Πρώτη φορά Κασσελάκης

Όλα αρχίζουν με την πρώτη φορά. Πρώτη φορά στο σχολείο, πρώτη φορά στον έρωτα, πρώτη φορά στην κάλπη, πρώτη φορά Αριστερά – κυβερνώσα Αριστερά. Τα παραμύθια αρχίζουν με το μια φορά και έναν καιρό…

Όλα άρχισαν με τον ήχο της φυσαρμόνικας του Λεωνίδα στην πλατεία Συντάγματος και της Ομόνοιας. Ο μεταπολιτευτικός καιρός  πέρασε και  έσβησε από το λογότυπο της εφημερίδας “Αυγή” το σφυροδρέπανο. Σημεία των καιρών.  Στην Ανανεωτική Αριστερά  ονειρεύονταν από τότε “δίκαιη Ευρώπη”, ενώ  άλλοι φώναζαν  “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο”. Ωστόσο όλα είχαν πάρει το δρόμο τους. 

Στην αρχή, τον ονόμασαν Ευρωκομμουνισμό, άλλοι τρίτο δρόμο αριστερά, έπειτα που ανέτειλε ο ήλιος του σοσιαλισμού και της εθνικής ανεξαρτησίας ήρθε ο καιρός της σοσιαλδημοκρατίας και του κράτους πρόνοιας για να εξισορροπήσει την έλλειψη της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Με το τέλος της δεκαετίας του ’80 εμφανίστηκε ο αριστερός εκσυγχρονισμός, η κεντροαριστερά και το σύντομο όνειρο του Συνασπισμού με τις πολύχρωμες σημαίες κόκκινες, πράσινες και μωβ με αστέρι χωρίς σφυροδρέπανο, δια τον φόβο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Από τον Λ. Κύρκο στον Ν. Κωνσταντόπουλο και τον Α. Αλαβάνο, ένας ρεβιζιονισμός δρόμος. Τότε ήταν που εμφανίστηκε  ο νέος και ωραίος Αλέξης Τσίπρας και φόρεσε το δαχτυλίδι της διαδοχής, αρχικά ως υποψήφιος δήμαρχος (Δημοτικές εκλογές Οκτώβριος 2006) και στη συνέχεια ως πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ (5ο Συνέδριο, 7-10-2008). Νέο look, life style, η νέα ελπίδα της Αριστεράς και των κινημάτων. 

Από τη μια η “κληρονομιά” της Γένοβα (21-7-2001), από την άλλη η χρεοκοπία της χώρας και της σοσιαλδημοκρατίας, μέσα στα μνημόνια και την κρίση γεννήθηκε η πρώτη φορά αριστερά, που δεν κάνει βήμα πίσω, όπως έδειχναν οι αφίσες του ΣΥΡΙΖΑ  (Πρωτομαγιά του 2015). Υπενθυμίζεται ότι το λεχθέν “ούτε βήμα πίσω” διατυπώθηκε από τον Ι.Β. Στάλιν (Διαταγή 227/28 Ιουλίου 1942), τότε που το σφυροδρέπανο ανέμιζε στο πεδίο της μάχης και είχε ως αποτέλεσμα τη μεγαλειώδη αντιφασιστική νίκη του κόκκινου στρατού στο Στάλινγκραντ. 

Σε μια νύχτα (27 Ιουνίου 2015) το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ. Το όνειρο έσβησε και άρχισε ο εφιάλτης. Η πρώτη φορά αριστερά συνθηκολόγησε με τη Δεξιά και ταξίδεψε με τους ΑΝΕΛ στο ίδιο τρένο, για να θυμηθούμε και το γνωστό σποτάκι του Πάνου Καμμένου. Αφού πέρασαν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα ήρθε το συναινετικό διαζύγιο (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) και άνοιξαν τον δρόμο του νεοφιλελευθερισμού προς την εξουσία. 

Το καλοκαίρι του 2023 και μετά την τραγωδία των Τεμπών, ο Κυριάκος Μητσοτάκης βρέθηκε για δεύτερη φορά στην πρωθυπουργία, ενώ η πρώτη φορά αριστερά αποχαιρετούσε για δεύτερη φορά το όνειρο “δικαιοσύνη παντού”. Στα παραμύθια όλα έχουν μια αρχή και ένα ωραίο τέλος. Στην εγχώρια ανανεωτική και ριζοσπαστική, μάλλον ρεφορμιστική αριστερά, μετά τη συντριβή της επιχειρείται  μια νέα αρχή. Ωστόσο,  και αυτή τη φορά  η νέα αρχή φαίνεται υποταγμένη  στην κυρίαρχη ιδεολογία και το διεθνές γεωπολιτικό status.

Το θαύμα του μετασχηματισμού είναι προ των πυλών. Ως Μεσσίας εμφανίστηκε άλλος νέος ωραίος, επιχειρηματίας, εξ Αμερικής ορμώμενος να επιχειρεί την είσοδό του στην αριστερή πολιτική της χώρας, μάλλον με το δαχτυλίδι στο χέρι από τον προκάτοχό του. Η ελπίδα για την κυβερνώσα αριστερά.  Για τους πολλούς ο Στέφανος ήταν άγνωστος, για τους κατοικούντες στη Δύση αρκετά γνωστός. Εμφανίστηκε και σε ένα μήνα σάρωσε το Κόμμα και πήρε την πλειοψηφία.

Έκπληκτοι είδαμε και μάθαμε ότι πήγε και στη Μακρόνησο με το φουσκωτό του Ναυάρχου. Ο Μακρονησιώτης με την υψωμένη γροθιά, έργο του αείμνηστου γλύπτη κομμουνιστή Γρηγόρη Ριζόπουλου (1929- 2018), κοιτούσε με απορία τον συμπαθή νέο. 

Ο νέος ηγέτης τον προσπέρασε με το κινητό στο χέρι και έστελνε sms νίκης. Με τα λίγα ελληνικά που θυμόταν αλλά προσπαθούσε και παρά τα “σαρδάμ” και τα “εθνικά λάθη” τη δεύτερη Κυριακή, η πρώτη φορά αριστερά υποκλίνεται: “Πρώτη φορά Κασσελάκης”.

Ανδριανή Στράνη