Σημαία ενός πολέμου ταξικού και όχι κάποιου άλλου

Μπέρδεμα δεν το λες. Μάλλον για τρικυμιώδη εγκεφαλική κατάσταση πρόκειται.

Εσείς με ποιόν είστε;

Κατά το «τίνος είσαι εσύ μανούλα’μ»;

Του Πούτιν ή του Ζελένσκι;

Ας σοβαρευτούμε γιατί η ιστορία μπορεί να μοιάζει, να προσιδιάζει μερικές φορές, αλλά δεν επαναλαμβάνεται ποτέ!

Είναι, τουλάχιστον και εκτός των άλλων, αντιδιαλεκτικό, ιστορικά αντιδεοντολογικό  και τόσα άλλα «αντί», να σκέφτεται κανείς έτσι:

Το μέτωπο ενάντια στους φασίστες των «Ταγμάτων του Αζόφ» δεν προϋποθέτει επιλογή σύμπλευσης με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Ούτε – ακόμη χειρότερα – υπάρχει κανένα περιθώριο για ιδεολογικοποίηση «τύπου αχταρμά»  με αφορμή την αξιοποίηση της σημαίας- συμβόλου  των μπολσεβίκων στην αντιφασιστική νίκη.

Ας θυμηθούμε κάποιες από τις τουλάχιστον ατυχείς πολιτικές «περιπλανήσεις»  της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ) και όχι μόνο :

Αντιφασιστικά Μέτωπα, ακόμη και με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις σε κάθε χώρα, ενάντια στον φασισμό.

Μετά «τα βρίσκουμε»  με την αστική μας τάξη, τους ντόπιους ολιγάρχες,  τις μεταξύ των συμμάχων – νικητών ιμπεριαλιστικές δυνάμεις…

Ή, μεταγενέστερα, ας φτιάξουμε ένα νέο – σοβιετικό, αυτή τη φορά, δόγμα – περί «ειρηνικής συνύπαρξης» μπας και επιτέλους ενταφιάσουμε παγκοσμίως την πάλη των τάξεων με πρόταγμα την παγκόσμια (ταξική;;;) ειρήνη.

Είναι σαν να λέμε: Τώρα κάνουμε «Μέτωπο», μετά κάνουμε «Ταξική πάλη» και κατόπιν συζητάμε για την εξουσία, την ιδιοκτησία και τα του εποικοδομήματος δεδομένα…

Δεν πάει έτσι παιδιά! Αν ήταν έτσι, η τεράστιας κοσμοϊστορικής σημασίας προλεταριακή επανάσταση των Μπολσεβίκων του Λένιν δεν θα είχε γίνει ποτέ!

Θα είχε χαθεί – πιο εύκολα από ποτέ – τότε , ανάμεσα στην «ανερχόμενη» αστική τάξη της Ρωσίας και μια ορισμένη – απείρως πιο «αποδεκτή» – πολιτική συμμαχιών του κόμματος των μπολσεβίκων!

Γι’ αυτό, καθόλου τυχαία, ο Λενινισμός είναι αναπόσπαστο μέρος της κοσμοαντίληψης και της ιστορικής πείρας του προλεταριάτου!

Σήμερα η σημαία με το σφυροδρέπανο υψώθηκε ξανά σε κάποιες περιοχές, εκεί που κάποτε είχε υποσταλεί.

Ύψιστος συμβολισμός απέναντι στα φασιστικά τάγματα του Αζόφ και αυτό δεν σηκώνει κουβέντα! ΑΛΛΑ ΜΕΧΡΙ ΕΚΕΙ.

Ας σκεφτούμε λοιπόν πάνω σε μια σημαία του παρελθόντος του παρόντος και του μέλλοντός μας:

Σύμβολο της εργατοαγροτικής συμμαχίας και της κομμουνιστικής επανάστασης  ή σύμβολο της αντιφασιστικής νίκης των λαών;

Κάποτε ήταν και τα δυο, σε δυο νίκες ταυτόσημες, η μία προλεταριακή και η άλλη αντιιμπεριαλιστική – αντιφασιστική.  Σήμερα όμως;

Σήμερα – στις νεότερες γενιές των όπου γης ανθρώπων – η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο δεν εκλαμβάνεται παντού και πάντα ως αυτό που πραγματικά είναι.

