Και τελικά δεν έμεινε κανείς – Υποχρεωτικότητα στην αλληλεγγύη

«Όταν οι Ναζί πήραν τους κομμουνιστές, εσιώπησα, δεν ήμουν δα κομμουνιστής. Όταν έκλεισαν μέσα τους σοσιαλδημοκράτες, εσιώπησα, δεν ήμουν δα σοσιαλδημοκράτης. Όταν πήραν τους συνδικαλιστές, εσιώπησα, δεν ήμουν δα συνδικαλιστής. Όταν πήραν εμένα, δεν υπήρχε κανείς πλέον, που να μπορούσε να διαμαρτυρηθεί.» Μάρτιν Νιμέλερ

Η κατάσταση που επικρατεί τις τελευταίες ημέρες με αφορμή την υποχρεωτικότητα του εμβολίου στους υγειονομικούς θα μπορούσε να περιγραφεί σύντομα με το παραπάνω ποίημα. Μια ωραία πρωία ξύπνησαν ορισμένοι και ανακάλυψαν ότι μετά από χρόνια αυταρχικότητας και καταπάτησης του συντάγματος δεν έμειναν και πολλοί να τους υπερασπιστούν. Δυστυχώς όμως αντί για την αυτοκριτική του Γερμανού πάστορα, οι αντιεμβολιαστές στην Ελλάδα επιμένουν να κουνούν το δάχτυλο σε όσους και όσες δεν συμμετέχουν μαζί τους στην επανάσταση που αποφάσισαν να κηρύξουν τώρα που απειλείται ο εαυτός τους.

Και πέρα από την ηθική έκκληση, είναι απορίας άξιο γιατί να μπει στη διαδικασία να τους στηρίξει κάποιος. Από αλληλεγγύη; Σε τι όμως; Είναι λογική αλληλεγγύη στο δικαίωμα κάποιου ενάντια στην αλληλεγγύη που θα έπρεπε ο ίδιος να δείχνει στο επάγγελμά του, στους συναδέλφους του και στην κοινωνία; Αλληλεγγύη στο δικαίωμα κάποιου να αυξάνει τις πιθανότητες να κολλήσει ασθενείς σε μονάδες εντατικής θεραπείας; Αλληλεγγύη στον αντιεπιστημονισμό και τον σκοταδισμό;

Αλληλεγγύη σε εργαζόμενους που κινδυνεύουν με αναστολή θα μπορούσε να πει κάποιος πάλι. Εδώ όμως χρειάζεται προσοχή. Είναι γεγονός πως η κυβέρνηση της ΝΔ επιθυμεί να χρησιμοποιήσει αυτό το μέτρο και τους εμβολιασμούς ως εργαλείο για την περαιτέρω υποβάθμιση της δημόσιας υγείας, για την κατάργηση δομών και τη συγχώνευση τμημάτων. Παρόλα αυτά έχει διαφορά η κριτική και η διαρκής άμυνα σε αυτή την προσπάθεια, όχι μόνο τώρα αλλά διαρκώς, με την κριτική στο μέτρο αυτό καθαυτό και τις πολιτικές υγείας που πρέπει να ακολουθεί ένα νοσοκομειακό ίδρυμα.

Αυτό όμως θα χρειαζόταν συντεταγμένο προγραμματικό λόγο και όχι λαϊκισμό και εύκολα επιχειρήματα τα οποία παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες. Ένα από αυτά αφορά την κατάθεση ή όχι του πιστοποιητικού εμβολιασμού. Τίθεται λοιπόν το ερώτημα, αν όλοι αυτοί οι συνάδελφοι, όταν τους ζητήθηκε το πιστοποιητικό εμβολιασμού για να πάνε διακοπές ή για να φάνε πίτσα, αρνήθηκαν ώστε να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των αντιεμβολιαστών. Ή θεωρούν πιο λογικό να σου ζητάει το πιστοποιητικό ο εστιάτορας ή ο πλοιοκτήτης και όχι ο γιατρός διευθυντής; Είναι οι διακοπές υπέρτερο αγαθό από τη λειτουργία ενός δημόσιου νοσοκομείου;

