Θα πήγαινε ο Μαρξ στο Pride;
Γρήγορη απάντηση, δεν γνωρίζουμε, μιλάμε για τελείως διαφορετικές μεταξύ τους εποχές κι ούτε πρέπει να μας απασχολεί αυτό για τον καθορισμό της στάση μας σήμερα.
Ας αλλάξουμε την ερώτηση καλύτερα σε: Πρέπει να πηγαίνουν οι κομμουνιστές στο Pride; Έχουν να προσφέρουν και να αποκομίσουν κάτι;
Η Κατιούσα είναι ανοιχτή στο διάλογο και την κριτική. Έχουμε πει εξάλλου -και το εννοούμε- πως η Κατιούσα είσαι (και) εσύ. Σε αυτό το πλαίσιο, φιλοξενούμε με ευχαρίστηση το κείμενο του Delta Raw που ακολουθεί, ακόμα κι αν δε μας βρίσκει σύμφωνους σε αρκετά σημεία του, πέρα από το βασικό κοινό σκεπτικό που μοιραζόμαστε.
-.-
Θυμάμαι κάποτε περιμέναμε μαζί με τον Κάρολο Μαρξ το τρένο από Γερμανία λίγο έξω απ’ το σταθμό των Φαρσάλων. Το τρένο θα μας πήγαινε στην απειλούμενη να καταληφθεί απ’ τους Γερμανούς, Σαγκάη, όπου σκοπό είχαμε να κηρύξουμε την Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση ενάντια στον Ναπολέοντα Βοναπάρτη (άρχοντα της χώρας και θλιβερό φεουδαρχικό κατάλοιπο) και να απελευθερώσουμε την ανθρωπότητα. Την συνέχεια την ξέρετε. Εγώ βέβαια, που υπέφερα απ’ τα κουνούπια στη διαδρομή, κατέβηκα πριν φτάσουμε και γύρισα πίσω. Θυμάμαι όμως ξεκάθαρα, σαν να ήταν χθες, τα λόγια του Κάρολου, όταν, αφού είχαμε φάει Χ και οι δυο μας από δύο, αρκετά έντιμα γκομενάκια, τον είδα πολύ μουτρωμένο να κάθεται σε μια σκοτεινή γωνία. «Έλα να πούμε καμιά βλακεία να ευθυμήσουμε Κάρολε», πρότεινα. Κι αυτός, απορρίπτοντας ευγενικά την πρόταση μου, παράδειγμα που στο μέλλον θα ακολουθούσαν στρατιές νεαρών κορασίδων του κινήματος (ένα απ’ τα πολλά δείγματα για την επικαιρότητα της σκέψης του Μαρξ), μου απάντησε:
«Χρήστο, δεν ξέρεις πως για όσα δεν μπορεί να μιλά κανείς θα πρέπει να σωπαίνει;».
Ε λοιπόν, δεν το ήξερα. Για να δούμε τι μπορούμε όμως να μάθουμε σήμερα, τέσσερα χρόνια προτού συμπληρωθεί, ένας αιώνας από την Μεγάλη Προλεταριακή Πολιτιστική Επανάσταση, όπως την έκανε ο Κάρολος τότε. (1821μΧ-συνεχίζεται).
Το κείμενο του αγαπητού κυρίου Σφυροδρέπανου, που αναρτήθηκε στην Κατιούσα και όχι στο blog του, όπου και φαίνεται πως θα κλείσω μια δεκαετία σαν αναγνώστης (έφηβος έπεσα πάνω του και εδώ που τα λέμε, μόνο +++ αποκόμισα), αποτελεί μια κριτική η οποία πάνω-κάτω, συνοψίζεται στο εξής επιχείρημα, διάφοροι θεσμοί, είτε ανοιχτά αντιδραστικοί (αστυνομικοί, μεγάλες εταιρείες, πρεσβείες ιμπεριαλιστικών κρατών) είτε επιφανειακά, αλλά όχι κατά βάθος, πιο ουδέτεροι (ΜΚΟ, ιδρύματα, δήμοι/δήμαρχοι κλπ) έχουν, λίγο ή πολύ, πάρει υπό την κηδεμονία τους το Athens Pride, το οποίο και χάνει τα όποια συν μπορεί να είχε ως κίνημα/εκδήλωση/ή ως ό,τι το βλέπει ο συντάκτης, αφού γίνεται απλά μια μαριονέτα του κεφαλαίου και του κράτους που θα την χρησιμοποιούν κατά καιρούς για να δείχνουν ένα πιο «cute» πρόσωπο.
Αυτά. Αν δεν δεχτούμε ότι το κείμενο λέει αυτά ή περίπου τα παραπάνω, τότε έχω λάθος εγώ.
Προφανώς αυτό που γράφω τώρα είναι μια κριτική στην κριτική, θα την χωρίσω σε δύο μέρη, το δεύτερο part θα είναι το «σημαντικό», το πρώτο θα έχει σχολιασμό διαφόρων σημείων του κειμένου που με ξένισαν και θαρρώ εμποδίζουν να αναδειχτούν οι καλές προθέσεις και να πιάσει τόπο το άνοιγμα που κάνει ο αρθρογράφος.
- Ο τίτλος. Το κείμενο καθώς προχωράει αναλύει βέβαια πώς προκύπτει αυτός, αλλά και πάλι είναι τελείως μα τελείως υποθετικό το ότι η πλειοψηφία των συμμετεχόντων στο Prideταυτίζονται με το σύνθημα, «Εκτός απ’ τον Ιμπεριαλισμό υπάρχει και η Μοναξιά». Βεβαίως, η μοναξιά απ’ τα μέσα της μεταπολίτευσης μέχρι τις αρχές της κρίσης ενδεχομένως να σκότωνε περισσότερους ανθρώπους στην Ελλάδα, απ’ ό,τι ο Ιμπεριαλισμός κατά τη γνώμη μου, εκτός αν δεν μιλάμε για Έλληνες. Αυτό όχι σαν επιχείρημα περί μιας εποχής παχιών αγελάδων, αλλά υπήρξε σαφώς μια πολύ πιο βιώσιμη περίοδος για την εργατική τάξη, στην οποία ωστόσο υποτιμήθηκαν άλλα θέματα, οι ψυχικές ασθένειες, η αλλοτρίωση, η ενσωμάτωση κλπ. Σήμερα φυσικά τα όποια ψίχουλα έπεφταν τότε, πλέον δεν υπάρχουν, τα προβλήματα που υποτιμήθηκαν τότε όμως παραμένουν και εντείνονται.
Επιπλέον η επιλογή ενός τέτοιου τίτλου, λίγο ή πολύ, χαϊδεύει τα αυτάκια, στην γνωστή στρυφνή φιγούρα (ευτυχώς συνήθως όχι οργανωμένη πολιτικά) που στραβομουτσουνιάζει όποτε αναφέρονται ζητήματα αντι-σεξισμού σε πολιτικές συζητήσεις/συνελεύσεις και βεβαίως, επειδή έστω και στην χώρα μας, έχουν προχωρήσει λίγο τα πράγματα και δεν ξεμπερδεύεις πλέον εύκολα με το χαζο-ελληναράδικο, «ΔΕΝ Μ’ΑΡΕΣΟΥΝ ΕΜΕΝΑ ΑΥΤΑ!» απαντάνε το εξής γελοίο:
«Εδώ ο κόσμος πεινάει κι αυτοί κάνουν pride».
90% φορές κίνητρο αυτής της στάσης (η οποία δεν ανήκει μόνο στο ΚΚΕ αλλά και σε τμήματα της αριστεράς και της αναρχίας) δεν είναι φυσικά η πείνα, αλλά ο αγνός pure συντηρητισμός, που ψάχνει και βρίσκει να στηριχτεί στην φιγούρα του αγνού, φτωχού προλετάριου άντρα, που επειδή δουλεύει προφανώς 12 ώρες τη μέρα έχει σκληρύνει τόσο πολύ εσωτερικά (αλλά δε φταίει αυτός, είπαμε!) που τι να κάνουμε, δεν προλαβαίνει να ασχοληθεί, με τον κάθε «ευαισθητούλη» που «ψάχνει τη σεξουαλικότητα του», για να μην γράψω τίποτα χειρότερο, δηλαδή για να μην γράψω αυτά που έχω ακούσει σε συζητήσεις εγώ προσωπικά. Φυσικά αυτή η φιγούρα, είναι κατασκευασμένη, την φαντάζονται ή ακόμα χειρότερα την επιθυμούν για το προλεταριάτο άνθρωποι έξω από αυτό ή που δεν εκπροσωπούν την πλειοψηφία του σε καμία περίπτωση. Μπορεί οι απαρχές των κινημάτων για τη σεξουαλική απελευθέρωση στην Ελλάδα να μην ήταν από τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας (το αντίθετο), αλλά οι καταπιεζόμενοι για τη σεξουαλική τους ταυτότητα (και όχι προτίμηση όπως γράφει το άρθρο…) / για το φύλο τους/κλπ υπήρχαν κατ’ αναλογία οι ίδιοι σε όλες της κοινωνικές τάξεις. Φυσικά δεν προκαλεί καμία εντύπωση πως όσοι προέρχονται απ’ την αστική τάξη δεν καταπιέζονται ιδιαίτερα κι ούτε συγκινεί τους υπόλοιπους ομοφυλόφιλους η καταπίεση τους όταν προκύπτει, αν προκύπτει, ενώ βεβαίως οι ομοφυλόφιλοι των κατώτερων στρωμάτων υποφέρουν.
