Ήμουν… είμαι… Δεν θα είμαι πια δεμένη!

Δεμένη μια ζωή στα γρανάζια αυτής εδώ της κοινωνίας. Δεμένη γιατί ήσουν της μητρός σου, του πατρός σου, του αντρός σου. Έτσι ήταν το όνομά σου. Δεμένη. Σαν έφηβη σου άρεσε να φοράς φούστες, να βάφεσαι με τα κραγιόν της μάνας σου, να φλερτάρεις, να γνωρίζεις σιγά-σιγά τον κόσμο, να αγαπάς και να αγαπιέσαι, να ερωτεύεσαι, να ανακαλύπτεις πρώιμα τη γυναικεία φύση σου… Έπειτα ενηλικιώθηκες, σου άρεσε να αναδεικνύεις σημεία του κορμιού σου, να βάφεις τα μαλλιά σου, συνέχιζες να γνωρίζεις κόσμο, να φλερτάρεις με διαφορετικούς άνδρες, να έχεις σεξουαλικές επαφές. Να χτυπάς τατού, να βάζεις σκουλαρίκια, να επιλέγεις εκκεντρικά ντυσίματα γιατί αυτά σε εκφράζουν, να επιλέγεις να είσαι ο εαυτός σου, να εργάζεσαι και να είσαι αυτόνομη και ανεξάρτητη. Δεμένη ήσουν όμως. Άκουγες συνεχώς από την μάνα σου, τον πατέρα σου, το κοινωνικό σου περιβάλλον εκείνες τις φωνές που ηχούν ακόμη και σήμερα στ’ αυτιά σου: «Πώς βγαίνεις έτσι έξω, θα σε περάσουν για εύκολη», «Δεν θα σε πάρει κανείς στα σοβαρά με τέτοιο ντύσιμο», «Μάζεψε τα μυαλά σου, κοίτα να βρεις έναν πλούσιο άντρα να αφήσεις και τη δουλειά σου, να εξασφαλιστείς για να κάνεις οικογένεια», «Μεγάλωσες και μυαλό δεν έβαλες, μην ξεπορτίζεις κάθε μέρα» «Οι άντρες θέλουν γυναίκες που ξέρουν από νοικοκυριό εσύ ούτε μια πατάτα δεν είσαι άξια να καθαρίσεις» «Γιατί δεν κοιτάς την κόρη της απέναντι; Παντρεύτηκε και έκανε και παιδιά. Εσύ τι κάθεσαι μου λες; Στο ράφι θα μείνεις. Κοίτα να συμμαζευτείς», «Και πρόσεχε. Μην πας και βρεις κανέναν μαλθακό. Ο άντρας αν δεν βαρέσει το χέρι στο τραπέζι δεν είναι άντρας», «Τι εννοείς θες να χωρίσεις; Τα παιδιά σου δεν τα σκέφτεσαι; Πού θα βρεις άλλον 40 χρονών γυναίκα; Θα διαλύσεις το σπιτικό σου για ένα χαστούκι και μια παρεξήγηση;», «Μη λες πολλά. Ο άντρας θα πει και μια κουβέντα παραπάνω, γυναίκα του είσαι. Κουράζεται και αυτός όλη μέρα στη δουλειά του και καμιά φορά ξεσπάει σε εσένα. Σε αγαπάει όμως, με το δικό του τρόπο. Σε αγαπάει…»

Δεμένη είναι το όνομά μου. Δεν είμαι όμως κανενός. Ούτε της μητρός μου, ούτε του αντρός μου, ούτε του πατρός μου. Και δεν θέλω να με αγαπάτε άλλο ρε με το δικό σας τρόπο. Τέτοια αγάπη δεν τη θέλω. Σας τη χαρίζω πια. Οι λέξεις στέρεψαν. Κρατήστε την αγία ελληνική οικογένεια για πάρτη σας. Στις δικές μας οικογένειες και στους δικούς μας γιους θα μπολιάσουμε το σεβασμό και την αγάπη για το ίδιο και το άλλο φύλο. Δεν θα μεγαλώσουν ανεχόμενοι κάποιο μάγκα θείο, πατέρα ή φίλο να τους «συμβουλεύει» για το «πώς και πόσες γκόμενες θα ρίξουν», ότι «ο άντρας είναι κυνηγός που χτυπάει τη γυναίκα-θήραμα και φεύγει» ή για τις «γυναίκες που είναι πεταμένα λεφτά».

Θα πούμε ένα μεγάλο «Φτάνει πια!». Καμία άλλη δολοφονημένη επειδή «χάλασε η φάση». Καμία άλλη δολοφονημένη επειδή κάποιος «θόλωσε», «ζήλεψε», «αγαπούσε παράφορα».

Εγώ και οι υπόλοιπες δεμένες αυτού του κόσμου θα παλεύουμε κάθε μέρα για να σπάσει αυτό το απόστημα της πατριαρχικής κοινωνίας, της ματσίλας και της αντρίλας, του σεξισμού, της εξουσίας και της εκμετάλλευσης. Θα διεκδικούμε χέρι-χέρι μέχρι τέλους, ώστε να πάψει η κοινωνία να γεννά και να θρέφει στερεότυπα, μέχρι οι κόρες μας να μην φοβούνται.

Αυτό το σύστημα του ανταγωνισμού, του κοινωνικού και οικονομικού διαχωρισμού, του «ο θάνατός μου, η ζωή σου» δολοφονεί καθημερινά τις γυναίκες με πολλούς τρόπους. Πρέπει να αλλάξει και θα αλλάξει.

Μια υπόσχεση μόνο, για όλες τις δεμένες, να μην ξεχάσουμε ποτέ τα ονόματά τους: Την έλεγαν Ζωή Γαρμάνη, την έλεγαν Τάνια Χαριτοπούλου, την έλεγαν Κική Κούσογλου, την έλεγαν Ζωή Δαλακλίδου, την έλεγαν Κατερίνα Μελάκη, την έλεγαν Ανθή Λινάρδου, την έλεγαν Τζούλι Μαρί-Σκάλι, την έλεγαν Παναγιώτα Μαζαράκη, την έλεγαν Αγγελική Πέτρου, την έλεγαν Ελένη Τοπαλούδη, την έλεγαν Susan Eaton, την έλεγαν Σβετλάνα-Φωτεινή, την έλεγαν Αδαμαντία, την έλεγαν Evin Ekrem Ali, την έλεγαν Κωνσταντίνα Τσάπα, την έλεγαν Κάρολαϊν Κράουτς, την έλεγαν Γαρυφαλλιά Ψαράκου…