Το δικό τους παλικάρι!

Τριάντα χρόνια πριν,  η χαρά τους ήταν ανείπωτη!

Πανηγύρισαν την ανατροπή στις χώρες που οικοδόμησαν τον σοσιαλισμό, το πραγματικό αντίπαλο δέος στα ταξικά τους συμφέροντα.

Ύψωσαν σημαίες, βρήκαν αγορές, πρώτες ύλες, έκαναν μπίζνες, έστησαν νέους ολιγάρχες και πορεύονται μαζί τρείς δεκαετίες τώρα.

«Νίκησαν» και ιδεολογικά κατατροπώνοντας τον Κάρολο Μαρξ, ακόμη και τον Β. Ι. Λένιν στην έδρα του . Έτσι νόμισαν τουλάχιστον…

Οι Προλετάριοι όλων των χωρών δεν ήταν πλέον ενωμένοι, δεν είχαν εμφανή οράματα ούτε σημείο αναφοράς.

Οι «απάτριδες»  αστοί έστησαν ένα παγκόσμιο πάρτι καταληστεύοντας γρήγορα εύκολα και σταθερά δημόσια περιουσία, πρώτες ύλες και κυρίως το εργατικό δυναμικό όλου του πλανήτη.

Όταν το «Φαρί τους» κουράστηκε στην μοναχική του κούρσα «αύξησαν» τη ζήτηση με δανεισμό, αποκομίζοντας τεράστια τραπεζικά κέρδη αλλά και υποθηκεύοντας μελλοντικά εισοδήματα, άλλα υπαρκτά και άλλα – απ’ ό,τι αποδείχθηκε – ανύπαρκτα…

Πήραν παράταση ζωής – ζήτησης γνωρίζοντας πως έστηναν μια τεράστια φούσκα.

Στη συνέχεια φόρτωσαν τα χρέη των τραπεζών τους σε κρατικές οντότητες υποθηκεύοντας δημόσια περιουσία, εθνικό πλούτο, και ιδιωτικοποίησαν εύκολα ό,τι υπήρχε και μπορούσε να τους αποφέρει νέα κέρδη.

Αξιοποίησαν τις νέες τεχνολογίες με κριτήριο το εύκολο – μέγιστο όφελος, μετατρέποντάς τις σε υπηρέτες των κερδών και όχι των ανθρώπων.

Μετέτρεψαν την Καπιταλιστική Κίνα σε μία τεράστια παραγωγική μηχανή με κριτήριο το πάμφτηνο και χωρίς δικαιώματα εργατικό της δυναμικό.

Έκαναν μια – βομβαρδιστική αυτή τη φορά – βόλτα διαλύοντας σε μια πρωτοφανή επέμβαση την Γιουγκοσλαβία και δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς πλην Λακεδαιμονίων (ΚΚΕ)  …για να μην ξεχνιόμαστε!

Έμπασαν στο ΝΑΤΟ λυτούς και δεμένους, χρεωμένους και διψασμένους για υποτέλεια – υποταγή προκειμένου να περικυκλώσουν την «αυλή» κάθε πιθανού νεόλυκου στο κοπάδι των εκμεταλλευτών.

Πούλησαν στους λαούς Ευρωνατοϊκή προστασία, ανάπτυξη και ευημερία.

Χρησιμοποίησαν σοσιαλδημοκράτες εθελοντές τύπου Τσίπρα και Ζάεφ, αυτούς που 2-3 χρόνια μετά δεν έγιναν παρά σκουπίδια για τον κάλαθο των αχρήστων τους. Χρήσιμους ηλίθιους τους είπαν και δεν είχαν τόσο άδικο απ’ την δική τους σκοπιά!

Σήμερα όμως είμαστε πάλι εδώ και επί τα αυτά!

Ένα ολόδικό τους  παλικάρι, ο Βλαδίμηρος Πούτιν, ο πολιτικός εκπρόσωπος της Ρωσικής Αστικής Ολιγαρχίας… «θίχτηκε» στη μοιρασιά. Στή μοιρασιά της παγκόσμιας αγοραίας οικονομίας, των σφαιρών επιρροής, των ολιγαρχικών – μονοπωλιακών συμφερόντων, των κρίσιμων πρώτων υλών, του φτηνού εργατικού δυναμικού.

Η Ρωσική ολιγαρχία,  με εκείνον αδιαμφισβήτητο πολιτικό εκφραστή της, έκανε τα κουμάντα της στην ενεργειακή επέκταση, τους εξοπλισμούς και φυσικά στην παγκόσμια μοιρασιά των λύκων, όσο το επέτρεπαν οι κατά καιρούς συνθήκες .