- Στο άρθρο αναφέρεται:«Η περιφέρεια Αττικής φωτίστηκε χτες το βράδυ, λόγω της ημέρας, με τα χρώματα της παρδαλής σημαίας που έχει γίνει σήμα κατατεθέν της παρέλασης. Από αύριο μπορεί να επιστρέψει συμβολικά στο μαύρο σκοτάδι, για την πιστή εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής της κυβέρνησης»
Είναι ένα και αυτό με την παραπάνω συλλογιστική, με λίγο παραπάνω λογοτεχνία. Η περιφέρεια Αττικής -δεν το γνώριζα- φωτίστηκε και καλώς. Φαντάζομαι πως το Pride έκανε απλώς αυτό που μπορούσε να κάνει τη δεδομένη στιγμή, δηλαδή πήρε μια συμβολική στήριξη μερικών αιτημάτων του, αστικοδημοκρατικού, φιλελεύθερου χαρακτήρα και δεν ζήτησε φυσικά την επίσημη στήριξη της περιφέρειας για τη σοσιαλιστική επανάσταση (δεν θα το ζητούσε έτσι κι αλλιώς όπως γνωρίζουμε, απλά γιατί να έχει κάποιος τέτοιες αξιώσεις;). Τέλος πάντων, υπενθυμίζω, αρκετά φιλικά, πως μέχρι την καθιέρωση του συμφώνου συμβίωσης, κάθε χρόνο, κάθε επόμενη μέρα του Pride, συνήθως αυτό το μαύρο σκοτάδι, που περιγράφεται, αγκάλιαζε ξανά, εκατοντάδες χιλιάδες ομοφυλόφιλους οι οποίοι εκτός απ’ το αφεντικό τους, είχαν να αντιμετωπίσουν χωρίς την παρηγοριά έστω μιας μικρής, συμβολικής περισσότερο, νίκης: Ψυχολογική και σωματική βία στην οικογένεια τους, αποκλεισμό απ’ το περιβάλλον, να είναι απ’ την αρχή μέχρι το τέλος της ζωής υποχρεωμένοι να εξηγούν τα ΘΕΛΩ τους, να τους ανέχονται μόνο υπό όρους στη δημόσια σφαίρα, να τους λένε κατάλοιπο του καπιταλισμού, να λένε ευχαριστώ το Θεό(!) που δεν γεννήθηκα στην Τσετσενία γιατί κυριολεκτικά δε θα ζούσα σήμερα, στην επαρχία το κύριο όνειρο τους να είναι πότε θα μπορέσουν να φύγουν, όχι για να σπουδάσουν όπως άλλοι, αλλά για να μπορέσουν να ερωτευτούν και να κάνουν σεξ χωρίς να το κρύβουν, όπως έκρυβαν τις προκηρύξεις οι κομμουνιστές στην κατοχή, εκτός απ’ το να είναι καλοί στη δουλειά τους, να πρέπει να γελάνε και με τα αστεία του αφεντικού για τους “πούστηδες”. Η λίστα με τα βάσανα της κοινότητας δεν έχει τελειωμό και είναι γεμάτη με μικρά και τεράστια καθημερινά βασανιστήρια.
Για να το θέσω λιγάκι πιο απλά όμως, όντας στρέιτ εγώ ο ίδιος, δεν μπορώ να πω ότι θεωρώ την καθημερινή ερωτική/προσωπική ζωή ενός ετεροφυλόφιλου ’’Μέλι-Γάλα’’, το αντίθετο μάλλον, θεωρώ πως οι καταπιέσεις και οι πειθαρχήσεις που επιβάλλονται, περισσότερο έχουν επεκταθεί παρά μειώνονται. Κι εγώ ο ίδιος βέβαια έχω κατά καιρούς αντιμετωπίσει αρκετά προβληματικές καταστάσεις με αναφορά στην προσωπική μου ζωή. Ωστόσο, μέσα σε αυτές δεν ήταν ποτέ, το να ανοίξω ένα βιβλίο και να διαβάσω, πως κάποτε, θα ήταν δυνατό με απόδειξη και μόνο της σεξουαλικής μου ταυτότητας να με κλείσει κάποιος σε ένα ψυχιατρείο, το οποίο θα προσπαθήσει να «με κάνει καλά» και εν τέλει θα καταλήξει να μου προκαλέσει τόσο ζημιά, που είτε βγω, είτε πεθάνω εκεί μέσα ένα και το αυτό.
Ακόμα πιο απλά: Μετά από σχεδόν κάθε αγώνα που γίνεται στην Ελλάδα του σήμερα, ασχέτως που στοχεύει αυτός, την επόμενη μέρα πέφτει ξανά πάνω στη χώρα το σκοτάδι του καπιταλισμού (και διάφορα άλλα σκοτάδια, διότι η νύχτα δεν είναι πουθενά η ίδια) κι αυτό διότι χάνουμε/τε/νουν σε πολλά, αν και όχι όλα τα μέτωπα. Οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι ανήκουν έτσι κι αλλιώς στις κατώτερες τάξεις, είναι αφελής η κριτική περί μνημονίων, την γνωρίζουν, γιατί και οι ίδιοι έχουν αρχίσει να ταλαντεύονται πολύ σοβαρά αν τους ενδιαφέρει πλέον να παντρευτούν, αφού δεν έχουν τα λεφτά να το κάνουν ή να υιοθετήσουν, αφού το κράτος δεν θα τους έδινε ποτέ παιδί κι ούτε οι ίδιοι μπορούν να το θρέψουν κι επίσης στο Pride κατεβαίνουν ανόρεχτα, χωρίς τρομαχτική αποδοχή της ιδεολογίας του, των πρακτικών του ή των χορηγών του. Ωστόσο στη συνέχεια βλέπουν πως προτού καν γίνει το Pride, τους έχει αφορίσει ο Άνθιμος, έχει αρχίσει μια μαζική υστερία από «Να υπάρχετε μωρέ αλλά όχι να κάνετε και παρελάσεις» και «Δηλαδή είναι ρατσιστικό που δεν μου αρέσει να βλέπω δυο άντρες να φιλιούνται;» που φυσικά είναι τα πιο ευγενικά που ακούγονται. Έτσι τι να κάνουνε, συμμετέχουν, άλλοι ενεργά, άλλοι μοιρολατρικά, άλλοι σαν γιορτή.
Ίσως αν κάποιος απ’ το ΣΕΒ έβγαινε και έλεγε «Οι εργάτες μπορούν να υπάρχουν… αλλά ως εργαζόμενοι και όχι κάνοντας πορείες με σφυροδρέπανα στο κέντρο της Αθήνας», να το έβλεπαν αλλιώς οι κομμουνιστές. Ίσως;
-
Για το τελευταία που τίθενται, δεν έχω καμία διαφωνία με τη σύνδεση ταξικού-φεμινιστικού αγώνα (αν και υποψιάζομαι ότι ο αρθρογράφος μιλάει για υποταγή του δευτέρου στο πρώτο), πολύ σωστή είναι επίσης, το πιο ωραίο part του κειμένου πιθανότατα, η σημασία να διατηρείται η αυτονομία των κινημάτων από τους κρατικούς και αστικούς θεσμούς. Ωστόσο κατ’ εμέ, και το λέω αυτοκριτικά περισσότερο, είναι αρκετά προβληματικό, να στηρίζεις τον αγώνα ενός ομοφυλόφιλου, μόνο στην περίπτωση που σε έχει διαβεβαιώσει ρητώς ότι συμφωνεί με την υπόθεση του αντικαπιταλισμού και του κομμουνισμού. Φυσικά αυτές τις υποθέσεις πρέπει να τις ανοίξεις στις εν’ λόγω ομάδες, πείθοντας με επιχειρήματα τα μέλη τους, γιατί είσαι καλύτερη επιλογή απ’ την φιλελεύθερη δημοκρατία. Δυστυχώς υπάρχουν πράγματα που δεν συνειδητοποιούμε (και εγώ μαζί), γιατί δεν έχουμε τα αντίστοιχα βιώματα, Πόσοι έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία χρόνια; Περισσότεροι συνδικαλιστές γιατί ήταν απειλή για τα αφεντικά τους ή περισσότερα τρανς άτομα γιατί… υπήρχαν στο χώρο; Η δύση, το φιλελεύθερο τμήμα του καπιταλισμού έχει μια έτοιμη ιδεολογία και έτοιμες οργανώσεις να εντάξει το άτομο που βιώνει καταπιέσεις πέραν του μέσου όρου (διότι η προλεταριακή καταπίεση είναι απλά ο μέσος όρος, δεν είμαστε τίποτα το σπουδαίο, we are99%) και να του προσφέρει την πιθανότητα για κάποια πολύ σημαντικά πρακτικά πράγματα. Ασφάλεια. Νομική Ισότητα. Ευκαιρία για μια ζωή, βιώσιμη. Όλα αυτά τα σνομπάρει και τα θεωρεί τυράκι του καπιταλισμού ο κομμουνιστής και ορθώς πράττει, αλλά η δυνατότητα που έχει να κάτσει να το σκεφτεί τόσο ψύχραιμα, η δυνατότητα να σκεφτείς αν είναι τυράκι του καπιταλισμού το δικαίωμα να παντρεύεσαι, ενώ πριν λίγες δεκαετίες σε κλείνανε σε ψυχιατρεία είναι μια πολυτέλεια, ένα προνόμιο, που εν’ πάση περιπτώσει, ακόμα κι αν χρειάζεται, και χρειάζεται σαφώς κάποιες φορές να το χρησιμοποιούμε, αν δεν έχουμε σαφείς και ειλικρινείς δεσμούς συντροφικότητας με τις ομάδες που καταπιέζονται, μόνο χυδαίους μας κάνει να φαινόμαστε στα μάτια τους.
