Σκασμός οι ρήτορες, πολύ μιλήσαμε…

Πάντα μου άρεσαν οι άνθρωποι που μιλούσαν σε πραγματικό χρόνο. Στην ώρα, την περίοδο, την στιγμή των γεγονότων.

Εκείνοι οι σκεπτόμενοι, οι τολμηρά διορατικοί, οι άφοβοι, οι ρήτορες του παρελθόντος μας που δεν «έβγαλαν το σκασμό» που λέει κι ο ποιητής μας ο Κώστας Τριπολίτης.

Το timing τελικά δεν αφορά μόνο έναν χρονικό προσδιορισμό αλλά πολύ περισσότερο την ουσία μιας υπόθεσης.

Οι «κατόπιν εορτής», όλοι όσοι πολύ μετά τα γεγονότα και αφού κρίνονταν οι υποθέσεις κούνησαν το δάχτυλο, είναι σαν να μην μίλησαν – και δεν μίλησαν – ποτέ.

Το ρίσκο, η έκφραση γνώμης στην πολιτική, την ώρα που συμβαίνουν τα γεγονότα ήταν πάντα μια πολύ σκληρή υπόθεση.

Είχε και συνεχίζει να έχει κόστος ατομικό, κοινωνικό και αυτονόητα πολιτικό.

Για αρκετούς ο Μ. Σ. Γκορμπατσόφ  ήταν ο απελευθερωτής, ο πρωτομάστορας στην υλοποίηση του δόγματος της Ειρηνικής Συνύπαρξης και της παγκόσμιας ειρήνης.

Η «ανακάλυψη» του συγκεκριμένου δόγματος για την  παγκόσμια ταξική ειρήνη και συμφιλίωση ανήκε μέχρι τότε στον  Ν. Χρουτσόφ και τον  Λ. Μπρέζνιεφ.

Απλά είχε έρθει η ώρα για την έμπρακτη απόπειρα «κατάργησης της πάλης των τάξεων» (έλεος!!!)  σε παγκόσμιο διακρατικό επίπεδο.

Ύψιστοι εννοιολογικοί συμβολισμοί της «νέας εποχής»:  Το ξήλωμα του «σιδηρού παραπετάσματος», η «Περεστρόικα» και η «Γκλάσνοστ»!

Ήταν η εποχή που η «αγορά»  ιδεών, υπηρεσιών και προϊόντων άνοιγε για τους «φυλακισμένους» λαούς των κατ’ όνομα πλέον σοσιαλιστικών χωρών…

Το σύνθημα της νίκης στα χρόνια που ακολούθησαν πήρε τον χαρακτήρα μιας ολοκληρωτικής ιδεολογικής επικράτησης του Μονεταρισμού.

Οικονομία της αγοράς, επενδυτικά – επιχειρηματικά και ατομικά κίνητρα, χρηματοοικονομία, επενδύσεις, χρηματιστήρια και ελευθερία του λόγου βεβαίως βεβαίως…

Ποιος να τολμήσει τότε  μιλήσει για την ανατροπή, για την καπιταλιστική παλινόρθωση ελέω εμπορευματικής παραγωγής;

Ποιος να τολμήσει να πάει κόντρα σε ένα ρεύμα που δικαίωνε Φιλελεύθερους της αγοραίας οικονομίας και Ευρωκομουνιστές οπαδούς της «ελευθερίας» των  λόγων, και κυρίως των έργων της Αγοράς;

Το «αόρατο χέρι»  της Αγοραίας Καπιταλιστικής «αυτορρύθμισης» θα έλυνε μονομιάς έριδες, ανεπάρκειες και διαιρέσεις επτά δεκαετιών για να μην πω αιώνων.

Η «δημοκρατία» των νόμων της καπιταλιστικής ζούγκλας ήταν η λέξη κλειδί για ό,τι θα ακολουθούσε!

Ο δρόμος για το «Κοινό μας Ευρωπαϊκό σπίτι» –  που έλεγε και ο Γκόρμπυ – είχε ανοίξει διάπλατα, αθόρυβα και οριστικά!

