Τον νου και τον σεβασμό σου στον εργαζόμενο

Για όποιον αντέχει να δει το περιεχόμενο του απαράδεκτου βίντεο με τον και καλά (ντεμέκ) δημοσιογράφο (από το open)-μοντέλο του Versace (κρατιέμαι μην χαρακτηρίσω). Βλέπουμε λοιπόν, αυτόν τον κύριο (;) να επιτίθεται στην φαρμακοποιό που τον εξυπηρετεί με την πιο ελεεινή φρασεολογία, κάνοντάς της υποδείξεις και διατάζοντάς την (διαπιστώστε, ιδίοις όμμασι)..…

Ναι, επειδή οι φαρμακοποιοί δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν όλη μέρα, τέτοιες μέρες. Το μόνο που τους έλειπε είναι το κάθε κίβδηλο, φερέφωνο βλακείας, να προστίθεται για να συμπληρώσει την γαμάτη καθημερινότητά τους.

Λοιπόν… Πρέπει να γίνει κατανοητό, ότι οι υπάλληλοι των σούπερ μάρκετ, οι φαρμακοποιοί, οι ντελιβεράδες και όλοι οι εναπομείναντες υπάλληλοι στο εμπόριο, βρίσκονται στις θέσεις που βρίσκονται για την δική μας εξυπηρέτηση. Είναι και αυτοί πλήρως εκτεθειμένοι στον κίνδυνο του κορονοϊού και έχουν να διαχειριστούν και το δικό τους άγχος. Είναι εκεί παρά την θέληση τους στην θέση εργασίας τους, με την εντατικοποίηση της δουλειάς. Δεν νομίζω να πλανάται κάποιος και να νομίζει ότι σπεύδει κάποιος πρόθυμα να πληρώσει υπερωρίες στον βωμό της κερδοφορίας του και σε κάποιες περιπτώσεις εργοδοτών, της αισχροκέρδειάς του. Κανένας δεν υποχρεούται να λειτουργήσει ως “σάκος του μποξ” για τις αναδουλειές του εργοδότη σε κάποιες επιχειρήσεις αυτές τις μέρες. Ή να λειτουργήσει ως μέσο εκτόνωσης του καταναλωτικού κοινού πάνω στον εργαζόμενο. Όσοι εργάζονται αυτές τις μέρες χρήζουν του σεβασμού και της ευγένειάς μας, αδιακρίτως και ανεξαιρέτως ιδιότητας. Όχι μόνο το νοσοκομειακό προσωπικό. Δεν εξαντλούμε μόνο εκεί την ευγνωμοσύνη, την κατανόηση και την επίδειξη της καλής μας συμπεριφοράς και των τρόπων μας.

Στον εργαζόμενο συμπεριφερόμαστε σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια, όπως και μ’ αυτή που πολλοί πιστοί εξ υμών πηγαίνετε στην εκκλησία. Χωρίς καμία διάθεση χλεύης σε κανενός τα πιστεύω. Αυτό το σύστημα, χωρίς υπερβολές έχει δημιουργήσει πολλούς σύγχρονους «εσταυρωμένους», που δεν δέχονται να ηρωοποιηθούν, παρά μόνο να αναγνωρίζεται και να ανταμείβεται ο κόπος τους. Και να μας έχουν σιμά τους, αλληλέγγυους όταν διεκδικούν τα δίκαια εργασιακά τους δικαιώματα, την αξιοπρέπειά τους ή απλά την υπομονή και την κατανόηση μας όταν μας εξυπηρετούν. Τα αυτονόητα δηλαδή, που για κάποιο λόγο ενίοτε, γιατί να γίνονται τόσο δυσνόητα; Όλα αυτά δεν είναι κατά το δοκούν, ούτε κατά περίπτωση. Αλλά θα πρέπει να διέπονται από κάποιους κανόνες γενικού σεβασμού και σταθερής συμπεριφοράς.

Κανένας εργαζόμενος να μην γίνει το εξιλαστήριο θύμα κανενός. Διανύουμε μέρες δύσκολες και ενδεχομένως οι χειρότερες να μην έχουν έρθει ακόμα. Απομονώνουμε αυτά τα στοιχεία και καταδικάζουμε απερίφραστα αυτές τις συμπεριφορές. Είπαμε ψυχραιμία, σύνεση και υπομονή. Αλλά στην αμετροέπεια και την χυδαιότητα καμία ανοχή!