Ακόμα ένα ωραίο παράδειγμα είναι πως, πολλά τρανς άτομα σήμερα, αντικειμενικά δεν καταφέρνουν να βρουν εργασία ασχέτως ποσοστού ανεργίας, μαζί με πρώην φυλακισμένους, χρήστες ναρκωτικών, ανθρώπους που έχει γίνει γνωστό ότι περνάνε ή περάσανε κάποτε μια ψυχική πάθηση κλπ. Επομένως απ’ τη στιγμή που δεν καταφέρνουν να μπουν καν στην παραγωγή και να επιβιώσουν, δεν ενδιαφέρονται και πάρα πολύ για το επιχείρημα περί καπιταλιστικού pride (το οποίο με τη σειρά του δεν έχει φερθεί και ιδιαίτερα καλά στην τρανς κοινότητα), αντίθετα θα ήταν πάρα πολύ ευχαριστημένα να ζούσαν στο επίπεδο ενός στρέιτ εργάτη. Αυτή την αντίφαση ή κάθεται και την λύνει δημιουργικά το Κομμουνιστικό Κίνημα προσφέροντας μια καλύτερη εναλλακτική απ’ τους φιλελεύθερους της Ευρώπης και τη σοσιαλδημοκρατία ή όλα τα lgbtq+ κινήματα, φυσικά και θα ψηφίζουν και σύριζα και Ποτάμι και άλλα τέτοια με την ελπίδα μπας και βελτιώσουν λίγο την οικτρή θέση τους. Είναι εκλογική πελατεία; Φυσικά. Και; Η πρώτη κοινωνική ομάδα που έγινε εκλογική πελατεία είναι το προλεταριάτο ελληνικής εθνικότητας που στρατολογήθηκε στο ΠΑΣΟΚ τα πρώτα κυβερνητικά του χρόνια και έγινε κομμάτι της κρατικής γραφειοκρατίας, ενώ σήμερα, ως συνταξιούχο πλέον (με πάρα πολύ διαφορετικούς όρους απ’ ότι ο μετανάστης ή ο εργαζόμενος του ιδιωτικού) ίσως δεν ψηφίζει πια ΠΑΣΟΚ, αλλά ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Χρυσή Αυγή και άλλα όμορφα. Η μεγαλύτερη κατηγορία που μπορεί να αποδώσει κανείς στο lgbtq+ κίνημα είναι πως μέσω διαφορετικής διαδρομής και δικών του ξεχωριστών βιωμάτων αντιγράφει ορισμένες θλιβερές στιγμές του ελληνικού προλεταριάτου, την ενσωμάτωση. Φυσικά τρανς άτομα δολοφονούνται ακόμα στην Ελλάδα, ενώ το να βάλεις μέσο έναν συριζαίο για να μπεις στο δημόσιο δεν είναι κάτι που το κάνεις επειδή απειλείται η ζωή σου. Και συνήθως σου εξασφαλίζει πολύ περισσότερα απ’ την επιβίωση.
Και καθώς έχω γράψει ήδη πάρα πολλά, να γράψω και λίγα ακόμα, σχολιάζοντας το κύριο επιχείρημα του άρθρου. Συμφωνώ με τις περισσότερες παθογένειες που επισημαίνει ο Σφυροδρέπανος, ως γεγονότα τουλάχιστον (η ερμηνεία είναι ένα άλλο θέμα) και γενικώς ούτε συμμετέχω στο Pride, ούτε έχω συμμετάσχει ποτέ και πιθανότατα δε θα συμμετέχω στο μέλλον. Ωστόσο, όταν τοποθετούμαστε για ένα κίνημα, διότι δεν τοποθετείται για το Pride μονάχα το άρθρο, τοποθετείται για όλο το lgbtq+ κίνημα, απορρίπτοντας στο σύνολό της μια μορφή πάλης, ασκώντας κριτική σε όσους την ανέχονται/στηρίζουν και προτείνοντας…
Προτείνοντας τι;
Εδώ είναι το ζουμί κατά τη γνώμη μου. Ως τι μιλάει ο αρθρογράφος, κι από ποια θέση κρίνει και τοποθετείται για το Pride; Ως ημερολογιακή γραφή; Ως κομμουνιστής; Ως φεμινιστής; Ως ομοφυλόφιλος; Ως στρέιτ που χάλασε η αισθητική του; Ως δημοσιογράφος; Ως φωτορεπόρτερ; Ως «Να μερικές σκόρπιες σκέψεις από μένα»; Είναι γεγονός πως σε αυτό τον κόσμο δεν έχουμε όλοι την ίδια αντίληψη περί ηθικής και μάλιστα ευτυχώς οι περισσότεροι δεν πιστεύουμε καν ότι υπάρχει ένα μοντέλο ηθικής απολύτως ορθό, το οποίο τυχαίνει να είναι το δικό μας. Ωστόσο για μένα προσωπικά όταν ξεκινάς ένα άρθρο, ένα διάλογο αιχμηρά, επιθετικά και επικριτικά απ’ την πρώτη γραμμή που γράφεις, τοποθετούμενος για ένα κίνημα το οποίο θεωρείς πως δεν είναι αρκετά ριζοσπαστικό αλλά αντίθετα έχει ενσωματωθεί, διαβρωθεί κλπ (και χίλια δίκια μπορείς να έχεις), αυτό σημαίνει δύο πράγματα: Ή πως σε ενδιαφέρει η μοίρα του και θεωρείς τον εαυτό σου σύμμαχο του και δυνάμει μέλος του ή του κάνεις πολεμική για να το χτυπήσεις ή τρίτον κάνεις κάτι απ’ τα πρώτα δύο, απευθυνόμενος σε κοινό που δεν έχει επαφή με το κίνημα για το οποίο μιλάς προσπαθώντας να επηρεάσεις τη γνώμη του για αυτό.
Ας πούμε πως ο Σφυροδρέπανος, τοποθετείται ως κομμουνιστής και φιλικά προς την κοινότητα που συμμετέχει στο Pride αλλά όχι τόσο φιλικά απέναντι στο ίδιο το Pride. Κι ακόμα πως της προτείνει να ξεκόψει από τις εταιρείες, τις πρεσβείες, τις ΜΚΟ και να οργανώσει τα αιτήματα της πλάι στους εργαζόμενους. Συνολικά απ’ το κείμενο δεν προκύπτει μια τελική πρόταση, πάντως πιστεύω πως ο αρθρογράφος του προτιμάει όσα αναφέρω παραπάνω παρά όσα συμβαίνουν σήμερα.
Αυτό φυσικά που προτείνει δε θα γίνει για πολλούς και διάφορους λόγους ή τουλάχιστον δε θα γίνει τώρα σύντομα. Κάθε, έστω από απόσταση, επαφή με το, βαθύ φιλελευθερισμό που διέπει το Pride το κάνει εμφανές…
Αλλά δεν είναι όλα άσχημα, μπορεί κάποτε στο σύνολο του lgbtq+ κίνημα να ασχοληθεί με τους κομμουνιστές που το επικρίνουν για τις φιλελεύθερες τάσεις του. Για την ώρα όμως, ο κατώτατος μισθός δεν μπορεί να γίνει το άμεσο αίτημα του, διότι, πολλά μέλη του, λόγω της βίας που δέχονται, τρελαίνονται ή αυτό-περιθωριοποιούνται τόσο πολύ μέχρι να ενηλικιωθούν, που βγάλουν δε βγάλουν λεφτά στη συνέχεια, έχει καταστραφεί ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους έτσι κι αλλιώς (και κάπως έτσι προκύπτουν και τα αυξημένα ποσοστά αυτοκτονίας της κοινότητας).
Μέχρι την κομμουνιστικοκοποίηση του Pride λοιπόν, έχω ωστόσο μια πρόταση. Προτού αρχίσουμε να γυρίζουμε τα κινήματα ένα-ένα και αρχίσουμε να ψάχνουμε ψεγάδια πάνω τους (στα περισσότερα είναι η αλήθεια δεν χρειάζεται να ψάξουμε και πολύ), τι θα λέγατε να αναρωτηθούμε βαθιά μέσα μας, ποια είναι τα πραγματικά μας συναισθήματα και οι ακριβείς θέσεις μας για αυτά; Το γράφω αυτό διότι, εγώ που δεν έχω καταπιεστεί για την σεξουαλική μου ταυτότητα ή το φύλο μου και έχω ζήσει κάποια χρόνια κοντά στην ΚΝΕ και το ΚΚΕ, μπορώ να κρατήσω ήρεμα τα όποια θετικά του άρθρου του Σφυροδρέπανου. Ένας άνθρωπος όμως που δεν έχει τις δικές μου πολιτικές καταβολές, έχει βιώσει τρομαχτική καταπίεση και βλέπει το ΚΚΕ/ΚΝΕ αφενός να μην ψηφίζει το σύμφωνο, αφετέρου να έχει κατά καιρούς τη γραμμή ενός πολύ γλαφυρού προλεταριακού συντηρητισμού, κάποιες φορές στα όρια της ομοφοβίας (αν και αρνούμαι το χαρακτηρισμό του ΚΚΕ ως ομοφοβικό), προφανώς τέτοια άρθρα, αν και pro–lgbtq από άποψης προθέσεων, όπως αυτό του Σφυροδρέπανου, τα σχολιάζει υποτιμητικά, δεν τα διαβάζει, τα κοροϊδεύει, εκνευρίζεται, ‘’φρικάρει’’, τον πιάνει το αντιδραστικό του, βρίζει, αδιαφορεί, εν’ τέλει τα ξεχνάει, αν φυσικά φτάσουν ως αυτόν. Οποιαδήποτε αλληλεπίδραση μεταξύ ΚΚΕ ή συμπαθούντων του και lgbtq+ κοινότητας, η οποία να βασίζεται σε έντονη κριτική από τους πρώτους στους δεύτερους, αποκλείεται να συμβεί, διότι πέραν του ότι ένας ομοφυλόφιλος δε βλέπει με καλό μάτι το να ενταχθεί στο κίνημα μονάχα ως εργάτης (διότι δεν είναι μόνο εργάτης), υπάρχει επιπλέον και μια καχυποψία ανάμεσα στις δυο πλευρές λόγω της στάσης του ΚΚΕ στο σύμφωνο συμβίωσης, λόγω δηλώσεων για την υιοθεσία, λόγω παλαιότερων τρομαχτικά συντηρητικών άρθρων (που δεν αντιπροσωπεύουν το σημερινό ΚΚΕ) που βρίσκει κανείς στο Ριζοσπάστη και άλλων τέτοιων ζητημάτων.
