Η Θεσσαλονίκη του Σινεμά

Δοξάζεται κατά τον περιφερειάρχη Τζιτζικώστα η Σαλονίκη μας, που θα μασκαρευτεί Μαϊάμι -για τις ανάγκες περιπετειώδους φιλμ με πρωταγωνιστή τον Αντόνιο Μπαντέρας.

Λες και δεν την καμαρώσαμε κανονικά την όμορφή μας, τη Σαλονίκη μας, σε πάμπολλες ταινίες και του λεγόμενου εμπορικού ελληνικού κινηματογράφου και του ένδοξου -και διεθνώς- πρωτοπόρου σινεμά των μεγάλων σκηνοθετών μας.

Των σκηνοθετών που πήγαιναν τον δρόμο τους μετ’ εμποδίων από τις επίσημες αρχές και κυρίως από την εκκλησία, που κατέστρεφε σκηνικά στη Φλώρινα και γέμιζε θλίψη καλλιτέχνες σαν το Μικέ Καραπιπέρη σε ταινία του μέγιστου Θόδωρου Αγγελόπουλου. Στις ταινίες αυτές, οι μακεδονικές πόλεις δεν προσομοίαζαν με Μαϊάμι.

Δύο προσωπικά παραδείγματα.
Αρχές δεκαετίας του ’60. Εξοχικόν Κέντρον
“Έρση” στο χωριό μου, στο Πανόραμα.
Γιάννη Δαλιανίδη “Ο ατσίδας”, με τον Ντίνο Ηλιόπουλο.

Όποτε βλέπω την ταινία, περιμένω να δω τις σκηνές που παρακολούθησα να γυρίζονται μπροστά στα παιδικά μου μάτια. Τρέχαμε στο σχόλασμα να προλάβουμε τον Βέγγο, να μάθουμε ονόματα σαν του υπέροχου Μικέ Δαμάλα, του ηχολήπτη που χρόνια μετά είχα την τύχη….

Δεν είμαι ιστορικός του σινεμά. Ας βάλει φρένο στη φρενίτιδα κάποιος που τα ξέρει καλύτερα. Αλλά θύμωσα πολύ με το καμάρι του περιφερειάρχη πως η Θεσσαλονίκη θα μοιάζει με Μαϊάμι κι αυτό είναι μεγάλη υπόθεση για την πόλη μας.

Στην βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα “Αιωνιότητα και μια μέρα” του δάσκαλου Θόδωρου Αγγελόπουλου, ο Μπρούνο Γκαντς περπατάει στην Παραλία της Σαλονίκης,τη μοναδική, την πανέμορφη,την αδιαμφισβήτητη, τη Θεσσαλονικιώτικη!

Γι’ αυτά να καμαρώσετε και κυρίως για την ιστορία που κουβαλάνε οι τόποι μας.