Virus

Ξέρετε, υπάρχουν πολλά πράγματα στη διαμόρφωση της ανθρώπινης σκέψης και συμπεριφοράς που προκύπτουν ανεξάρτητα από το φύλο και το σεξουαλικό προσανατολισμό. Η τάση για ξέπλυμα των εγκλημάτων της σημερινής κυβέρνησης, γαϊτανάκι συνεχές και αξεδιάλυτο με αυτά των προηγούμενων, υπάρχει και σε ετεροφυλόφιλους και σε ομοφυλόφιλους δημοσιογράφους. Ο χυδαίος αντικομμουνισμός επίσης. Όταν όμως αυτά τα δύο συνυπάρχουν αρμονικά στο ίδιο τεύχος τότε μιλάμε για το τελευταίο Antivirus.

Για τους μη γνωρίζοντες, πρόκειται για ένα περιοδικό ποικίλης ύλης για θέματα που αφορούν την lgbt κοινότητα, από καθαρό lifestyle μέχρι ζητήματα υγείας, διεκδίκησης δικαιωμάτων και πολλά άλλα, από αστική φιλελεύθερη σκοπιά πάντα. Ως εδώ αναμενόμενα πράγματα και για του λόγου το αληθές, γεμίζει ένα υπαρκτό κενό στον ελληνικό τύπο.

Στο τεύχος Ιουνίου όμως χτυπάμε μ’ ένα σμπάρο δυο πολιτικά τρυγόνια. Ο πρωθυπουργός εξώφυλλο, προσιτός και χαμογελαστός, με κονκάρδα ουράνιο τόξο. Ξέρετε, αυτός που διαλύει συντάξεις και κοινωνικά επιδόματα και στον ελεύθερο από τα ιμπεριαλιστικά παζάρια χρόνο του, παίζει με την αριστεροδέξια παρέα του κυνήγι εμποροϋπαλλήλων και αυτοαπασχολουμένων με 32 Κυριακές για σκάγια στην αντιλαϊκιά φαρέτρα του. Στο editorial έχουν την καλοσύνη να μας υπενθυμίσουν πως ακόμα κι αν μας ρίχνει καθημερινά σκαμπίλια, επειδή δεν έτυχε να ανήκουμε κι εμείς στην τάξη του που τόσο συνεπώς ιδρώνει για να υπηρετήσει, πρέπει να χαμογελάσουμε συγκαταβατικά και να καταπιούμε τη γενναιόδωρη δόση ΚΛΙΝΕΞ που ακολουθεί, γιατί μας έδωσε το σύμφωνο συμβίωσης. Χάντρες και καθρεφτάκια άφθονα, το ζήτημα είναι να μη βρεθούμε ιθαγενείς.

Ολόκληρη τη συνέντευξη διαπερνά το βασικό κυβερνητικό αφήγημα, ωστόσο επιλέγω να σταθώ σε δύο σημεία:

Πρώτον: Σε ερώτηση των δημοσιογράφων του περιοδικού για το νομοσχέδιο σχετικά με τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου ο πρωθυπουργός απαντά: «Ναι, είναι αλήθεια ότι τις προηγούμενες ημέρες -εκτός από μέτρα και αντίμετρα- καταθέσαμε στο δημόσιο διάλογο κι ένα νομοσχέδιο πολύ σημαντικό, για το οποίο είμαστε και χαρούμενοι κι υπερήφανοι…» Δηλαδή, γκρεμίζουμε συθέμελα ό,τι πετραδάκια άφησαν όρθια οι ορδές των προηγούμενων, αλλά είμαστε τόσο ξεδιάντροποι που βρίσκουμε ακόμα λόγους να σας κοιτάμε στα μάτια με χαρά και περηφάνια. Όλα καλά, όλα ανθηρά, και η ζωή συνεχίζεται.