Αν κάποιος κομμουνιστής που είναι μέλος ή είναι φίλα προσκείμενος πολιτικά στο ΚΚΕ, έχει ειλικρινή διάθεση να αλληλεπιδράσει συντροφικά σε ισότιμη βάση με τα άτομα που καταπιέζονται λόγω φύλου και σεξουαλικότητας, πρώτον πρέπει να μάθει να ακούει δέκα κριτικές για κάθε μία που θα λέει, δεύτερον καλό θα ήταν (χωρίς να θέλω να ακουστώ ελιτιστής, άλλωστε και η δική μου μελέτη είναι τρομαχτικά ελλιπής) να διαβάσει επιτέλους και κάποιο πιο σύγχρονο βιβλίο σχετικό με το θέμα, έστω και κριτικά.
Τρίτον, οποιοσδήποτε ΚΚΕς / ΦιλοΚΚΕς θέλει να συνεισφέρει κάτι στο ζήτημα του αντισεξισμού, του αγώνα ενάντια στην ομοφοβία και κάθε τι σχετικό, θα συνεισφέρει κατά τη γνώμη μου πάρα πολλά παραπάνω, αν αντί να γράφει τι δεν κάνουν σωστά οι ομοφυλόφιλοι (που είναι πάρα πολλά όντως) αφιερώσει τον ίδιο χρόνο μέσα στο Κόμμα του, με τους συντρόφους του ή όντας έξω απ’ το Κόμμα σε αλληλεπίδραση με τους εντός (Αυτά όχι για τον Σφυροδρέπανο, που δεν γνωρίζω τι κάνει και τι όχι). Και να δουλέψει με επιμέλεια ώστε, στο επόμενο συνέδριο του ΚΚΕ να υπάρξει και να κατατεθεί προς συζήτηση, μια συγκροτημένη, θεωρητικά και πρακτικά πρόταση πάνω στα παραπάνω ζητήματα, απ’ τον διάλογο πάνω στην οποία και όλες οι απόψεις θα φανούν στο σύνολο τους και θα είναι και μια ευκαιρία για την ΚΝΕ και προφανώς το ΚΚΕ να αναμορφώσουν, αν το αποφασίσουν τα μέλη τους, πολλές απ’ τις θέσεις τους για το φεμινισμό αλλά και να δημιουργήσουν καινούργιες.
Κοινώς θα ήταν πολύ θετικό να δούμε κάποια στιγμή την ίδρυση μιας ομάδας μελέτης φύλου και σεξουαλικότητας που θα πρόσκειται έστω φιλικά στο ΚΚΕ και θα φροντίσει α) να περάσει από σοβαρή και όχι λαϊκιστική κριτική τις υπάρχουσες θέσεις του κόμματος β) εφόσον προκύψει και για μένα είναι σαφές πως ναι, οι θέσεις του ΚΚΕ είναι προβληματικές και θίγουν την lgbtq+ κοινότητα, να είναι σε θέση να προτείνει ένα μοντέλο επαναπροσέγγισης γ) να διαμορφώσει καινούργιες θέσεις, όπου αυτές χρειάζονται, βασισμένες στο σύγχρονο φεμινισμό, στον μαρξισμό, στην πραγματικότητα, στην επιστήμη και στην κομμουνιστική ηθική δ) ως αποτέλεσμα των νέων θέσεων να ξεκινήσει και η συζήτηση για τις δομές εκείνες που θα κάνουν τη θεωρία, αγώνα, όπλο των κινημάτων και πολύτιμη βοήθεια για την ΚΝΕ.
Διότι αν αυτοκριτική δεν θες να κάνεις, συγνώμη για τα πράγματα που λες δημόσια και είναι χοντρά δε λες, για τα πράγματα που λένε τα μέλη σου, όχι δημόσια, αλλά που είναι ακόμα πιο χοντρά, πάλι δεν λες, αν δομές φεμινιστικές που να τρέχουν έστω παράλληλα με τη νεολαία σου δεν έχεις και δεν φτιάχνεις, αν μελέτη δεν θες να κάνεις γιατί θεωρείς πως οι παλιές καλές σοβιετικές θέσεις είναι μια χαρά κι οτιδήποτε άλλο αποτελεί την κακιά πλευρά του μεταμοντερνισμού, από ποια θέση κάνεις κριτική στο Pride; Δεν το ξέρεις. Δεν έχεις καμία επαφή με αυτό. Δεν έχεις τα ιδεολογικά εργαλεία να το διαχειριστείς, δεν καταλαβαίνεις τα υποκείμενα που συμμετέχουν, τις ανάγκες, τα θέλω και τις αδυναμίες τους. Κοινώς είναι ένας ξένος κόσμος για εσένα, για τα μέλη σου, για τους οπαδούς σου εκτός κόμματος. Ένας ξένος κόσμος που πρέπει να σκύψεις κεφάλι να τον μάθεις και όταν τον μάθεις πιθανόν να ανακαλύψεις πως η κριτική που μπορείς να του ασκήσεις είναι ακόμα πιο σκληρή από αυτή που κάνεις σήμερα, παρόλα αυτά όμως διαφορετική. Το μόνο σίγουρο είναι πως για την ώρα δεν έχεις την παραμικρή ιδέα για αυτόν.
Κι όπως μου είχε πει ο Μαρξ τότε, αρχές Μάη του 1821, στο σταθμό των Φαρσάλων, ενώ περιμέναμε το τρένο: Για όσα δεν μπορεί να μιλά κανείς θα πρέπει να σωπαίνει.
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/comments.php on line 6
Notice: Only variables should be passed by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38
Notice: Only variables should be assigned by reference in /srv/katiousa/pub_dir/wp-content/themes/katiousa_theme/functions.php on line 38
13 Σχόλια
Συμφωνω με πολλα σημεια του αρθρο ωστοσο να εντοπισω και μια αντιρροπη ταση.
Το γεγονος να ασκει καποιος δικαιη και οχι απο προκαταληψη κριτικη στο pride -που εγω το θεωρω συντηρητικο θεσμο- και να εισπραττει χαρακτηρισμους του στυλ “εισαι σεξιστης”, “εισαι ομοφοβικος”, κλπ
Δλδ θελω να πω οτι η διαθεση για “διαλογο” πρεπει να υπαρχει παντα και απο τις δυο πλευρες(το πλευρες δεν το βαζω συγκρουσιακα, απλα απο τη μια ειναι αυτη που ζουν την κατασταση στο πετσι τους, οι lgbt ας τους ονομασουμε, και οι υπολοιποι που το βλεπουν “απ εξω” αλλα χωρις να σημαινει οτι δεν τους ενδιαφερουν τα οσα αντιμετωπιζουν τα ατομα με “ιδιαιτερο” σεξουαλικο προσανατολισμο). Προσωπικα προσπαθω να αντιμετωπιζω το ζητημα χωρις προκαταληψεις(φυσικα αυτο δεν γινεται να το κανουν στον απολυτο βαθμο ουτε τα ιδια τα gay ατομα) και ειναι κατι που γενικα με εχει απασχολησει για αυτο και εχω γραψει μερικα σχετικα αρθρα. Τα παραθετω ως συμβολη στο διαλογο:
https://poexania.wordpress.com/2015/12/18/%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CF%89%CE%BC%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD-%CF%84%CF%89%CE%BD-lgbt-%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%83%CE%BA%CE%AD%CF%88%CE%B5%CE%B9/
https://poexania.wordpress.com/2017/03/10/%cf%86%ce%b5%ce%bc%ce%b9%ce%bd%ce%b9%cf%83%ce%bc%cf%8c%cf%82-%cf%80%ce%b1%cf%84%cf%81%ce%b9%ce%b1%cf%81%cf%87%ce%af%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b8%ce%ad%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%b7%cf%82/
https://poexania.wordpress.com/2017/02/28/%cf%84%ce%b5%ce%bb%ce%b5%ce%bf%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ae%cf%82-%cf%83%ce%ba%ce%ad%cf%88%ce%b7%cf%82-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%bf%ce%bb%ce%bf/
Δεν λεω οτι τα κειμενα μου δεν εχουν ιχνη προκαταληψης -αφου σε κοινωνια με τεραστιες προκαταληψεις σε αυτα τα θεματα μεγαλωσα- λεω οτι για να τα γραψω προσπαθησα οσο το δυνατον μπορουσα να τις βαλω στην ακρη
Φίλε/η Poexania το θεωρώ απόλυτα θεμιτό αυτό που λες. Τα έχω υπ’οψην μου και τα κείμενα σου, το πρώτο ειδικά το θεωρώ εξαιρετικό.
Από εκεί και πέρα δύο παρατηρήσεις
α) Η διάθεση για διάλογο πρέπει να υπάρχει κι απ’ τις δύο πλευρές προφανώς, απλά νομίζω ότι έχει τραυματιστεί και πως επειδή είναι η κομμουνιστική/εργατική πλευρά που έχει την ωριμότητα (κι όχι μόνο την υποχρέωση) και την δυνατότητα να κάνει τα απαραίτητα βήματα πίσω, αλλά έχει και το μεγαλύτερο κομμάτι ευθύνης, από εκεί πρέπει να ξεκινήσει ο διάλογος επαναπροσέγγισης. Άλλωστε το Pride ΔΕΝ εκπροσωπει την κοινότητα που λέει ότι εκπροσωπεί. Την εκμεταλλεύεται ελλείψει εναλλακτικών. Είναι σημαντικό να το καταλάβουμε αυτό.