Τότε φάνταζε ακραία θεωρητική προσέγγιση να σκέπτεται και να μιλά κανείς  για τις Ιστορικά διαχρονικές και θεμελιώδεις επιστημονικές ανακαλύψεις του Καρόλου Μαρξ σε ότι αφορά  την διττή/διπλή φύση του εμπορεύματος: Την Αξία χρήσης και την Εμπορευματική τέτοια στον καπιταλισμό.

Όλα είχαν αποκτήσει μονομιάς μια άλλη αξία:

Την εμπορευματική τα προϊόντα, την «χαρά» του ατομισμού οι άνθρωποι, την ελευθερία στην ιδιοκτησία και την εκμετάλλευση τα «νέα» καθεστώτα…

Τα προϊόντα έπαυαν να εξυπηρετούν τις ανθρώπινες ανάγκες κι έγιναν εμπορεύματα που η παραγωγή τους αποσκοπεί στο κέρδος για λίγους.

Το απόλυτο δόγμα του ακραίου μονεταρισμού στο θεωρητικό – πολιτικό εποικοδόμημα, μοιραία κατέληξε στην ανθρωποφαγία.

Το «Εμείς» παραχώρησε τη θέση του σε ένα τεράστιο «Εγώ» και τα  μεμονωμένα Εγώ έκαναν πάρτι σε συνειδήσεις,  έθνη και λαούς.

Η τεράστια δημόσια περιουσία, οι απίστευτες πλουτοπαραγωγικές πηγές έγιναν δώρο στην αναδυόμενη Ρωσική αστική τάξη και τους δυτικούς συνεργάτες της.

Τα εκατοντάδες εκατομμύρια των Σοβιετικών πολιτών μετατράπηκαν σε μια τεράστια αγορά της δύσης και κυρίως σε φτηνό εργατικό δυναμικό σε ανατολή και δύση.

Η οικονομική μετανάστευση μετατράπηκε σε πορνεία σε όλες της τις εκφάνσεις…

Τα σούργελα του Ευρωκομουνισμού μιλούσαν όλο και περισσότερο για αυτού του είδους την απελευθέρωση (του πιο αγοραίου καπιταλισμού) και την δήθεν αποκατάσταση της δημοκρατίας. Μέχρι που τα ίδια σβήστηκαν από τον πολιτικό – ιδεολογικό χάρτη της γηραιάς ηπείρου.

Αλήθεια ποιος θυμάται και ποιος χρησιμοποιεί στην πολιτική ορολογία του σήμερα τον όρο «Ευρωκομουνισμός»; Πού πήγε το δήθεν εναλλακτικό τριτοδρομικό πολιτικό ρεύμα για 3 ολόκληρες δεκαετίες;

Ακόμη και η Κεϋνσιανή αναδιανεμητική απόπειρα της συγγενικής ως προς τον «Ευρωκομουνισμό» Σοσιαλδημοκρατίας έπεσε στα βράχια.

Η απώλεια του Μιχαήλ Σεργκέεβιτς Γκορμπατσόφ μόνο τραγική δεν ήταν. Τραγικά ήταν τα έργα και οι ημέρες του. Αν θες να σε γράψει  η ιστορία θα πρέπει να είσαι έτοιμος να αναμετρηθείς μαζί της. Και η ιστορία στην εξέλιξη της δεν είναι άλλο από την ιστορία της πάλης των τάξεων.

Κάποιοι νόμισαν πως υπάρχει χώρος να σταθούν στη μέση της ταξικής αντίθεσης και πάλης ανάμεσα στο Κεφάλαιο και την Εργασία. Δεν έχει μέση οδό η πάλη των τάξεων, ούτε φυσικά το απόλυτο απότοκό της, η Ιστορία.

Τα παραμύθια για μικτή οικονομία, για περιορισμένη και ελεγχόμενη μικρο-μεσαία εμπορευματική παραγωγή, για διευρυμένο – διαιτητικό κρατικό παρεμβατισμό παραχώρησαν την θέση τους στον πιο βάρβαρο καπιταλισμό, στην πιο αγοραία (με κάθε έννοιά της) οικονομία!

