Το τσουβάλι με τα θύματα της πανδημίας

Ονομάζομαι Χρηστάκη Ευαλένα. Πρόσφατα έχασα τον πατέρα μου, που δεν ήταν μόνο Κομμουνιστής αλλά για μένα ήταν ο μεγαλύτερος αγωνιστής και ο πιο δραστήριος άνθρωπος γνώρισα στη μέχρι τώρα ζωή μου. Δε θέλω όμως να γράψω μόνο για εκείνον αλλά και για μια ολόκληρη μερίδα συμπολιτών μας που έτυχαν να συγκαταλέγονται στα θύματα της πανδημίας. Για εκείνους που για κακή τους τύχη, όπως ο πατέρας μου, έπεσαν στην ανάγκη του συστήματος υγείας, ο καθένας για το δικό του θέμα υγείας, και βρέθηκαν να νοσούν από τον Covid -19.

Στην προκειμένη περίπτωση, ο πατέρας μου έκανε θεραπείες στο ΕΑΝΠ Μεταξά, ένα νοσοκομείο που γνωρίζω αρκετά καλά καθώς στο παρελθόν εργαζόμουν εκεί ως γιατρός. Και όπως έγινε γνωστό και στα ΜΜΕ, η κατάσταση στο συγκεκριμένο νοσοκομείο σχετικά με τα κρούσματα που εμφανίστηκαν, απλά ξέφυγε. Δε νομίζω όμως ότι ενδιαφέρθηκαν και πολλοί να μάθουν το γιατί. Κανένας δε νοιάστηκε για την ολιγωρία των διοικητικών στελεχών, τη χαλαρότητα από πλευράς ειδικών επιτροπών και την προσωπική ανευθυνότητα κάποιων υγειονομικών. Σε ένα νοσοκομείο που όλοι του οι ασθενείς ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες, που δε γνωρίζω για ποιόν λόγο η κυβέρνηση αποφάσισε ότι δε θα είναι αυτοί που θα εμβολιαστούν πρώτοι, το να ανοίξεις μια πτέρυγα Covid που δεν έχει καν μια πόρτα για να απομονώνεται από το υπόλοιπο νοσοκομείο, που δεν έχεις εξειδικευμένο προσωπικό να τη στελεχώσει γιατί οι λοιμωξιολόγοι και πνευμονολόγοι λόγω πανδημίας μετατέθηκαν, που δεν έχεις τις απαραίτητες υποδομές για να υποστηρίξεις τέτοιους ασθενείς, αποτελεί μια απόφαση τουλάχιστον καταδικαστέα. Επιπλέον, το να επιτρέπεται η είσοδος στο νοσοκομείο των συνοδών χωρίς να έχουν κάνει Covid test , είναι τουλάχιστον επικίνδυνο. Και ολοκληρώνω με την προσωπική ευθύνη του κάθε υγειονομικού που αρνείται να εμβολιαστεί. 

Και απλά συλλογίζομαι, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που βρέθηκαν σε νοσοκομεία όπως το Μεταξά και νόσησαν από τον ιό λόγω της ενδονοσοκομειακής μετάδοσης, μήπως αποτελούν κρούσματα/ θύματα Covid απλά επειδή βολεύει καλύτερα να τους κατατάξουμε εκεί σε σχέση με το να αποτελούν τον τραγικό απολογισμό των λανθασμένων συλλογικών και ατομικών αποφάσεων εκείνων που είναι υπεύθυνοι για τη στελέχωση των νοσοκομείων και τη διαφύλαξη της δημόσιας υγείας μας;