β) Η κριτική που ασκούμε μπορεί να είναι 100 φορές δίκαιη και σε καμία περίπτωση ομοφοβική ή σεξιστική αλλά θαρρώ αν δεν έχουμε καμία σχέση με τους ανθρώπους στους οποίους την ασκούμε δεν έχει και κανένα νόημα.
Βασική προϋπόθεση για τον διάλογο είναι να μην κρίνεις μία στάση χωρίς να γνωρίζεις την διαφωνία του άλλου συνολικά. Θεωρώ ότι έχεις καλές προθέσεις αλλά ότι το έχασες πιστώνοντας πραγμάτα που ποτέ δεν ειπώθηκαν από τα επίσημα κόμματα που κατακρίνεις.
Η lgbt+ κοινότητα έχει σοβαρά προβλήματα ποτέ δεν είπαν οι κομμουνιστές επικριτές του pride το αντίθετο. Αυτό που λένε είναι ότι η ειδική εργασιακή ανασφάλεια της κοινότητας και κάθε κοινότητας δεν επιλύεται μέσω κάθετων αταξικών δομών είτε αυτές λέγονται pride, είτε λέγονται φεμινιστικές κινήσεις. Ο ομοφυλόφιλος πρέπει να διεκδικήσει τα εργασιακά του δικαιώματα στο σωματείο, στην λαικη επιτροπή του μαζί με τον αντίστοιχο στρέιτ εργάτη. Το ίδιο και η γυναίκα. Οχι σε δομές που σουλατσάρουν υπουργοί και πρεσβείες που χρηματοδοτούν ομοφοβικά καθεστώτα. Δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν υπάρχει ταξική πάλη και να εισχωρούμε σε κινηματικές ομπρέλες μαζί με θεσμούς κυβερνητικούς, ιμπεριαλιστικούς κλπ. Ουτε τα δικαιώματα των lgbt λαϊκών ανθρώπων εξυπηρετούνται έτσι ούτε και του υπόλοιπου λαού.
Το ΚΚΕ και γενικότερα το τριτοδιεθνιστικό ρεύμα έχει διακριτές οργανώσεις και για το πιο σύνθετο ζήτημα των γυναικών εργατριών σε σχέση με το φεμινιστικό. Αυτό έχει να κάνει με την κριτική ότι το φεμινιστικό κίνημα ήταν μια αταξική κάθετη δομή που στήθηκε ως ανάχωμα στο ήδη υπάρχον εργατικό γυναικείο κίνημα. Κριτική που υπάρχει 1 αιώνα τώρα από τον Λένιν και για καλό λόγο αν δούμε τον τρόπο που αξιοποιεί η ΕΕ τις διάφορες φεμινιστικές οργανώσεις.
Ο λόγος που υπάρχει για παράδειγμα η ΟΓΕ για τις γυναίκες είναι γιατί οι λαϊκές γυναίκες αντωμετωπίζονται σαν διπλά καταπιεζόμενες σε σχέση με τους λαϊκούς άντρες, λόγω της μητρότητας, της αστικής οικογένειας κλπ. ως λαϊκή και όχι ως φεμινιστική οργάνωση. Εχοντας να παρουσιάσει μεγάλυτερο έργο από ακτιβισμούς, στήριξη γυναικών που διεκδικούν κρατικά αξιώματα.
Μία κριτική που θα είχε νόημα να γίνει θα ήταν αν απαιτείται αντίστοιχη οργάνωση για τους lgbt εργάτες ή αν απλώς θα ενίσχυε την γκετοποίηση τους.
Η απάντηση που το ΚΚΕ έδωσε σε αυτό εδώ και χρόνια είναι ότι αφού δεν υπάρχουν τα ειδικά ζητήματα της μητρότητας δεν υπάρχει και λόγος για ξεχωριστή οργάνωση. Η πραγματική λύση των εργασιακών προβλημάτων της κοινότητας βρίσκονται μαζί με τα αντίστοιχα των στρέιτ εργατών που μπορεί να μην αναγκάζονται να γελάνε με τα ανέκδοτα του αφεντικού που μειώνουν την σεξουαλικότητα τους αλλά μπορεί να αναγκάζονται να γελάνε με άλλα εξίσου μειωτικά ανέκδοτα για την καταγωγή τους κλπ. Που είναι εξίσου άνεργοι με τους lgbt κλπ. Και αν κάποιος είναι σε μεγαλύτερο ποσοστό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κοινό πρόβλημα.
Οσο για τα ζητήματα συμφώνου κλπ. πέρα του γεγονότος ότι σύμφωνα με τα όσα διαβεβαιώνουν οι διάφοροι του χώρου έχει μπει σε λύση είναι τελικά ζήτημα αν ήταν ζήτημα όλων των ομοφυλόφιλων ή αυτών που είχαν αρκετά χρήματα για να χρειάζονται ειδικά σύμφωνα για τις περιουσίες τους που δεν καλύπτει η ήδη υπάρχουσα νομοθεσία.
Για να το κλείσω αυτό που θα θεωρούσα μία καλή κριτική απέναντι στην στάση κκε, κάποιων αναρχικών κλπ. θα ήταν μία κριτική που θα εστίαζε σοβαρά στα ζητήματα των δύο προηγούμενων παραγράφων που έγραψα και όχι στο αν έχουν προβλήματα και τα αναγνωρίζουν οι χώροι. Να είσαι σίγουρος ότι τα αναγνώρισαν πολύ πριν το κάνει υποκριτικά ο κάθε συριζαίος ή ο κάθε αμερικάνος πρέσβης για να εξασφαλίσει την ανοχή τους στα αίσχη που πράττει. Αποκαλυπτικη άλλωστε και η δήλωση Τσακαλώτου στην Βουλή μέρα ψήφισης των προαπαιτούμενων (πέρα από τα μνημόνια υπάρχουν και τα pride). Λες και η lgbt κοινότητα εξαιρείται από την επίδραση των μνημονίων. Σηκωτό έπρεπε να τον πετάξουν έξω την επόμενη μέρα και δεν χρειάζονται κανένα ΚΚΕ να τους το πει αυτό.
Έχεις σε σημεία σωστές αιχμές και κριτικές που προβληματίζουν αρκετό κόσμο και στο Κόμμα και στον περίγυρό του.
Συμπληρωματικά σε όσα έχουν ήδη ειπωθεί στα σχόλια σημειώνω, για κάποια από τα λεγόμενά σου που διαφωνώ ξεκάθαρα, τα εξής:
1) Στο αστικό- “αναρχικό” σύνθημα “εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά”, ο Οδηγητής του 80΄ είχε κάνει εξώφυλλο το σύνθημα “εκτός από τη μοναξιά υπάρχει και ο έρωτας και ο αγώνας”.
2) Υποτιμά κραυγαλέα τα λεγόμενά σου η φράση σου ο ιμπεριαλισμός σκότωσε λιγότερους στη χώρα από τη μοναξιά. Σου προτείνω ένα φρεσκάρισμα στις θέσεις του ΚΚΕ για το τι θεωρεί ιμπεριαλισμό και πόσο πλέον έχουμε ξεφύγει από το να τον εξισώνουμε με την πολεμική ξένη επέμβαση σε μια χώρα. Δε μπαίνουν στο ζύγι καν αυτά τα πράγματα.
3) Ο ιμπεριαλισμός γεννά μοναξιά. Μοναχικούς δρόμους ζωής, μοναχικούς δρόμους αγώνα. Όσους σκότωσε η μοναξιά τους σκότωσε ο κοινωνικός αποκλεισμός του ιμπεριαλισμού. Τόσο στεγνά και τόσο ξύλινα. Μια από τις βασικές θεωρίες που πλασάρει τον τελευταίο καιρό είναι αυτή των ταυτοτήτων. Σύμφωνα με αυτή δεν μπορούμε να είμαστε συλλογικά λαός ή τάξη αλλά σμπαραλιασμένες ταυτότητες που έχουν διαφοροποιημένες ανάγκες. Έτσι ξεπηδούν με καλές ή κακές προθέσεις καθετοποιημένα κινήματα, με διακριτές διαχωριστικές γραμμές προς το κίνημα της συλλογικής απελευθέρωσης της κοινωνίας.
4) Στάση απέναντι στα κινήματα αυτά. Το ΚΚΕ έχει αποφασίσει πολιτικά να μη διαχέεται ούτε να κάνει εισοδισμό σε κινήματα. Πολύ περισσότερο σε κινήματα στα οποία το κουμάντο κάνει η αστική τάξη, όπως το pride. (Προφανώς και στο pride δε συμμετέχουν μόνο αστοί, όπως άλλωστε και σε όλα τα αστικά κινήματα μαζικότητα δίνουν οι εργάτες). Εκτός αν έχεις δει εσύ το ΚΚΕ να παίρνει μέρος ή να έχει διαύλους με αντιρατσιστικές, αντίφα ή φεμινιστικές κινήσεις (άσχετα αν όπως και με το pride τέμνονται συχνά οι γραμμές και οι δρόμοι μας).
5) Η βία στο δρόμο αντιμετωπίζεται από συλλογικές δράσεις. Η βία στο δρόμο κατά ενός ομοφυλόφιλου εργάτη είναι υπόθεση να απαντηθεί από το σωματείο του. Το ίδιο η λεκτική επίθεση και ο σεξισμός του εργοδότη. Ομοίως υπάρχουν ζητήματα όπως π.χ. η πορνεία, που δε λύνονται αντικειμενικά εντός του συστήματος που ζούμε.