Επειδή ισοπέδωσε την επιδημιολογία η ΝΔ και αγνόησε κάθε συγκρότηση ενός σοβαρού εμβολιαστικού προγράμματος και συγκροτημένων δομών υγειονομικής επιτήρησης όχι μόνο των νοσοκομείων, αλλά όλης της κοινότητας, χρειάζεται οι υπόλοιποι να συμβάλλουμε σε αυτό; Αν βγει δηλαδή η ΝΔ και πει η γη είναι στρογγυλή, εμείς πρέπει να πούμε ότι είναι επίπεδη; Ο λαϊκισμός και η συμμαχία με ετερόκλητες μάζες δε μπορούν να αποτελούν όχημα για οποιαδήποτε απελευθερωτικό κίνημα.

Αντίθετα θα έπρεπε να είναι αίτημα των προοδευτικών δυνάμεων να συγκροτηθεί αυτό το εμβολιαστικό σχέδιο, το οποίο για τους κομμουνιστές ως στρατηγικός στόχος θα είναι καθολικός και άρα υποχρεωτικός σε δομές υψηλού υγειονομικού ενδιαφέροντος. Φυσικά η ΝΔ δεν μπορεί να ακολουθήσει μια τέτοια στρατηγική. Σε αυτό το πλαίσιο όμως δε μπορούμε και πάλι να αφαιρέσουμε το δικαίωμα από τα γραφεία λοιμώξεων και στους γιατρούς εργασίας να εποπτεύουν την εξέλιξη μιας πανδημίας (και όχι μόνο) στο ίδρυμα τους, άσχετα αν αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε μετατάξεις από συγκεκριμένες μονάδες και όχι σε αναστολή, ώστε να μην κινδυνεύει με κατάρρευση το σύστημα υγείας.

Το ζήτημα είναι κάθε φορά για ποια πράγματα παλεύεις και με ποιες προτεραιότητες και αιχμές. Και αν ορισμένα τμήματα του συνδικαλιστικού κινήματος επέλεξαν να αντιταχθούν στο πιστοποιητικό εμβολιασμού ανάγοντάς το σχεδόν ως δήλωση μετάνοιας, προσέφεραν περισσότερο στην κυβέρνηση παρά σε μια σειρά συναδέλφους των οποίων τα αιτήματα δεν έτυχαν ποτέ τόσο επίμονης υπεράσπισης. Και τελικά η κυβέρνηση εύκολα παράκαμψε το ζήτημα των πιστοποιητικών (καθώς τα εμβόλια καταχωρούνται ηλεκτρονικά) και έμειναν κενοί συμβολισμοί και κορώνες, ενός συνδικαλισμού παλιάς κοπής και κατεύθυνσης.

Το καθήκον και το χρέος όμως των μαχόμενων υγειονομικών είναι όταν η κυβέρνηση εργαλειοποιεί την επιστήμη, οι ίδιοι να την επαναφέρουν στο κοινωνικό της πλαίσιο προς το συμφέρον των πολλών. Και αυτό μπορεί να περιλαμβάνει την κατανόηση ατόμων που φοβούνται και δεν έχουν πεισθεί, αλλά δε μπορεί να περιλαμβάνει την κατανόηση μισαλλόδοξων και αναχρονιστικών αντιλήψεων που υπαγορεύονται από παραθρησκευτικά και φασιστικά κέντρα. Τέτοιες αντιλήψεις δε μπορούν να αποτελούν κομμάτια ενός εθνικού δημόσιου κορμού δομών υγείας.