Δεύτερον: «…αυτό είναι που αξίζει να κρατήσουμε από την ψήφιση (σ.σ. του συμφώνου συμβίωσης): ότι στο ελληνικό κοινοβούλιο διαμορφώθηκε μια προοδευτική πλειοψηφία που διέτρεξε οριζόντια τα περισσότερα κόμματα…». Παρέα στα μνημόνια, παρέα και παντού. Όποιος το ψηφίζει είναι προοδευτικός ανεξάρτητα αν πριν από λίγο ψήφιζε με τα δυο χέρια νέες μειώσεις στις συντάξεις κι έδινε «μάχες» στα σαλόνια της Ε.Ε. για να μην χάσουν οι φτωχοί μας εφοπλιστές τις φοροαπαλλαγές τους. Κι όποιος το καταψήφισε, ενώ βρίσκεται στο πλάι κάθε εργαζόμενου χωρίς να του ζητάει πιστοποιητικά σεξουαλικών προτιμήσεων, τι είναι; Εχθρός του λαού; Παρόλες τις ενδεχόμενες ενστάσεις και διαφωνίες, ας σκεφτούμε κάποια πράγματα ψύχραιμα, έστω για χάρη της κοινής λογικής. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όντως έφερε μεγάλες αλλαγές στις ζωές μας. Όχι όμως με το σ.σ. και την ταυτότητα φύλου, αλλά με την προσήλωσή της στην επιδίωξη μίας οικονομικής ανάπτυξης για λίγους που στο διάβα της πραγμάτωσής της θα σμπαραλιάζονται οι πολλοί. Τουλάχιστον έτσι μου την αλλάζει εμένα και μερικών εκατομμυρίων άλλων, καθημερινά προς το χειρότερο.

Θα προσπεράσω ως απλά κακόγουστη την επιλογή μιας φωτογραφίας και μιας φράσης του Κουτσούμπα («Το σύμφωνο παρουσιάστηκε ως πράξη ελευθερίας») στην κατηγορία Trashy, παρέα με το survivor και τη χρήση μουσικών οργάνων σε gay πορνοταινίες (εγώ όμποε δεν έχω πετύχει σε καμία, αλλά δεν παίρνω κι όρκο), για να φτάσουμε στο ζουμερό κομμάτι (ξέρετε, αυτό που έχουν τα φρούτα λίγο πριν σαπίσουν).

Ήρθε η ώρα για το μεγάλο διαμάντι, τη ναυαρχίδα, το άρθρο της Αντωνίας Κυδωνάκη με τίτλο «Φοβού την Τσετσενία». Όπως η ίδια δηλώνει στην αρχή του άρθρου της «Το να αναφερθώ στα γεγονότα των τελευταίων μηνών που λαμβάνουν χώρα στην Τσετσενία, το βρίσκω περιττό». Και πως να μην το βρίσκει περιττό, αφού αυτό που πουλάει είναι με αφορμή τα τραγικά σκηνικά Μεσαίωνα που εκτυλίσσονται στη μουσουλμανική Τσετσενία εναντίον ομοφυλόφιλων, κι αφού περάσει από τις ισλαμικές χώρες Αφρικής και Ασίας, κάνει μια στάση στο Χίτλερ και τα συναφή, να καταλήξει εκεί που πρέπει. Στην εξίσωση φασισμού-κομμουνισμού. Αυτή τη φορά όχι Χίτλερ-Στάλιν, αλλά Χίτλερ-Τσε. Βλέπετε είναι περισσότεροι ίσως αυτοί που βρίσκουν τον Ερνέστο και την κουβανική επανάσταση συμπαθή και πρέπει να εξουδετερωθούν. Και φυσικά χωρίς λίγο ΚΚΕ, ή Περισσό κατά την κλισεδιάρικη αστική δημοσιογραφία της πεντάρας, δε δένει καμιά αντικομμουνιστική σουπίτσα. Με ύφος μεσημεριανάδικων προσεγγίσεων του στυλ «Αν είσαι gay το Κόμμα σε πετάει όξω» και «Έχω την ατυχία να γνωρίσω κομματόσκυλα, που το στόμα τους στάζει βιτριόλι για τους ομοφυλόφιλους. Κι αν είχαν την ευκαιρία ένα στρατοπεδάκι το έστηναν στο χαλαρό», σπέρνει τις ωραίες εντυπώσεις της και τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Αρνούμενος να σχολιάσω το παραπάνω, μένω στο εξής: Τα παιδιά με τις κόκκινες σημαίες που χρησιμοποιείτε στο τέλος του άρθρου σας, δίνουν καθημερινά, με τις όποιες αδυναμίες τους, ό,τι καλύτερο διαθέτουν για ένα κόσμο δίκαιο και ανθρώπινο για όλους και όλες. Και ένα τελευταίο: αντί για το γενικό και αόριστο όρο κομματόσκυλα παρακαλώ να χρησιμοποιείτε τη ράτσα που από το 2010 έχουμε διαλέξει (τουλάχιστον για την τοπική διοίκηση), κι αυτή είναι η Λάσυ μας.