Έχεις μεγάλο δίκιο ότι οφείλουμε να ακούσουμε αυτούς τους ανθρώπους και τα ιδιαίτερα προβλήματά τους. Αυτό δε σημαίνει ότι θα υποστείλουμε την κριτική μας για να μη μας παρεξηγήσουν σε κινήματα που, ούτε τα προβλήματά τους λύνουν, ούτε διέξοδο τους δίνουν.
Ομοίως έχεις δίκιο και για την αντιπρόταση που πρέπει να γίνει πιο επεξεργασμένη.
Χρέος μας είναι να εντάσσουμε διαλεκτικά τις εκατομμύρια διαφορετικές ταυτότητες, όχι σε εκατομμύρια διαφορετικά κινήματα, στο όνομα της μοναδικότητας του ατόμου, αλλά σε ένα ενιαίο συλλογικό κίνημα ανατροπής, αυτού που θα ανατρέψει τους ταξικούς- συλλογικούς καταπιεστές όλης αυτής της ψηφίδας ατόμων που ανήκουν σε μια τάξη, την εργατική.
Ωραία, απαντάω όσο πιο επιγραμματικά μπορώ
Για το 1+2 που βάζεις το μόνο που μπορώ να σχολιάσω είναι πως απ’ τη μία κανείς δε συμφωνεί (Τουλάχιστον στο βαθμό που κρατάει μια κάποια Μ-Λ ψυχραιμία και ανάλυση) με το σύνθημα “εκτός απ’ τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά”, απ’ την άλλη, το σύνθημα αυτό δεν προέκυψε τυχαία ούτε ήταν απλά ένα δηλητήριο που έριξε η αστική τάξη της εποχής στη νεολαία. Μέσα απ’ τα αιτήματα των κινημάτων των 60ς και 70ς εκφράστηκαν και πολλά γνήσια πράγματα, κάποια από αυτά συμβαδίζουν κατά τη γνώμη μου με το σοσιαλισμό (και άλλα όχι) και σε αυτά τα πλαίσια θέλω να καταννοηθούν και αυτά που γράφω, μέχρι εκεί και τίποτα παραπάνω.
Για το 3. Συμφωνώ πως όσους σκοτώνει η μοναξιά εν’ τέλει τους σκοτώνει κάτι άλλο (μα πως θα μπορούσε να διαφωνήσει κάποιος;) το πρόβλημα είναι πως ο ίδιαιτερος τρόπος με τον οποιο βιώνει κάθε ανθρωπος/ομάδα την καπιταλιστική καταπίεση, η οποία δεν περιορίζεται μονάχα στο μισθό και στο φαί, δημιουργεί όντως διαφορετικές ταυτότητες. Η ψευδαίσθηση που θέλει να δημιουργήσει ο καπιταλισμος ειναι πως αυτές οι ταυτότητες δεν έχουν ενότητα ή δεν μπορούν να αποκτήσουν ταυτότητα μεταξύ τους. Όσο για την μοναξιά, η εμπορευματοποίηση των ανθρώπινων σχέσεων, η αλλοτρίωση απ’ τα μέσα παραγωγής, οι νέες τεχνολογίες και οι επιδράσεις τους σε διάφορα επίπεδα, η οικονομική κρίση, το πετσόκομα των δομών υγείας κλπ είναι μερικοί απ’ τους λόγους για τους οποίους ευθύνεται ο καπιταλισμός για την “μοναξιά”, την κατάθλιψη και άλλα πράγματα. Παρόλα αυτά, αυτό δεν αναιρεί πως το προταρχικό βίωμα και συναίσθημα όποιου έχει υποστεί τα παραπάνω, είναι αυτό της μοναξιάς και όχι αυτού που νιώθει δυσφοριά για τον καπιταλισμού. Πρέπει να γίνει σεβαστό κατά τη γνώμη μου και σε αυτή τη βάση να χτιστεί η συμμαχία.
4. Προσωπικά δεν θεωρώ ότι είναι καλύτερο να συμμετέχει κανείς στο πράιντ απ’ ότι είναι καλύτερο να συμμετέχει στους αγανακτισμένους, με τη σημαντική , πολύ σημαντική διαφορά όμως, πως για τους αγανακτισμένους, υπήρχαν όλα αυτά τα χρόνια έτοιμες συνδικαλιστικές δομές και το Κομμουνιστικό Κόμμα με επεξεργασμένη θεωρία υπέρ της εργατικής τάξης. Η αντίστοιχη κοινοτητα δεν είχε τα ίδια μέσα ούτε κάτι συγκροτημένο πολιτικά άρα ειναι αναμενομενο να πηγαίνει όπου φυσάει ο άνεμος, ακριβώς σαν τους αγανακτισμένους. Το ΚΚΕ καλά κάνει και δεν κάνει εισοδισμό, ειναι μια άριστη ηθική στάση. Τα ερωτηματικά μπαίνουν αλλού.
5. Δεν ειπα ποτε οτι ενας γκει που δεχεται επιθεση δεν πρεπει να βρει υποστήριξη και απ’ το σωματειο του, αντιθέτως. Απλά κριτήριο της επίθεσης δεν είναι απαραίτητα, ή μάλλον συνήθως δεν είναι η εργατική του ταυτότητα.
Εν’ πάσει περιπτώσει σε ευχαριστώ πολύ και εγώ για το νηφάλιο feedback, νομίζω οι επισημάνσεις σου μου ήταν πολύ χρήσιμες.
Συμφωνώ με την πλειοψηφία όσων επισημαίνεις.
Στο σημείο 5 μόνο θα σταθώ. Πρέπει να κατανοήσουμε την έννοια της “κοινωνικής συμμαχίας”, όπως τη θέτει το ΚΚΕ συνεδριακά. Απάντηση σε φαινόμενα επίθεσης του συστήματος προς ανθρώπους μέλη της εργατικής τάξης οφείλει να δίνει η ίδια η κοινωνική συμμαχία, με εμπροσθοφυλακή τους κομμουνιστές. Ως εκ τούτου ναι απάντηση παρά τις διαφορετικές ταυτότητες που έχουν τα μέλη της συμμαχίας, οφείλουν να δίνουν οι δομές τις, με πρώτη τη δομή που δίνει τον τόνο και είναι αυτή που έχει το βαρύ φορτίο της αλλαγής της κοινωνικής πραγματικότητας, τη δομή του εργατικού- υπαλληλικού σωματείου. Ομοίως η απάντηση και η αλληλεγγύη, μπορεί να δοθεί και από άλλες δομές του κινήματος λαϊκές επιτροπές, γυναικείους συλλόγους (και προφανώς μπορεί να ξεπηδήσουν καινούριες, χωρίς να μένουμε κολλημένοι όπως διαπιστώνει το συνέδριο μας στο μότο ΠΑΜΕ-ΠΑΣΥ-ΟΓΕ- ΜΑΣ).
Ο εργάτης δέχεται στο σύστημα που ζούμε μπορεί να δεχτεί επίθεση ρατσιστική, σεξιστική, φορομπηχτική, μισθολογική, ψυχολογική. Το κίνημά μας οφείλει να δίνει εξειδικευμένες απαντήσεις από τις δομές του συλλογικά, λαμβάνοντας υπόψη τις εκάστοτε ιδιαιτερότητες. Θα ήταν όμως λανθασμένο να αντιμετωπίζαμε τους ανθρώπους ως μουσουλμάνους, μελαμψούς, λευκούς, γκέι, φορολογούμενους, καταναλωτές, απλήρωτους κλπ από τη στιγμή που έχουμε μια ολοκληρωμένη ανάλυση για το ποια είναι η βασική αντίθεση στο σύστημα που ζούμε.
Οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν μεγάλη ετερογένεια, η οποία αντανακλάται και στις διάφορες επιμέρους κοινωνικές ομάδες που συχνά συστρατεύονται κάτω από την ίδια μπαντιέρα (είτε αυτή είναι η κόκκινη με το σφυροδρέπανο είτε η πολύχρωμη των pride). Μέσα από αυτή την ετερογένεια αναδεικνύονται και οι αντιθέσεις, που ως προϋπόθεση της διαλεκτικής θα αποτελέσουν τα φυτίλια για να ανάψει η ιδεολογική διαπάλη που θα καθορίσει τακτικές, στρατηγικούς στόχους, κατεύθυνση πάλης και παει λέγοντας.
Η LGBTQ+ κοινότητα έχει κι αυτή τεράστια κοινωνική ετερογένεια. Επειδή, ωστόσο, πρόκειται για ανθρώπους που βιώνουν τον αρνητισμό της κοινωνίας στη βάση της διαφορετικότητας της σεξουαλικής τους ταυτότητας, η κοινότητα απομονώνει αυτή την διαφορετικότητα για να αυτοπροσδιοριστεί. Ομολογώ δεν ξέρω ποιοι είναι οι queer, Q, αλλά και το “+” στο αρκτικόλεξο δείχνει οτι ίσως μπούν κι άλλα γράμματα. Μια φορά όσοι straight κι αν υψώσουν φωνή συμπαράστασης προς την LGBTQ+ κοινότητα, το γράμμα “S” δεν νομίζω να μπεί στην ονομασία ή αν μπεί δεν θα είναι απο το “straight”. Υποθέτω κι ελπίζω οτι μέσα στους LGBTQ+ υπάρχουν και κομμουνιστές, άνθρωποι που αντιλαμβάνονται οτι η μάχη για “Ισότητα”, “Ελευθερία”, “Ανθρώπινα Δικαιώματα” δίνεται αποτελεσματικότερα από θέσεις που δεν σπεύδουν να χορηγήσουν οι διάφοροι χορηγοί των Pride. Σε αυτούς τους κομμουνιστές πέφτει το βάρος, να δώσουν την ιδεολογική μάχη μεσα στην LGBTQ+ κοινότητα. Γιατί η μάχη ως “σεξουαλικά διαφορετικος” δεν σε πάει μακρυά. Μακρυά σε πάει μόνο η μάχη ως “Άνθρωπος”. Κι αυτή δίνεται αποτελεσματικά μόνο κατω από μια μπαντιερα. Την κόκκινη με το σφυροδρέπανο….
