Η συμφέρουσα πραγματικότητα

Γυρνάω το ρολόι λίγο πίσω και στο κεφάλι μου γιγαντώνεται απ’ την ξέχειλη υποκρισία η χαώδης απόσταση μεταξύ πραγματικότητας και ταξικά συμφέρουσας πραγματικότητας. Είμαι στη Βουλή. Στο βήμα ο Μαχμούτ Αμπάς μόλις έχει τελειώσει την ομιλία του. Τριακόσιοι βουλευτές όρθιοι χειροκροτούμε, και με τριακόσιες ψήφους, σπανιότατη πρωτοφανής ομοφωνία, εγκρίνουμε το ψήφισμα για την ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Ήταν Δεκέμβρης του ’15. Πάμε στη συμφέρουσα πραγματικότητα. Εννιά χρόνια μετά η ναυαρχίδα του καπιταλισμού (περιοδικό «Economist») κατατάσσει τη χώρα μας στις είκοσι πιο προηγμένες δημοκρατίες!… Σ’ αυτή τη σφαίρα κινούμενοι πρέπει να φουσκώσουμε από περηφάνια; Σίγουρα πρέπει. Στέλνουμε ακριβοπληρωμένη φρεγάτα στον Κόλπο, και δίνουμε κι ένα χαρτζιλίκι στους ενστόλους μας που θα λείπουν απ’ τις αγκαλιές των δικών τους εμπλεκόμενοι σε μια φρίκη. Γιατί με τις τριακόσιες ψήφους στο κούτελο, είμαστε σύμμαχοι και στρατιωτικά και οικονομικά ενισχυτές μιας χώρας, που δηλώνει εν μέσω πραγματικής και ορατής γενοκτονίας, «το Ισραήλ απορρίπτει κατηγορηματικά τα διεθνή diktats, όσον αφορά μόνιμη ρύθμιση με τους Παλαιστίνιους».

Μ’ αυτό το τριακοσάρι στην πλάτη πια πρέπει να κατανοήσω, να χωνέψω, να καταπιώ, πως μετά από μια επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ με εκατοντάδες νεκρούς και ομήρους, νομιμοποιείται ξαφνικά, με δισεκατομμύρια, με θηριώδη προπαγάνδα, με αμαρτωλή απάθεια, το αποτρόπαιο. Καθημερινά. Μήνες τώρα, χιλιάδες των χιλιάδων γυναικόπαιδα σφαγιάζονται στην Παλαιστίνη. Ούτε τριακόσιοι δεν ανατριχιάζουν μ’ αυτό που συμβαίνει τώρα στη Ράφα. Εκεί στον νότο της Λωρίδας της Γάζας, όπου σπρώχτηκαν – και μάλιστα ως λύση για να αποφευχθεί τάχα μου η γενοκτονία – ενάμισι εκατομμύριο άνθρωποι για να μπορέσουν να «καθαρίσουν» τούνελ και εδάφη οι Ισραηλινοί. Κι αφού εγκλωβίστηκαν και στοιβάχτηκαν μια χώρα ολόκληρη σε μια πόλη, σαν τα ποντίκια σε μια φάκα, τρώνε στο κεφάλι βόμβες. Κι επειδή αυτές τις μέρες πολύς λόγος γίνεται και για θεούς και θρησκείες, μου λένε πως δεν πρέπει να ανησυχώ. Οι ρεαλιστές της συμφέρουσας πραγματικότητας, μια κοψιά ανεξαρτήτως φυλής, καταγωγής αλλά πάντως καπιταλιστές, το έχουν λάβει υπόψη τους. Μετά από μια προφανή και άγρια εκκαθαριστική γενοκτονία, πενήντα χιλιάδες νεκρούς, και φανερά συγκρίσιμη μόνο με όσα υπέστησαν από τους ναζί, όπως και οι Αρμένιοι από τους Τούρκους, σημερινοί θύτες, Άραβες κι Αμερικάνοι προσπαθούν να προλάβουν το Ραμαζάνι. Έως τις 10 Μαρτίου που αρχίζει θέλουν να έχουν πετύχει κατάπαυση του πυρός, τουλάχιστον έξι εβδομάδων, για να νηστέψουν οι νηστικοί και πεινασμένοι και να ζήσουν πίνοντας μόνον νερό απ’ την Ανατολή ως τη Δύση του ηλίου, που όμως δεν υπάρχει, οι μουσουλμάνοι εξοντωμένοι στον τόπο τους τη Γάζα.

Στο δικό μου το μυαλό αυτό δεν χωράει. Χωράει όμως στου Μπάιντεν. Εκεί που καθόταν, θυμήθηκε να πάρει τηλέφωνο τον Νετανιάχου, και να του πει να μην ισοπεδώσει τη Ράφα, «χωρίς εγγυήσεις για την ασφάλεια των αμάχων». Παλαβομάρες; Όχι. Ανακοίνωση επίσημη του Λευκού Οίκου, που κάποιοι τον βλέπουμε μαύρο σαν το θάνατο, και πρέπει να εξηγούμε και γιατί.

Από την εποχή των ομοφωνούντων τριακοσίων, το μάτι μου έχει καρφωθεί πολλές φορές στα αίματα του παγκόσμιου χάρτη. Κι οι θεοί πάντα σερνάμενοι, όπως κι οι αριθμοί. Παίρνεις το μάτι σου από τους μουσουλμάνους, το Ραμαζάνι, τη φρίκη, και το σέρνεις στο Βορρά, εκεί που οι πρωταγωνιστές της συμφέρουσας πραγματικότητας, στο μεγαλείο της αγαπητικής Ορθοδοξίας, σφάζονται στα σύνορα Ουκρανίας – ΝΑΤΟ – Ρωσίας, σ’ έναν πόλεμο που θα τελείωνε σε δυο μήνες κι όπου να ‘ναι κλείνει τρία χρόνια.

Φέρτε πίσω το καράβι μας. Εσείς που τινάξατε τον στίχο του ποιητή στον αέρα, που έλεγε πως μ’ αυτό, μια ελιά, κι ένα αμπέλι θα σωθούμε. Γιατί με τις τριακόσιες ψήφους δεν σωθήκαμε απ’ τη συνενοχή στο κρίμα.