Σκέψεις με αφορμή μια επέτειο

Η ιδιαιτερότητα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου ήταν ο συνδυασμός αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης και μαζικού χαρακτήρα. Οι προηγούμενες πράξεις ατομικής διαμαρτυρίας ενάντια στη Χούντα ή η ένοπλη δράση αντιδικτατορικών οργανώσεων που στόχευαν στελέχη του καθεστώτος είχε το πρώτο στοιχείο, αλλά όχι το δεύτερο. Χάρη στο συνδυασμό αντισυστημικότητας και μαζικότητας το Πολυτεχνείο επέφερε την πρώτη σοβαρή και μη διαχειρίσιμη αποσταθεροποίηση της Χούντας στο εσωτερικό. Αυτή νομίζω ότι είναι η σημαντικότερη κληρονομιά του, και ο βασικός λόγος για τον οποίο οι ποικίλοι εκπρόσωποι και υποστηρικτές της Δεξιάς και του ακραίου Κέντρου επιχειρούν διαρκώς να το ακυρώσουν ως προπαγανδιστικό κατασκεύασμα της Αριστεράς ή να το υποβαθμίσουν ως Ρομαντικό μύθο.

Από τη δική μας πλευρά, αυτός είναι ο λόγος που συνεχίζει να αποτελεί πηγή έμπνευσης και πυξίδα για τους σημερινούς κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες. Γιατί σε συνθήκες όπου θεμελιώδη δικαιώματα και ελευθερίες που κατακτήθηκαν στη Μεταπολίτευση αμφισβητούνται και καταπατούνται συστηματικά σε ένα τυπικά αστικοδημοκρατικό πλαίσιο, το Πολυτεχνείο μας θυμίζει ότι για να υπερασπιστούμε αυτά για τα οποία θυσιάστηκαν οι φοιτητές οφείλουμε να αποφύγουμε δύο αντίστροφα κι εξίσου καταστροφικά αδιέξοδα: αφενός, την απεμπόληση της συνολικής αμφισβήτησης του κυρίαρχου οικονομικοκοινωνικού συστήματος και των θεσμών που το υπηρετούν στο όνομα της μαζικής απήχησης και της “πολυσυλλεκτικότητας” (ρεφορμισμός). Αφετέρου, την αδιαφορία για την οικοδόμηση μαζικού κινήματος στο όνομα της “επαναστατικής βίας” κατά πραγματικών ή φανταστικών ταξικών εχθρών, που βολικά ταυτίζονται με συγκεκριμένους εκπροσώπους της οικονομικής και πολιτικής ελίτ (ατομική τρομοκρατία).

Ραφαήλ Παπαδόπουλος