Συμφωνώ με τη γενική κατεύθυνση του άρθρου, αλλά και με τις κριτικές παρατηρήσεις του Πόε και των άλλων σχολιαστών. Να πω και εγώ μερικά πράγματα ως προς τη βάση στην οποία πρέπει να τίθεται το εν λόγω ζήτημα.
1. Ο ‘προλεταριακός συντηριτισμός’ που αναφέρει ο Ντέλτα υπάρχει, δεν είναι φανταστικός. Όπως υπάρχουν εργάτες που είναι εθνικιστές, φασίστες, χριστιανοταλιμπάν και οπαδοί του Κούλη, έτσι υπάρχουν και εργάτες που είναι ομοφοβίκοι. Από κομμουνιστική σκοπιά, ο λόγος που οι παραπάνω αντιλήψεις είναι αντιδραστικές είναι γιατί συσκοτίζουν την ταξική διαίρεση της κοινωνίας και αναστέλουν την ανάπτυξη ταξικής πολιτικής συνείδησης ανάμεσα στους εργάτες. Σίγουρα δεν είναι γιατί κάνει κάποιους ή και πολλούς να αισθάνονται ‘άβολα’ για την ταυτότητά τους (αλλιώς θα έπρεπε να κάνουμε κάτι και για τους Πειραιώτες Αεκτζήδες).
2. Από το παραπάνω, προκύπτει ότι το πρόβλημα για τη Μαρξιστική θεωρία είναι να ανιχνεύσει τη ρίζα των παραπάνω προκαταλήψεων με σκοπό να τις εξουδετερώσει. Για πιο ‘κλασσικά’ ζητήματα, η θεωρητική και η πρακτική παράδοση έχουν δώσει απαντήσεις που είναι σε γενικές γραμμές ικανοποιητικές. Ο ρατσισμός ας πούμε διαιωνίζει και προκύπτει από τον ιδιαίτερο ρόλο που έχουν οι μετανάστες (οι κάποιες φυλετικές ομάδες όπως πχ οι Αμερικανοί Μαύροι) στον κοινωνικό καταμερισμό, ως φθηνή εργατική δύναμη χωρίς δικαιώματα. Η καταπίεση των γυναικών βασίζεται στον συγκεκριμένο ρόλο που παίζουν στην αναπαραγωγή και την ανατροφή των παιδιών, ρόλο που, σύμφωνα με τους κλασσικούς αλλά και την επικρατούσα γνώμη της σύγχρονης ανθρωπολογίας, καθορίστηκε ταυτόχρονα με το πέρασμα στην ταξική κοινωνία κατά την γεωργική επανάσταση της Νεολιθικής περιόδου. Όλα αυτά είναι βεβαίως σχηματικά, αλλά το ζουμί είναι ότι για τους Μαρξιστές η εκμετάλλευση δεν είναι αποτέλεσμα καταπιεστικών απόψεων. Αντίθετα, οι καταπιεστικές απόψεις έρχονται μετά την εκμετάλλευση για να την δικαιολογήσουν και να την αναπαράγουν στο χρόνο.
3. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Μαρξιστική θεωρία στην περίπτωση των ΛΟΑΔ είναι ότι οι μη ετεροφυλόφιλοι άνθρωποι ΔΕΝ αποτελούν συγκεκριμένη ομάδα στον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας. Οι ΛΟΑΔ δεν είναι ένας συγκεκριμένος πλυθησμός που ιστορικά εντάχθηκε στην αγορά εργασίας με υποδεέστερους όρους, ούτε είναι κάποιο άλλο ‘φύλο’ που παίζει έναν συγκεκριμένο ρόλο στην αναπαραγωγή. Οι ΛΟΑΔ είναι το σύνολο των ανθρώπων που δεν έχουν παραδοσιακό σεξουαλικό προσανατολισμό. Πολλοί απ’αυτούς υφίστανται καταπίεση, απομόνωση και επομένως είναι ευάλωτοι σε αυξημένη εκμετάλλευση, αλλά αυτό είναι κάτι που συμβαίνει και βιώνεται σε ατομική βάση και δεν αφορά το (κάθε) καπιταλιστικό σύστημα καθ’αυτό. Για να το κάνω λίγο πιο λιανά, ένας μη ομοφοβικός καπιταλισμός μπορεί και παρά μπορεί να υπάρξει, σε αντίθεση με έναν μη ρατσιστικό καπιταλισμό στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Γι’αυτό το λόγο, το κίνημα των ΛΟΑΔ τείνει προς καθαρά φιλελεύθερες θέσεις και πολλοί από τους κύριους εκφραστές του είναι ακραίοι φιλελέδες.
4. Άρα τι πρέπει να κάνουν οι κομμουνιστές; Το ΚΚΕ καλά κάνει και δεν κάνει εισοδισμό στα διάφορα κινήματα αλά ΣΕΚ. Καλά κάνει επίσης που δεν στηρίζει οργανώσεις αντίστοιχες της ΟΓΕ για ΛΟΑΔ. Η ΟΓΕ υπάρχει όπως είπα πιο πάνω γιατί οι γυναίκες έχουν συγκεκριμένο ρόλο στον κοινωνικό καταμερισμό, συγκεκριμένα προβλήματα που προκύπτουν από αυτόν και που μπορούν να λυθούν μόνο όταν καταργηθεί λόγω μέσα από την αλλαγή του ίδιου του καταμερισμού (για να σταματήσει η γυναίκα να είναι κυρίως και πρώτα ‘μαμά’ πρέπει να υπάρχουν οι κατάλληλες δομές που θα κοινωνικοποιήσουν την ανατροφή και θα επιτρέψουν την γρήγορη επανένταξή της στην εργασιακή δραστηριότητα μετά τη λοχία, δλδ ολοήμεροι παιδικοί σταθμοί κ.ο.κ., πράγματα που στον καπιαλισμό δεν θα τα δούμε ποτέ των ποτών). Η καταπίεση των ΛΟΑΔ είναι θέμα αντιλήψεων που πρέπει να καταπολεμηθούν, αλλά δεν απαιτούν διακριτή οργάνωση που θα κινητοποιεί τον κόσμο της γύρω από συγκεκριμένα αιτήματα. Το να σταματήσει ο Ελληνάρας να είναι Ελληνάρας και να μην του αρέσουν οι ντιντίδες δεν είναι αίτημα, είναι ζητούμενο. Αυτό θα προκύψει μόνο μέσα από τη συμμετοχή των ΛΟΑΔ στο υπάρχον λαικό κίνημα. Η συμμετοχή τους είναι κάτι που πρέπει να επιδιώξουν και να περιφρουρήσουν οι κομμουνιστές, ενάντια σε κάθε προσπάθεια απομόνωσής τους.
6. Για να γίνει αυτό είναι φυσικά απαραίτητο οι μη ΛΟΑΔ κομμουνιστές να ακούσουμε τι έχουν να πουν και τι χρειάζονται οι ΛΟΑΔ εργάτες. Πιστεύω ότι η εναντίωση στο ΣΣ ήταν επομένως μεγάλο λάθος και η προσπάθεια θεωρητικοποίησής της στάσης αυτής ακόμα χειρότερη (ιδίως μια ατυχέστατη τοποθέτηση του Γκιόκα στη Βουλή, όπου είπε περίπου ότι στο σοσιαλισμό οι σχέσεις θα είναι σταθερές και ετερόφυλες). Θα συμφωνήσω λοιπόν με τον Ντέλτα ότι σχετικά με τα ζητήματα για τα οποία η συλλογική θεωρητική κατάρτηση του Κόμματος δεν είναι ακόμα σε επαρκές επίπεδο, η σιωπή είναι η καλύτερη τοποθέτηση.
Συμφωνώ οτι η ρητορική κάποιων στελεχών, όταν συζητιόταν το ΣΣ, υπήρξε το λιγότερο ατυχής, ωστόσο δεν έχω πειστεί οτι συνολική στάση του Κόμματος ήταν λάθος. Προβληματίστηκα και συνεχίζω να προβληματίζομαι γύρω από αυτό το ζήτημα. Νομίζω οτι ήταν εν τέλει η πολυπλοκότητα του θέματος που δεν επέτρεψε στο ΚΚΕ να πει “ΝΑΙ” ελαφρά τη καρδία. Διότι τέτοιο “ΝΑΙ” θα ήταν. Βεβιασμένο, χωρίς σοβαρή τεκμηρίωση από αυτές που συνηθίζει το ΚΚΕ. Όφειλει βέβαια να ενσκύψει στο θέμα επιστρατεύοντας μέλη, στελέχη, φίλους και οπαδούς που έχουν κατάλληλη επιστημονική ιδιότητα, ώστε να επεξεργαστεί μια θεωρητικά αρτιότερη τοποθέτηση. Στο μεταξύ όμως, πρέπει να τοποθετείται, δεν μπορεί να σωπαίνει. Κι ας κάνει και λάθη. Τα λάθη θα αναδείξουν τις διαφωνίες, γύρω από τις διαφωνίες θα ανάψει ο διάλογος και έτσι θα προκύψει μια πιο ώριμη προσέγγιση.
