Σκέψεις με αφορμή το ντοκιμαντέρ Golden Dawn Girls

Tο ντοκιμαντέρ Golden Dawn Girls πέρα από την προφανή αξία του, ότι δείχνει ανάγλυφα τον τρόπο σκέψης και δράσης των γυναικών της Χρυσής Αυγής και τις συνθήκες υπό τις οποίες κάποιες γυναίκες οδηγούνται να ενστερνιστούν μια κοσμοθεωρία που τις υποβιβάζει στην κοινωνική θέση που είχαν πριν από το 19ο αιώνα, αρνούμενη το σύνολο των προοδευτικών και δημοκρατικών κατακτήσεων της νεωτερικότητας στον τομέα αυτό, αστικής και σοσιαλιστικής, αναδεικνύει και άλλα δύο κρίσιμα ευρύτερα ζητήματα που συνήθως αγνοούνται ή υποτιμούνται στην εντός αριστεράς συζήτηση περί φασισμού.

Το πρώτο ζήτημα σχετίζεται με τη σημασία της τυπικής ακαδημαϊκής μόρφωσης ως όπλου εναντίον της φασιστικής-ναζιστικής προπαγάνδας. Οι περιπτώσεις της κόρης του Μιχαλολιάκου με σπουδές  ψυχολογίας και της συζύγου του Γ. Γερμενή (Καιάδα) με σπουδές πολιτικής επιστήμης και διεθνών σχέσεων καταρρίπτουν για ακόμη μια φορά το ευρέως διαδεδομένο στερεότυπο ότι το υψηλό μορφωτικό επίπεδο, όπως αποτυπώνεται στην κατοχή πτυχίων και άλλων πανεπιστημιακών τίτλων, συνιστά αναγκαία και επαρκή προϋπόθεση αντιφασιστικής-δημοκρατικής τοποθέτησης. Δείχνουν αντίθετα ότι στο βαθμό που το εκπαιδευτικό σύστημα συνεχίζει να αποτελεί μέσο διάδοσης και εμπέδωσης των συστατικών στοιχείων της κυρίαρχης ιδεολογίας (εθνοκεντρισμός, ευρωκεντρισμός, ανταγωνισμός στα πλαίσια μιας δαρβινικής πάλης για την ατομική και συλλογική επιβίωση και απόκτηση πλούτου και ισχύος κτλ) εκτοπίζοντας τις βάσεις της ανθρωπιστικής παιδείας, τις αξίες της ισότητας και της αλληλεγγύης, η επιτυχής προσαρμογή στις απαιτήσεις του που οδηγεί στην απόκτηση αντίστοιχων πιστοποιητικών, όχι μόνο δεν φράζει το δρόμο στο φασισμό αλλά προλειαίνει το έδαφος για την εμφάνιση και τη γιγάντωσή του, με καταλυτικό βέβαια παράγοντα τη δομική καπιταλιστική κρίση.

Η εικόνα της κόρης του Μιχαλολιάκου να χαϊδεύει και να φροντίζει γάτες και σκύλους, δηλώνοντας μάλιστα εμφατικά ότι λατρεύει τα ζώα σε αντίθεση με τους ανθρώπους, δείχνει πως βαθιά ευγενή και εξισωτικά ιδανικά όπως η αγάπη, ο σεβασμός και η προστασία των ζώων του ευρύτερα φυσικού περιβάλλοντος μπορούν εύκολα να διαστρεβλωθούν και να χρησιμοποιηθούν ως προσωπεία ευαισθησίας για όσους διακηρύσσουν το μίσος και τη βαρβαρότητα, συγκαλύπτοντας ή υπερασπιζόμενοι δολοφονικές επιθέσεις έναντι αθώων και ανυπεράσπιστων ανθρώπων το μόνο «έγκλημα» των οποίων είναι το χρώμα τους, η φυλή τους, η θρησκεία τους, οι πολιτικές τους πεποιθήσεις ή ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός. Και αναδεικνύει έτσι ότι η περίφημη και πολύ δημοφιλής σε τμήματα της αριστεράς παγκοσμίως «πολιτική της ταυτότητας», δηλαδή η μονομερής προβολή και υπεράσπιση των δικαιωμάτων συγκεκριμένων ευάλωτων ομάδων που υφίστανται διακρίσεις και εκμετάλλευση από το κυρίαρχο σύστημα αποκλειστικά στη βάση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους (γυναίκες, τρανς, ομοφυλόφιλοι, μετανάστες, πρόσφυγες, ζώα κα) όχι μόνο δε βοηθά στην καταπολέμηση των διαφόρων αυτών μορφών ανισότητας αλλά τις διαιωνίζει, εμποδίζοντας την συνειδητοποίηση των κοινών συμφερόντων των θυμάτων τους και τη συστράτευση τους σε έναν κοινό αγώνα για την κατάργηση κάθε σχέσης εκμετάλλευσης και την εγκαθίδρυση μιας κοινωνίας ισότητας, ελευθερίας και αρμονικής συμβίωσης των ανθρώπων μεταξύ τους και με τη φύση, της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής.

     Ραφαήλ Παπαδόπουλος