Κι επειδή όταν τα φιλελέ τους στόματα πιάνουν το νησί της Επανάστασης, κάτι με πιάνει: Την ώρα που στη χώρα-πρότυπο των συντακτών του περιοδικού, τον παράδεισο της διαφορετικότητας, φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια τα «θεραπευτήρια» σεξουαλικότητας όπου διάφοροι τσαρλατανοψυχολογοπαπάδες με προσευχές, διαλογισμούς, νηστείες (και ένας θεός τους ξέρει τι άλλο) πασχίζουν να «διορθώσουν» τα παραστρατημένα νιάτα, καταμεσής της Καραϊβικής υπάρχει μια ολότελα διαφορετική εικόνα. Υπάρχει το Εθνικό Κέντρο για τη Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση (CENESEX), με επικεφαλής την ίδια την κόρη του Προέδρου της χώρας και ανιψιάς του Φιντέλ, Μαριέλα Κάστρο Εσπίν, με τεράστιο έργο για την προώθηση του σεβασμού της διαφορετικότητας στο φύλο και τη σεξουαλικότητα μέσα στην κουβανική κοινωνία, στην καταπολέμηση του ρατσισμού, του σεξισμού, της ομοφοβίας και τρανσφοβίας. Το Κέντρο, που χρηματοδοτείται από το κράτος, έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο για την κατάκτηση δωρεάν επεμβάσεων επαναπροσδιορισμού φύλου, σε μία χώρα που σύμφωνα και με τα ίδια τα κριτήρια των αστών έχει ένα από τα αρτιότερα και πιο ανθρωποκεντρικά συστήματα υγείας στον πλανήτη.

Μάλιστα, η Adela Hernández έγινε το 2012 η πρώτη τρανς γυναίκα που εκλέχθηκε σε όργανο της Λαϊκής Εξουσίας της Κούβας. Όπως η ίδια δηλώνει στο παρακάτω βίντεο: «Είμαι τόσο ομοφυλόφιλη όσο και επαναστάτρια. Ζω για αυτήν την Επανάσταση ακόμη κι αν υπάρχουν και άσχημα πράγματα, αλλά δεν μπορώ να επιτρέψω τον όποιο πόνο να με καταβάλει». Και ενώ στη χώρα μας φαντάζει σχεδόν αδιανόητο στους περισσότερους ότι μια τρανς γυναίκα μπορεί να απασχοληθεί κάπου αλλού εκτός από την πορνεία, η Adela, όπως και άλλες σαν αυτήν, παρά τις όποιες δυσκολίες αντιμετώπισε από την κοινωνία, δούλευε ως επιστάτρια σε νοσοκομείο, αργότερα ως νοσοκόμα, για να γίνει τελικά τεχνικός-χειριστής ηλεκτροκαρδιογράφου.

Και για όλα αυτά η απάντηση βρίσκεται στο πρώτο άρθρο του Συντάγματος της Δημοκρατίας της Κούβας: «Η Κούβα είναι ένα σοσιαλιστικό κράτος των εργαζομένων, ανεξάρτητο και κυρίαρχο, οργανωμένο από όλους και για το καλό όλων, ως ενιαία και δημοκρατική Πολιτεία, για την απόλαυση της πολιτικής ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ατομικής και κοινωνικής ευημερίας και της ανθρώπινης αλληλεγγύης».

Όχι λοιπόν. Δεν θα χρεώσετε στο σύνολο των lgbt ατόμων της χώρας μας, που στην πλειοψηφία τους ανήκουν σε μια τάξη -και θα σας το γράψω στα ξύλινα για να σας μείνει- την εργατική, τις συνειδητές πολιτικές επιλογές σας. Η κριτική στο ΚΚΕ για τη στάση του σε ένα νομοσχέδιο, για μια πολιτική τοποθέτηση ή επιλογή, προφανώς είναι θεμιτή να γίνεται. Ο αντικομμουνισμός όμως ποτέ. Κι αν τον διαβείς αυτόν τον Ρουβίκωνα, δύσκολα γυρίζεις.

Υ.Γ. Παρά τα παραπάνω, αξίζει να διαβαστεί το αρκετά εύστοχο άρθρο-σχόλιο του Κυριάκου Βογιατζή, κυρίως από εμάς, τα lgbt άτομα, για τον «εσωτερικό» ρατσισμό και σεξισμό που αφθονεί στο χώρο.

Αρμόδιος Αριστογείτων