Ποιος μπορεί άλλωστε να ισχυριστεί πως εκεί που  αυτοανακηρύχθηκαν αυτόνομες λαϊκές δημοκρατίες, πλειοδοτούν ή νίκησαν οι ταξικές αλλά και πολιτικές δυνάμεις και εγκαθιδρύουν ξανά την κοινωνική ιδιοκτησία;

Πώς στο πολιτικό εποικοδόμημα αρχίζει να κυριαρχεί , ένα νέο μοντέλο «σύγχρονων σοβιέτ»;

Πώς πρόκειται για εκείνο που θ’ αποτελέσει νέο πρότυπο λαϊκής ή ακόμη περισσότερο προλεταριακής εξουσίας;

Εκτός αν υποθέσουμε πως η Ρωσική στήριξη – βοήθεια – εξάρτηση  στις περιοχές αυτές κατατείνει σε ένα νέο case study για τον επαναστατικό μετασχηματισμό μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο!

Και αν ήταν, θα ήταν ένα συνολικό αποτέλεσμα της επέλασης του ρωσικού στρατού σε Κριμαία, Ντονιέτσκ και όλη την περιοχή της Αζοφικής;

«Όχι άλλο κάρβουνο»… από τα μεταλλεία του Αζοφστάλ αυτή τη φορά!

Αφήνει τραύματα η ιστορία τελικά!

Και η Νίκη του Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού στην διάρκεια του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου και η σημερινή παραχάραξη της ιστορικής αυτής πραγματικότητας!

Τραυματίες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις του τότε που επιτέθηκαν στο πρώτο προλεταριακό κράτος στον  κόσμο.

Που ΗΤΤΗΘΗΚΑΝ από τους μπολσεβίκους και τον Κόκκινο Στρατό!

Τραυματίες είναι όμως και όσοι έβλεπαν και βλέπουν την κίνηση της Ιστορίας ΟΧΙ ΣΑΝ ΜΟΝΑΔΙΚΟ απότοκο της ταξικής πάλης αλλά σαν μία ταξικά «ουδέτερη» ή τυχαία αυτοκινούμενη  πραγματικότητα «εθνικοαπελευθερωτικού» χαρακτήρα.

Δεν υπήρξε ούτε και πρόκειται να υπάρξει καμία απολύτως απελευθέρωση αν αυτή δεν αφορά τα ταξικά δεσμά μιας κοινωνίας!

Προφανώς οι διεργασίες και αυτά που έχουμε και θα έχουμε να πούμε για τις αυτοαποκαλούμενες «αυτόνομες λαϊκές δημοκρατίες» στην Αζοφική χερσόνησο, είναι πολλά. Και αρκετές δυνάμεις που ενεργοποιήθηκαν εκεί, αξίζουν την απόλυτη προσοχή μας. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα «βαφτίσουμε» την ρωσική ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία,  στο αντίθετό της.

Είναι απόλυτη ανάγκη να αναφερόμαστε στα ιστορικά γεγονότα στο πρίσμα και το μέτρο της εποχής τους.

Να τα αποτιμούμε επίσης με το βλέμμα στραμμένο στην σύγχρονη πραγματικότητα.

Είναι αναγκαίο και πάντα παρήγορο το Wishful Thinking για όλους μας, αλλά η ταξική και η πολιτική πάλη στον κόσμο που ζούμε είναι μία σκληρή, πολύ σκληρή υπόθεση.

Ο ρωσικός – ιμπεριαλιστικός στρατός δεν θα «καθαρίσει» για πάρτη μας, ούτε για την πάλη των τάξεων. Αντίθετα, παίρνει και θα παίρνει μέρος σε αυτήν από την απέναντι (ταξικά) πλευρά  της Ιστορίας.

Θα το επαναλάβω: Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έχει και εδώ την μοναδικά ταξικά σωστή εκτίμηση της ιστορικής πραγματικότητας και της συγκυρίας στη δεδομένη χρονική  στιγμή.

Η υπόθεση της μελέτης της ιστορικής πείρας στο ΚΚΕ πραγματοποιήθηκε και πραγματοποιείται με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και από ταξική – δίχως άλλο – σκοπιά!

Π. Α. Λαζαρίδης