Καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται, αλλά…

Ζούμε στη χώρα που καθένας που έχει δημόσιο λόγο, εσχάτως ο καθένας που έχει ένα ακάουντ και τρεις φίλους στα ΜΚΔ, καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται, με τρόπο παβλοφικό, μόνο και μόνο επειδή ‘πες-πες κάτι έμεινε’ από τα χρόνια και χρόνια που ακούμε αυτή τη φράση να επαναλαμβάνεται μονότονα και τόσο μα τόσο πληκτικά.

Να μην παραβιάσω κι εγώ ανοιχτές θύρες λέγοντας ότι όποιος καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται, ουσιαστικά δεν καταδικάζει τη βία από εκεί που κατεξοχήν προέρχεται, από το σύστημα και τα όργανά του δηλαδή.

Να πω μόνο πως μου κάνει εντύπωση πως κανείς από αυτούς που καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται, δεν καταδίκασαν τη βία εις βάρος της οικογένειας Ινδαρέ ή της οικογένειας Καττή. Και οι δύο αυτές οικογένειες δέχθηκαν ανηλεή και απρόκλητη βία από τις δυνάμεις καταστολής και αντί να βρεθούν στο σκαμνί αυτοί που άσκησαν βία βρέθηκαν οι ίδιες οι οικογένειες-θύματα να είναι κατηγορούμενοι.

Κανείς από αυτούς δεν καταδίκασε τη βία σε αυτές τις περιπτώσεις. Ούτε τη βία από όπου κι αν προέρχεται χωρίς να βάζει αυτό το γελοίο «αλλά» μετά την «καταδίκη» του. «Καταδικάζουμε τη βία σε βάρος της μαθήτριας που χτυπήθηκε στα ΕΠΑΛ, αλλά…». Μια παλιά κινέζικη παροιμία λέει ότι αν μετά από μια φράση βάζεις τη λέξη «αλλά», αυτό που θέλεις πραγματικά να πεις είναι αυτό που ακολουθεί το «αλλά» και όχι αυτό που προηγείται. Αν δηλαδή πω, έτσι χάριν παραδείγματος «δε λέω ότι όποιος καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται ξεπλένει τη φασιστική και τη συστημική βία, αλλά μου τη δίνει η βροχή» τότε αυτό που εννοώ είναι ότι μου τη δίνει η βροχή και επιτέλους πρέπει να σταματήσει να βρέχει. Και ότι όποιος ξεπλένει τη βία των φασιστών με αυτές τις νερόβραστες και ύπουλες ψευτοκαταδίκες είναι πιο επικίνδυνος κι από τους ίδιους τους φασίστες. Και ότι όποιος δεν καταδικάζει το «καταδικάζω τη βία από όπου κι αν προέρχεται» από όπου κι αν προέρχεται είναι πιο επικίνδυνος από αυτούς που καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται.