Και του πουλιού το γάλα

Αυτά τα λόγια άκουγα μικρή και μεγάλη από την μητέρα μου που έφυγε για τον πόλεμο από το μικρό χωριό της στον Έβρο. 

Με λαστιχένια παπούτσια, με κόκκινο φουστανάκι στα 17 της χρόνια, έφτασε στα βουνά του Γράμμο-Βίτσι με το ντουφέκι, πεζοπορία με τους Αγωνιστές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Αγωνίστρια και αυτή, βαριά τραυματισμένη στα 18 της, μεταφέρθηκε στα σύνορα της Αλβανίας. Μετά, έφτασε στη Βουλγαρία όπου η περιποίησή ήτανε αξέχαστη.

Άραξε στη Ρουμανία για 35 χρόνια. Φροντίδα αξέχαστη από πονεμένους λαούς. Πεινασμένοι και ταλαιπωρημένοι οι ίδιοι από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτοί οι Άνθρωποι, αυτοί οι λαοί…  Κι όμως, περήφανοι μάς έδωσαν το Χάδι της μάνας, των αδελφών, τη ζεστασιά και την μπουκιά τους από το στόμα τους για να σταθούν όρθιοι οι εξαντλημένοι Έλληνες Αγωνιστές του Εμφυλίου. 

Τους φιλοξένησαν στα Ανάκτορα των βασιλιάδων, τους δώσανε την σοκολάτα που δεν είχανε δει στα παιδικά τους χρόνια. Έτσι, για να δυναμώσουν… Με λίγα λόγια τους δώσανε και του πουλιού το γάλα. 

Αυτή την έκφραση τη διάβασα σε πολλές αφηγήσεις σε βιβλία που περιγράφουν την περιπέτεια ζωής στα πέτρινα χρόνια του Εμφυλίου. 

Αληθινές ιστορίες που γράφτηκαν αλλά και συζητήθηκαν στα χρόνια της ξενιτιάς, στις μεταξύ τους εξιστορήσεις. 

Οι Έλληνες Αγωνιστές του Εμφυλίου ζήσανε σε διάφορες χώρες αλλά οι περιγραφές τους είναι ίδιες: «ζεστασιά και αγάπη από λαούς που δεν γνώριζαν, από ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ άγνωστους… και με γλώσσα και κουλτούρα που δεν ήξεραν. 

Έλεγαν και του πουλιού το γάλα και έσταζαν μέλι οι κουβέντες τους. Δακρύζανε τα μάτια τους. Και το λέγανε συχνά.

Ίσως να θέλανε να το ακούσουμε και να το εμπεδώσουμε εμείς τα παιδιά τους. Ίσως να ήθελαν να το ακούσουν και άλλοι, να το μεταδώσουμε στο Αύριο, για να ακουστεί φωναχτά και να μείνει γραπτά αυτό το μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στους λαούς που απλόχερα πρόσφεραν με τη βοήθεια και των Κομμουνιστικών Κομμάτων τους την ΑΓΑΠΗ και την ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στους λαούς που αγωνίζονται για τα δίκαιά τους. 

Σήμερα όμως βλέπουμε άλλες πληγές. Άνθρωποι πεινασμένοι, εξαθλιωμένοι και κυνηγημένοι από τις απειλές του πολέμου, της φτώχειας και της πείνας. Φεύγουν όπου-όπου τρομαγμένοι για να γλιτώσουν από το ΚΑΚΟ… Να σωθούν… Να πάνε που;;;… Στη ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

ΟΙ ευαίσθητοι Ευρωπαίοι σε ρόλο παρατηρητή μετράνε τους νεκρούς και τα φέρετρα κάθε μέρα. 

Οι καπιταλιστές σχεδιάζουν την «ατζέντα του μέλλοντος»… τον φραγμό στη ζωή αυτών των Ανθρώπων που χτες ζούσαν τη φτώχεια και σήμερα την φρίκη. 

Είναι μάτια ορθάνοιχτα και φιγούρες τρομαγμένες από τα τύμπανα του πολέμου. Ποτάμια ατελείωτα Ανθρώπων από τη Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Αίγυπτο και Αύριο σύμφωνα με τα προγράμματα των μεγάλων επενδυτών όπως τους λένε ίσως το Ιράν και βλέπουμε… 

Αυτές είναι οι δυο όψεις του νομίσματος σε αυτή τη ζωή: 

Τα απάνθρωπα συστήματα της εκμετάλλευσης του ανθρώπου σε όλα τα στάδια του καπιταλισμού και η προστασία του ΑΝΘΡΩΠΟΥ και των λαών στα χρόνια του Σοσιαλισμού και των Κομμουνιστών. 

Ας μη φοβόμαστε και ας το λέμε φωναχτά ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ τους λαούς των χωρών της Σοσιαλιστικής Κοινωνίας: Τσέχους, Ρουμάνους, Βούλγαρους, Γιουγκοσλάβους, Ρώσους, Πολωνούς, Αλβανούς, Ανατολικο-Γερμανούς και Ούγγρους. 

Κουβαλάμε μέσα μας την γλώσσα τους, τον πολιτισμό τους, την Ιστορία τους και την φιλοξενία τους. Τους το χρωστάμε αυτό το μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.