέσο δε στηρίζει τη δημοκρατία. Αν πάλι όλες αυτές οι προτροπές δε σταθούν ικανές να τους ταρακουνήσουν από τη θέση τους, καθώς είναι οικείες και το οικείο δεν τρομάζει, μπορούμε να επιστρατεύσουμε και λίγο χιούμορ, να τους ρωτήσουμε παραδείγματος χάριν αν ξέρουν το ανέκδοτο με την προφητεία. Nαι, αυτό με τον διάβολο που έχει μπει στα σπίτια μας. Μπορεί να μη γελάσουν με το συγκεκριμένο, δεν πειράζει όμως, γιατί ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και ίσως έτσι ξορκίσουν τελικά το μέσο της τηλεόρασης, όχι στον αιώνα τον άπαντα, αλλά μέχρι να αλλάξουν οι καιροί και το περιεχόμενο που θα εκπέμπει να προβάλλει πολιτισμό στο ύψος του ανθρώπου.
