“Κείνες τις ώρες σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου…”

Φωτογραφία εξωφύλλου: Filio Magenta

Όταν στις πορείες κρατούσα το χέρι του πατέρα μου, μικρό παιδί άκουγα το “Οχτώ δεκαετίες αγώνες και θυσίες” και μου φαινόταν τότε στ’ αλήθεια πολύ συγκλονιστικό. Ογδόντα χρόνια ζωής αυτό το Κόμμα, ογδόντα χρόνια και ακόμη δεν είχαν καταφέρει να το αλώσουν οι απανταχού καλοθελητές. Όσο και αν είχαν προσπαθήσει με κάθε τρόπο, μα με εξορίες, μα με βασανιστήρια, μα με εκτελέσεις, μα με συνεχόμενη διαβολή προς εκείνο και τα μέλη του, μα με ψέματα και με διχαστικές ενέργειες, μα με προβοκάτσια. Τίποτα αυτοί εκεί, περπατούσαν ο ένας πλάι στον άλλο.

Κατάλαβα μετά την εφηβεία γιατί επέμενε ο πατέρας μου σε ό,τι πίστευε, γιατί το προασπιζόταν με νύχια και δόντια, γιατί το υπηρετούσε σε όλη του τη ζωή.

Και οι δεκαετίες ‘γίναν εννιά και εκείνο δε γερνούσε, μα στεκόταν σαν έφηβος κραταιός και γενναίος, αντιστεκόμενος στα δεινά που επεφύλασσε το καπιταλιστικό σύστημα για τον εργάτη, τον επιστήμονα, τον πρόσφυγα, το λαό.

Κι εκεί που πηγαίναμε να πέσουμε, κάτι υπήρχε πάντα να μας σηκώνει. Ήταν το χέρι του συντρόφου, σίγουρο χέρι, κανονικός σφυγμός, σίγουρος δρόμος.

Οι δεκαετίες γίνανε δέκα! Δέκα δεκαετίες, χρόνια εκατό και η μόνη απάντηση στο φασισμό που με μαεστρία ξέθαψε πάλι ο γερο-καπιταλισμός είναι γραμμένη με τρία γράμματα κόκκινα.

Εχθές στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας το ΚΚΕ παρουσία εκπροσώπων 91 Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων από όλα τα σημεία της γης, γιόρτασε τα εκατό του χρόνια. Γροθιές σηκωμένες, άνθρωποι κάθε ηλικίας, έφηβοι, νέοι, μεσήλικες, γέροι,  άνθρωποι που αγωνίστηκαν σε προηγούμενες γενιές, κατέκτησαν ό,τι εμείς καρπωθήκαμε, ό, τι βιαίως ξαναρπάχθηκε τα τελευταία χρόνια.

Ήρθε η ώρα να πάρουμε πίσω ό,τι μας ανήκει. «Ψηλά” , λοιπόν” τη σημαία σύντροφοι, η ελπίδα τώρα βρίσκεται στην πάλη των λαών».

*Στον πατέρα μου, που δεν πρόλαβε τα εκατοστά γενέθλια του Κόμματος.