Θεωρητικά φληναφήματα για το ειρηνικό – μεταρρυθμιστικό πέρασμα του κράτους αρχικά σε θέση η ουδετερότητας- επιδιαιτησίας και κατόπιν σε θέση ταξικής (δήθεν) μεροληψίας υπέρ των εργαζόμενων πετάχτηκαν στα σκουπίδια.

Η  πραγματική ιστορία συνεχίζει να γράφεται σήμερα που δεν υπάρχει Σοβιετική Ένωση παρά μόνο Καπιταλιστική Ρωσία. Και μια σειρά Νατοϊκοί δορυφόροι γύρω της και πάνω στην Ευρωπαϊκή Καπιταλιστική Ένωση.

Ο 32χρονος πλέον νέο-Ευρωπαϊκός Καπιταλισμός «μάχεται» στα Ουκρανικά εδάφη, στις «παγκοσμιοποιημένες» αγορές, στα καζίνο των χρηματιστηριακών αξιών!

Μάχονται και οι λαοί στην απερίγραπτη εκμετάλλευση, την προσφυγιά και την φτώχια,  έτσι απροστάτευτοι, χωρίς το υπόδειγμα μιας νέας ανθρώπινης γι’ αυτούς κοινωνίας.

Με το ταξικό χάσμα να παίρνει νέες απερίγραπτες διαστάσεις.

Πάμπλουτοι και Πάμφτωχοι συζούν σ’ ένα κόσμο απόλυτης μονοκρατορίας των επιχειρηματικών ομίλων, της απολυταρχικής  ενημέρωσης, του ακραίου αυταρχισμού σε όποιον σηκώσει κεφάλι.

Δημοκρατία ήταν η λέξη κλειδί της Γκορμπατσοφικής περιόδου, παγκόσμια δικτατορία των αγοραίων μονοπωλιακών ομίλων είναι η πραγματικότητα που ζούμε.

Η ελευθερία στην ενημέρωση και η διαφάνεια  μετατράπηκε στην  μονοφωνική παντοκρατορία μιας παγκόσμιας ελίτ που αποφασίζει ελέγχει ΤΑ ΠΑΝΤΑ κατά το δοκούν!

Ξεσκίζονται ανθρώπινα και εργασιακά δικαιώματα, κεκτημένα δεκαετιών. Χωρίς «αντίβαρο» στην παγκόσμια πραγματικότητα, χωρίς αντίπαλο-ταξικό δέος .

Όσοι δεν μίλησαν τότε για την καταστροφική υποστολή της σημαίας των προλεταρίων στο πρώτο στον κόσμο εργατικό κράτος, ας βγάλουν και σήμερα το σκασμό!

Τον «Ευρωκομουνισμό» τους, ήδη τον αναφέρει κάπου στα ψιλά σαν ξεχασμένο όρο η παλιά ιστοριογραφία.

Κι όσοι αγιοποίησαν τον «Γκόρμπυ» ας ρίξουν μια ματιά στην σημερινή παγκόσμια πραγματικότητα.

Η τσούλα η ιστορία, με τα πίσω και τα μπρος της, εκδικείται βάζοντας αργά η γρήγορα κάθε κατεργάρη στον πάγκο του ή στο κιβούρι της απόλυτης απαξίας.

Το πολύ πολύ στη διαδρομή της να σε κεράσει καμία Pizza Hut, έτσι για να σε γλεντήσει εξευτελίζοντας σε!

Ελπίζω πως ό,τι απομείνει δεν θα τοποθετηθεί στην Κόκκινη Πλατεία. Παραδίπλα, από όσο θυμάμαι, υπάρχει υποκατάστημα με τις «λιχουδιές» αλλά και τα (πολιτικά) αποφάγια της συγκεκριμένης αλυσίδας.

Ο Β. Ι .Λένιν έχει απέναντι του – στην Κόκκινη Πλατεία – επαναστάτες, ακόμη και αν μερικοί από αυτούς διαφώνησαν ή παραχάραξαν τις προσδοκίες και το θεωρητικό του έργο.

Π. Α. Λαζαρίδης