Σήκω από την καρέκλα, οι δρόμοι μας περιμένουν
04-06-2019
Ποτέ δεν κυνηγήσαμε την καρέκλα, γιατί δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο ήταν και παραμένει το κατά πόσο μπορούμε να κινητοποιούμε και να εμπνέουμε τον κόσμο να βγει στο δρόμο και να διεκδικήσει όσα του ανήκουν.
Για τους κομμουνιστές και τους αγωνιστές ποτέ δεν είχε να κάνει με το εάν έχουν τη διοίκηση σε ένα χώρο, είτε αυτός ήταν ένας δήμος, είτε ήταν ένα σωματείο. Ποτέ δεν κυνηγήσαμε την καρέκλα, γιατί δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Το ζητούμενο ήταν και παραμένει το κατά πόσο μπορούμε να κινητοποιούμε και να εμπνέουμε τον κόσμο να βγει στο δρόμο και να διεκδικήσει όσα του ανήκουν. Στόχος μας δεν είναι να ανέβουν οι 300 χιλιάδες ψήφοι σε 350, αλλά να ανταποκρίνονται οι ψήφοι στον κόσμο που δεν παύει να οραματίζεται, να διεκδικεί και να κατεβαίνει στους δρόμους ζητώντας όσα του ανήκουν. Να οργανώνεται αυτός ο κόσμος στα σωματεία, να διεκδικεί ένα καλύτερο αύριο, να αντιληφθεί ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος με πραγματική εργατική λαϊκή κυριαρχία.
Τι αξία έχει μια διοίκηση σωματείου χωρίς να έχει μαζικότητα στα καλέσματά της; Καμία• γι’ αυτό κιόλας οι ταξικά προσανατολισμένοι συνδικαλιστές δε βολεύονται με μια εκλογική νίκη, αλλά ακόμα και τις ημέρες των αρχαιρεσιών βρίσκονται στους δρόμους δίπλα στους εργαζόμενους. Γιατί ακόμα και αν βρίσκονται ή όχι στη διοίκηση των δήμων, η καθημερινότητα για αυτούς τους ανθρώπους δεν αλλάζει, καθώς αισθάνονται το βάρος της θέσης τους και έχουν κάνει δικιά τους υπόθεση την αλλαγή συσχετισμών στο κίνημα, που ο συσχετισμός αυτός δε μπορεί να αποτυπωθεί μόνο μέσω μιας κάλπης καθώς είναι κάτι δυναμικό που αλλάζει διαρκώς. Το ίδιο ισχύει παντού.
Το ΚΚΕ δε θα μπορούσε να κλειστεί πίσω από τις πόρτες των δημαρχείων; Δε θα μπορούσε, όπως οι άλλοι, να εμπλέξει παράγοντες ώστε να επιτύχει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα; Δε θα μπορούσε να συνεχίζει να τροφοδοτεί την αισχρή λογική της λύσης των προβλημάτων δια αντιπροσώπου; Θα μπορούσε. Όμως επιλέγει να μην το κάνει.
Οι Δημοτικές Αρχές της Λαϊκής Συσπείρωσης κατέβηκαν σε πορείες με τους εργαζόμενους δίπλα στις λαϊκές οικογένειες, και ενάντια στο σύστημα. Τον Πελετίδη τον είχαν κάθε μήνα στα δικαστήρια για το έργο που συντελέστηκε στην Πάτρα. Στην Πάτρα επανεξελέγη η Λαϊκή Συσπείρωση και με το νέο σύστημα της αναλογικότητας στους δήμους ελέγχει το 40%. Τώρα μπαίνει το καθήκον, αυτό το 40% να εκδηλωθεί στους δρόμους, ώστε να μην αφήσει περιθώριο στις υπόλοιπες δυνάμεις να βάλουν φρένο στα όσα χρειάζεται και μπορούν να γίνουν στην Πάτρα. Και στην υπόλοιπη επικράτεια ο αγώνας συνεχίζεται, αποκαλύπτοντας το ρόλο των υπολοίπων δυνάμεων στην αυτοδιοίκηση και στο να μπουν φραγμοί στα όσα σχεδιάζουν η εκάστοτε κυβέρνηση με τους καπιταλιστές.
Η τελική νίκη θα είναι δική μας ο αγώνας για ζωή με αξιοπρέπεια κρίνεται καθημερινά στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις κινητοποιήσεις. Μην τους επιτρέψεις να σε θεωρήσουν αμέτοχο. Η ψήφος δεν είναι απλά ένα χαρτί, ούτε ένα δείγμα των exit polls. Η εργατική τάξη μόνο ενωμένη μπορεί και θα καθορίσει το μέλλον της.
Παπαδάκης Σταύρος