Itko,
Συμφωνώ ότι το Κόμμα δεν μπορεί να τοποθετείται ελάφρα τη καρδία. Το ΣΣ όμως είναι θέμα καθαρής τυπικής ισότητας. Εκεί δεν χρειάζονται τρομερές επεξεργασίες για να πάρει κανείς θέση. Οι κομμουνιστές είναι ενάντια σε κάθε μορφή τυπικής ανισότητας και δεν θα μπορούσε να είναι και αλλιώς, εφόσον είναι και ενάντια σε κάθε μορφή ουσιαστικής ανισότητας. Όσο για ζητήματα τεκνοθεσίας αλλά και πιο θεωρητικά θέματα έμφυλων ταυτοτήτων κλπ που βάζει ο Ντέλτα, ας γίνει συζήτηση, ας γίνουν επεξεργασίες και ότι άλλο χρειάζεται. Το πρόβλημά μου είναι ότι το Κόμμα τοποθετήθηκε ελαφρά τη καρδία αρνητικά για ένα ζήτημα που απασχολεί αρκετούς ανθρώπους, επειδή δεν το έχει επεξεργαστεί.
Καλημέρα 🙂
Η τοποθέτηση εκείνη την περίοδο, αν την εξέλαβα σωστά, ήταν οτι τα ζητήματα τυπικής (και ουσιαστικής) ισότητας που ερχόταν να διευθετήσει το ΣΣ είναι υπαρκτά και αδιαμφισβήτητα, αλλά επιλύονται όλα μεσω προσαρμογών του Αστικού Κώδικα. Δεν χρειαζόταν δηλαδή να αλλάξει το νομικό πλαίσιο που αγγίζει το πυρηνικό κοινωνικό θεσμό της οικογένειας. Γιατί εκεί ήταν οι ενστάσεις του ΚΚΕ, το οποίο δεν εναντιονώταν στο ΣΣ με μια επιχειρηματολογία θεμελιωνόμενη στην σεξουαλική ταυτότητα. Είχε ενστασεις στο ΣΣ και για ετερόφυλα ζευγάρια. Έβλεπε δηλαδή το ΣΣ σαν κάτι που θα έχει πολύ ευρύτερες συνέπειες. Δεν ισχυρίστηκε βέβαια ποτέ, οτί οσα σήμερα ρυθμίζουν τα του κοινωνικού θεσμού της οικογένειας είναι καλώς καμωμένα. Απλά έλεγε οτι οι αλλαγές εκεί έχουν μεγάλες προεκτάσεις και θέλουν ώριμη επεξεργασία. Έμεινα λοιπόν με την εντύπωση οτι είπε “ΟΧΙ” διότι το “ΝΑΙ” ενδεχομένως να δημιουργούσε μεγαλύτερα προβλήματα από όσα θα επίλυε. Πάντως σε όλους τους τόνους κατέστησε σαφές οτι τα προβλήματα είναι υπαρκτά και πρότεινε αλλαγές στον Αστικό Κώδικα για να επιλυθούν.
Είναι πολύ ενδιαφέρουσα και σωστή η ανάλυση που κάνεις σε σχέση με το ότι η διάκριση στον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας στην άδικη καπιταλιστική οικονομική βάση γεννά τις αντίστοιχες καταπιεστικές απόψεις και όχι το αντίθετο. Σχέση Βάσης- Εποικοδομήματος.
Από την άλλη δεν πιάνω όμως πως αυτό δε μπορεί να γενικευτεί και στην περίπτωση των ομοφυλοφίλων καθώς ιδιαίτερα στο κομμάτι που μας ενδιαφέρει, τους εργάτες δηλαδή, η διάκριση αυτή όντως συνεπάγεται χειρότερη μοίρα στην παραγωγή. Τι τύχη θα είχε ένας ανοικτά γκέι οικοδόμος; Πόσο bullying τρώει ένας γκέι φαντάρος; Πόσο τελευταίοι τροχοί της άμαξας μπορούν να γίνουν γκέι εργαζόμενοι;
Ο καπιταλισμός, όσο εντείνεται νομοτελειακά η όξυνση της βασικής αντίθεσης ανάμεσα σε εργασία και κεφάλαιο, πάντοτε θα προσπαθεί να βρει ρωγμές και να εντάσσει ολοένα και περισσότερους εργάτες σε πιο υποβαθμισμένες, κακοπληρωμένες θέσεις στην παραγωγή.
Ως εκ τούτου δε νομίζω ότι διαφέρει πολύ η ομοφοβική αντιμετώπιση από την αντιμετώπιση ρατσιστικής φύσης συμπεριφορών, με τη μόνη σημαντική διαφορά ότι οι μετανάστες- αλλόθρησκοι- αλλόφυλοι έχουν πολύ σημαντικότερες πληθυσμιακές συγκεντρώσεις, ώστε να διευκολύνουν ιδιαίτερες οργανωτικές δράσεις στο κίνημα (αλλά όχι χωριστή οργάνωση στο κίνημα, αφού και το μετανάστη οι κομμουνιστές, παρότι προσπαθούμε να τον συσπειρώσουμε με ιδιαίτερες δράσεις, δεν τον καλούμε σε ιδιαίτερη κινηματική δομή να συσπειρωθεί, αλλά στο σωματείο του).
Και βέβαια μην ξεχνάμε ότι η ΟΓΕ, που αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση, δεν είναι μια καθετοποιημένη δομή και ότι εντός της υπάρχουν γυναίκες που συμμετέχουν σε σωματεία, συλλόγους κλπ. Άρα κάλλιστα στην ΟΓΕ οφείλει να εκπροσωπηθεί και να δραστηριοποιηθεί μια λεσβία εργαζόμενη, όσο κάλλιστα τη συμμετοχή του σε ένα σωματείο θα πρέπει να επιδιώξει ένας γκέι ή ένας μετανάστης εργαζόμενος.
Συγκεφαλαιωτικά, α) διαφωνώ μαζί σου στη θέση ότι μπορεί να υπάρξει μη ομοφοβικός καπιταλισμός και β) συμφωνούμε ότι η διαφοροποίηση στη διαστρωμάτωση των προλετάριων δεν είναι αναγκαίο να γεννά ιδιαίτερη κινηματική έκφραση (εξαιρείται η εργατική αριστοκρατία).
1) Το ΚΚΕ μιλάει για ίσα δικαιώματα και κοινούς αγώνες ετεροφυλόφιλων και ομοφυλόφιλων εργαζόμενων, καταδικάζει απολύτως κάθε ρατσιστικό ομοφοβικό σχόλιο και ενέργεια και στο χώρο του ο Κομμουνιστής και ο ΚΝίτης θα πρέπει να είναι ο πρώτος που θα αντιπαλέψει τέτοιου είδους συμπεριφορές. Έχω βρεθεί σε ανάλογες συζητήσεις…
2) Εκεί που το ΚΚΕ εκφράζει τον προβληματισμό του είναι στην μετατροπή της ομοφυλοφιλικής σεξουαλικής επιλογής σε κοινωνικό θεσμό ισότιμο με αυτόν της ετερόφυλης οικογένειας (όπως έγινε με το σύμφωνο συμβίωσης), γεγονός το οποίο εκτιμάμε ότι αποτελεί τη βάση για να θεσπιστεί η αναδοχή (έγινε) και η υιοθεσία (ίσως γίνει) παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια. Είπαμε ότι πρακτικά ζητήματα που έλυσε το σύμφωνο (κληρονομικά, κλπ) θα μπορούσαν να λυθούν με επιμέρους παρεμβάσεις στο νομοθετικό πλαίσιο.
3) Οι θέσεις του ΚΚΕ δε σημαίνει ότι κατανοούνται ή επιδοκιμάζονται το ίδιο από όλους τους φίλους του. Κάποιοι μπορεί να εκφράζουν ομοφοβικές απόψεις αλλά γι’ αυτό δε φταίει το ΚΚΕ.
4) Η Σοβιετική Ένωση αποποινικοποίησε την ομοφυλοφιλία από το 1917! Ποιες “παλιές καλές σοβιετικές απόψεις”;
5) Το ΚΚΕ στηρίζει κάθε αγώνα εργαζομένων, μικρών αγροτών, αυτοαπασχολούμενων, μαθητών, φοιτητών κλπ με δίκαια αιτήματα οργανωμένο από τα όργανά τους, τα σωματεία, τους συλλόγους κλπ. Από εκεί και πέρα, το μέτωπο στο οποίο θέλει να συσπειρώνει δυνάμεις στο κίνημα είναι η Κοινωνική Συμμαχία με αντιμονοπωλιακό – αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό γιατί δε μπορεί το μέτωπο να μην έχει και αντιπρόταση και αυτή η πρόταση δεν πρέπει να είναι ενταγμένη στη διαχείριση του συστήματος. Υπάρχει η Ομάδα Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ), συσπείρωση για τις εργαζόμενες γυναίκες με επεξεργασίες και για τα ζητήματα του φύλου, η οποία συμμετέχει στην Κοινωνική Συμμαχία.
6) Τα gay pride είναι πλήρως ενταγμένα στο σύστημα και προωθούν τη λογική “πρώτα ο σεξουαλικός προσανατολισμός μου και μετά όλα τα άλλα”, λες και ο ομοφυλόφιλος ή ο διεμφυλικός δεν είναι εργάτης, υπάλληλος, άνεργος, βιομήχανος, τραπεζίτης κλπ αλλά είναι μια κατηγορία μόνος του. Αυτό δεν είναι σωστό, βολεύει απίστευτα την κυβέρνηση και γι’ αυτό τα στελέχη της είναι πρώτη μούρη στα pride. Όπως, λοιπόν, δεν ήμασταν “όλοι μαζί” στους “αγανακτισμένους”, στις συγκεντρώσεις στήριξης της κυβέρνησης και του “ΟΧΙ” στο δημοψήφισμα, στα συλλαλητήρια για το ονοματολογικό κ.α. δεν μπορούμε να είμαστε “όλοι μαζί” και στα gay pride. Αυτό δε σημαίνει ότι το ΚΚΕ είναι ομοφοβικό όπως δεν ήταν και μνημονιακό όταν έλεγε ότι το μνημόνιο – αντιμνημόνιο είναι παραπλανητικό…