Πόσο μάλλον όταν η ασφάλεια και η εποπτεία χώρων υψηλού υγειονομικού ενδιαφέροντος είναι κεκτημένο χρόνων. Είναι αντίστοιχο με το να λέγαμε πως αν κάποιος έχει σαλμονέλα, είναι δικαίωμά του να συνεχίσει να πηγαίνει στη δομή υγείας που εργάζεται και να χρησιμοποιεί την ίδια τουαλέτα με τους συναδέλφους του χωρίς να τους ενημερώσει για τα προσωπικά μου δεδομένα. Αυτό δε συγκροτεί αλληλεγγύη, αλλά σκληρό νεοφιλελεύθερο ατομισμό. Εγώ να ζήσω και οι άλλοι ας πεθάνουν. Δεν είναι τυχαίο πως μεγάλη μερίδα αυτού του συνόλου ήθελε να εκδιώξει τα προσφυγόπουλα επειδή, δεν είχαν κάνει εμβόλια. Ούτε είναι τυχαίο πως αντίστοιχοι έλεγχοι γίνονται εδώ και χρόνια στην εστίαση.

Θα έτρωγαν σε μια μη ελεγμένη δομή εστίασης όσοι ανακάλυψαν τελευταία την αυτοδιάθεση; Έχει λογική να δέχονται να πληρώνονται για να εκτελούν ιατρικές πράξεις με τις οποίες όχι μόνο είναι αντίθετοι, αλλά θεωρούν και θανατηφόρες και επικίνδυνες; Συγκροτεί αυτό άραγε μια λογική αυτοδιάθεσης ενός συνόλου; Μπορεί τα ερωτήματα να φαίνονται ρητορικά και αυτονόητα, παρόλα αυτά δυστυχώς έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου αμφισβητούνται μαζικά τα πάντα, από τις ερευνητικές μελέτες, τα εγκεκριμένα αποτελέσματα, τη βιολογία ενός φαρμακευτικού σκευάσματος και εμφανίζονται φωτογραφίες με φυσαλίδες σε επίχρισμα περιφερικού αίματος ως αλλοίωση της μορφολογίας των ερυθρών κυττάρων. Και δυστυχώς εμφανίζονται και από επιστήμονες υγείας.

Και εδώ κάπου μπαίνει ένα όριο της ελεύθερης έκφρασης, εφόσον όταν μιλάς με έναν επιστημονικά εγκεκριμένο τίτλο δεσμεύεσαι και από την ηθική και τη δεοντολογία του τίτλου αυτού. Το θέμα λοιπόν είναι όσοι φέρουν αντίστοιχους τίτλους, πού θα δώσουν και τα αντίστοιχα διαπιστευτήρια: στο 92% των συναδέλφων τους ή στους αντιεμβολιαστές που πρόσφατα ήταν αρνητές της πανδημίας, και πιο πριν μακεδονομάχοι; Γιατί ας μη γελιόμαστε, η πλειοψηφία αυτών καμία σχέση δεν είχε και δε θα έχει με συλλογικές διεκδικήσεις και αλληλεγγύη.

Από την άλλη βέβαια η αλληλεγγύη δεν επιβάλλεται ούτε με διατάγματα ούτε με νόμους. Μπορεί όμως να επιβληθεί από τη βάση του κάθε χώρου εργασίας, γειτονιάς, αναψυχής. Και είναι κρίσιμο αντικοινωνικά κομμάτια να απομονωθούν από τους ίδιους τους χώρους, ώστε να μην περιμένουμε την κάθε αυταρχική κυβέρνηση να βρίσκει αφορμές για να υλοποιεί το πολιτικό της σχέδιο.

ΥΓ: Για τι ζήτημα του κατά πόσο είναι ή όχι ασφαλές και αποτελεσματικό το εμβόλιο μπορείτε να διαβάσετε δύο σχετικά άρθρα https://www.katiousa.gr/apopseis/i-ypothesi-tou-ypochreotikou-emvoliasmou-atomikes-kai-syllogikes-eleftheries/, https://www.katiousa.gr/apopseis/emvoliasmos-kai-sars-cov-2-apo-tous-mythous-stin-pragmatikotita/, ή απλά να παρατηρήσετε την ιστορία της ανθρωπότητας πριν και μετά τα εμβόλια, αλλά και τις αντιδράσεις που προκύπταν κάθε φορά που εμφανιζόταν ένα νέο σκεύασμα. Τα χρόνια και οι εποχές αλλάζουν, ο σκοταδισμός παραμένει ίδιος, όσα πρόσωπα και προσδιορισμούς και αν αλλάζει.