Ο Βλαδίμηρος Πούτιν στο προχθεσινό αντικομμουνιστικό του παραλήρημα δήλωσε κατηγορηματικά: Είμαι ένας από εσάς, σάρκα από την σάρκα σας, κάτω τα χέρια απ’ το δικό μου θήραμα…

Όσοι νόμιζαν αφελώς ότι ο Ρωσικός σοβινισμός – μεγαλοϊδεατισμός – αστισμός ήταν ή ακόμη χειρότερα, είναι μια αμελητέα ιστορική, αλλά και σύγχρονη πραγματικότητα,  έκαναν τραγικό λάθος!

Οι Λύκοι που ανατράφηκαν και τράφηκαν μαζί, προκειμένου να ανατρέψουν το πρώτο στον κόσμο κράτος των εργατών την Σοβιετική Ένωση,  είναι στα μαχαίρια…

Έτσι είναι οι λύκοι, όταν υπάρχει θήραμα το κατασπαράζουν όλοι μαζί.

Όταν το «φαγητό»  λιγοστεύει, όταν η πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους βαδίζει στο μη περεταίρω, όταν η αγοραστική δύναμη των όλων εκείνων που καταδίκασαν στα μεροκάματα της πείνας  φτάνει στο ναδίρ… τρώγονται μεταξύ τους.

Μόνο που κάθε φορά, δεν είναι όπως η προηγούμενη φορά!

Μόνο που κάθε επόμενη φορά, δεν μοιάζει με καμία άλλη φορά.

Η  «Ουκρανική κρίση» είναι η κορυφή του παγόβουνου στην  τωρινή καπιταλιστική κρίση και την «νέα»  της  – το ίδιο παλιά – μορφή.

Σ’ έναν πλανήτη-κοινωνία  διχασμένο ταξικά, όχι απλά σε πλούσιους και φτωχούς, αλλά σε πάμπλουτους και πάμφτωχους.

Σ’ έναν πλανήτη με ρημαγμένες – στο όνομα του μονοπωλιακού καπιταλιστικού κέρδους – τις φυσικές του καλοσύνες.

Η Κρίση δεν είναι κλιματική, καπιταλιστική είναι και κουβαλάει μαζί της ένα σωρό αποκρουστικές κλιματικές αλλαγές.

Το παραμύθι της πράσινης ανάπτυξης θυμίζει δολοφόνο που κλαίει μπροστά στη σορό του θύματος και του υπόσχεται την μετά θάνατον ζωή…

Το άλλο, το γλυκανάλατο παραμύθι της δήθεν «αποανάπτυξης» ας το αφήσουμε ασχολίαστο ελέω ενός υποτυπώδους αυτοσεβασμού.

Το ίδιο και τα δυστοπικά σενάρια επιστημονικής φαντασίας που συχνά πυκνά ανακαλύπτουν οι νεο-Μαρξιστές του αναθεωρητισμού.

Η πρόσκαιρη επικράτηση του Καπιταλισμού ως μοναδικού παγκόσμιου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού δείχνει να εξαντλεί και τις τελευταίες της βεβαιότητες για έναν στοιχειωδώς βιώσιμο πλανήτη. Όσοι δεν αναγνωρίζουν αυτήν ακριβώς την κρισιμότητα της στιγμής,  κακό του κεφαλιού τους.

Δεν είναι ο καπιταλισμός το τελευταίο, ούτε το τελικό κοινωνικο – οικονομικό σύστημα στον πλανήτη.

Είναι το απόλυτα καθυστερημένο – χρεοκοπημένο!

Το δίλημμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ σήμερα πλανιέται ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ πάνω από τον κόσμο, χωρίς να έχει την ανάγκη την παραμικρή επικαιροποίηση: Σοσιαλισμός η Βαρβαρότητα!

Ας μην έχουμε αυταπάτες, το έλλειμα του άλλου πόλου της ταξικής πάλης και  η απουσία κομμουνιστικού κόμματος δεν προδιαγράφει τίποτα διαφορετικό για τον ουκρανικό λαό παρά μόνο δεινά, εκμετάλλευση και χειραγώγηση.

Ο Πόλεμος όπως κάθε πόλεμος είναι «η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα».

Ο επόμενος πόλεμος επιβάλλεται να είναι ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ και να είναι αναπότρεπτα ταξικός.

Μόνο έτσι, γιατί πολύ απλά: Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό!

Π. Α. Λαζαρίδης