Και πότε θα το ξανακάνετε;

Ακόμα το επεξεργαζόμαστε και το χωνεύουμε. Αφήνουμε να κατακάτσει η σκόνη, που ήταν και στα πνευμόνια μας την επόμενη μέρα, από τόσο κόσμο μες στο χώμα. Πιστεύαμε πως ήταν κάτι πιο μεγάλο από τις δυνάμεις μας, αλλά τώρα μας άνοιξε η όρεξη για κάτι ακόμα καλύτερο. Άλλωστε το υποσχεθήκαμε σε αυτούς που το έχασαν και ζήλεψαν.

Χαιρόμαστε γιατί κάναμε κάτι ανοιχτό, μαζικό, εξόχως πολιτικό. Όχι κάτι κλειστό κι αυτο-αναφορικό, για να το χαρούμε εμείς και οι φίλοι μας. Αν και όλους αυτούς που ήρθαν, χίλια και πλέον άτομα, τα νιώθουμε φίλους και συντρόφους μας. Και σε όσους έρχονται να μας πούνε ενθουσιασμένοι πόσο καλά πέρασαν με αυτό που κάναμε, τους απαντάμε “εσείς το κάνατε, όχι εμείς”.

Τρέφουμε “αμέριστη συμπάθεια” για κάτι “αριστερούς” που σνόμπαραν μια αντιφασιστική συναυλία με τέτοιο σκοπό, που τους πείραξαν αυτά που είπαν οι συνήγοροι της Πολιτικής Αγωγής για τα δωράκια της κυβέρνησης προς τα υπόδικα κεφάλια της νεοναζιστικής συμμορίας. Κι αν η πραγματικότητα δε συμφωνεί με το χρηματοδότη τους, τόσο το χειρότερο για αυτήν.

Θυμόμαστε και νοσταλγούμε ήδη τις στιγμές. Τον κόσμο που πλησίασε να μας πει μια καλή κουβέντα, που θα τη σκεφτόμαστε για μέρες. Το φιλί του Μεράντζα στη Μάγδα Φύσσα. Τη Μάγδα και το Σελέκο που πέρασαν από τον πάγκο να πάρουν μπλουζάκια και δεν εννοούσαν να μην τα πληρώσουν, όσο και αν τους παρακαλούσαμε. Μικρές κι αναντικατάστατες ψηφίδες. Αν και τη συνολική εικόνα την έχουν καλύτερα στο μυαλό τους οι θεατές, αυτά που έζησαν οι ίδιοι, όχι εμείς που είχαμε “χρεώσεις” να βγάλουμε.

Αλλά το βασικό είναι αυτό που ζήσαμε όλοι και δεν περιγράφεται εύκολα, δε μεταδίδεται πλήρως σε όσους δεν ήταν. Το πάθος, ή ένταση, οι συγκινήσεις, το ξέσπασμα για έναν κόσμο μετά από το μούδιασμα της κάλπης, όπου παίζουμε πάντα εκτός έδρας, ενώ τώρα βρισκόμασταν στο δικό μας γήπεδο, στο δικό μας θεατράκι. Και το χάρηκαν με την ψυχή τους όσοι το είδαν, όσοι έτρεξαν για αυτό, όσοι πήραν μέρος και τραγούδησαν αφιλοκερδώς, όσοι φώναζαν δυνατά συνθήματα, αφήνοντας ένα κομμάτι της ψυχής τους μαζί μας στα νταμάρια της Πέτρας.

Και ναι, δεν είναι υπερβολές, δεν είναι αυτές οι αφόρητα κλισέ εισαγωγές, που ξεκινάνε λέγοντας “με απόλυτη επιτυχία διεξήχθη…”. Λες και υπάρχει κάνα ρεπορτάζ που λέει πως “έγινε μια εκδήλωση με αποτυχία”. Δεν είναι κάτι ψεύτικο, ξύλινο, μια υπερβολή της στιγμής, μπας και την πιστέψουμε κι εμείς, για να νιώσουμε καλύτερα. Ήταν αυτό το συλλογικό που υπήρχε στην ατμόσφαιρα κι αν ήσουν εκεί, ξέρεις, το έζησες. Είναι και η δίψα όσων θέλουν να πάρουν μια γεύση, μια εικόνα, ένα βίντεο, και θέλουν διαρκώς περισσότερα (θα έρθουν και άλλα).

Και τώρα που δεν έχουμε Πετρούπολη; Ναι αλλά έχουμε την Πάτρα. Και πότε θα είναι το επόμενο; Δεν έχουμε ιδέα, αλλά το σκεφτόμαστε. Τι θα είναι, πώς θα γίνει, αν θα είναι σε κλειστό ή ανοιχτό χώρο, αν θα είναι κάτι άλλο, πχ μια συζήτηση, μια εκδήλωση. Το σημαντικό είναι για εμάς πως ο δρόμος χαράχτηκε -κι ας ακούγεται βαρύ. Και θα φροντίσουμε να συνεχίσουμε στην ίδια ρότα.