ΚΕΘΕΑ: Ουσία είναι η ζωή

Έχεις περπατήσει ποτέ στην Πλατεία Θεάτρου; Στη Σωκράτους; Στην 3ης Σεπτεμβρίου και στη Χαλκοκονδύλη; Στην Κουμουνδούρου και στην Καποδιστρίου; Στη Λιοσίων και τη Μάρνης; Εκεί θα συναντήσεις ανθρώπους που παλεύουν με τα πάθη τους και τον ίδιο τους τον εαυτό. Ανθρώπους που σιωπηρά ζητάνε βοήθεια. Άλλοι θα πουν ότι είναι ζωντανοί νεκροί. Άλλοι θα πουν ότι είναι σκιές στο σκοτάδι. Άλλοι θα πουν ότι είναι οι τελευταίοι της κοινωνίας. Εγώ θα πω ότι είναι εκείνοι που βρίσκονται στο περιθώριο της κοινωνίας. Εκείνοι που έρχονται αντιμέτωποι με την εξάρτηση καθημερινά, με έκδηλα σημάδια στα μάτια, στα χέρια και σε κάθε σημείο του κορμιού τους που μαρτυρούν τον πόνο, εκείνοι που βιώνουν έντονα τον κοινωνικό αποκλεισμό, εκείνοι που έχουν οδηγηθεί εν μια νυκτί στην αστεγία και εκείνοι που κλαίνε τα βράδια στα κρυφά και ψάχνουν για το φως. Αυτό το φως στο σκοτάδι, είναι το ΚΕΘΕΑ. Εκείνο το φωτεινό παράδειγμα στο χώρο της απεξάρτησης και της επανένταξης, ο οργανισμός εκείνος που μίλησε ανοιχτά στην κοινωνία για τα στεγνά προγράμματα, για τη σημασία της κοινότητας, που δίδαξε μέσα από τα θεραπευτικά του προγράμματα την αξία της ζωής και της αποδοχής.

Τα θεραπευτικά προγράμματα του ΚΕΘΕΑ δείχνουν τον δρόμο χρόνια τώρα καθώς ακολουθούν την ψυχοκοινωνική κατεύθυνση χωρίς φαρμακευτικές ή υποκατάστατες ουσίες για την αντιμετώπιση της εξάρτησης. Απώτερο στόχο έχουν αφενός τον εντοπισμό και αφετέρου την αντιμετώπιση των παραγόντων που οδήγησαν το άτομο στην εξάρτηση αποκόπτοντάς το οριστικά από αυτή. Αυτό δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς την άμεση εμπλοκή  του ευρύτερου κοινωνικού δικτύου του ατόμου. Αντιλαμβάνεται κανείς στο σημείο αυτό πόσο σημαντική είναι και η συμβουλευτική υποστήριξη των οικογενειών από την πλευρά του οργανισμού. Αυτό είναι το ΚΕΘΕΑ. Ένας οργανισμός με πολύπλευρη θεραπευτική παρέμβαση που περιλαμβάνει υπηρεσίες ενημέρωσης, μείωσης της βλάβης, συμβουλευτικής υποστήριξης, φροντίδας της υγείας, ψυχικής απεξάρτησης, οικογενειακής θεραπείας, εκπαίδευσης και κατάρτισης, νομικής στήριξης, επανένταξης στην κοινωνία και στον κόσμο της εργασίας.

Δυστυχώς, αυτό το φωτεινό παράδειγμα που υπάρχει στη χώρα ήδη από την δεκαετία του ‘80, σιγοσβήνει. Το δελτίο τύπου των εργαζομένων του οργανισμού είναι σαφές: «Το 2019 η κυβέρνηση αντικατέστησε πραξικοπηματικά, με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, το εκλεγμένο και άμισθο Διοικητικό του Συμβούλιο με ένα κομματικά διορισμένο. Ενάμιση περίπου χρόνο μετά, μια επιτροπή, ορισμένη από το νέο ΔΣ, επιχειρεί να ολοκληρώσει το πραξικόπημα, καταρτίζοντας σχέδιο νόμου που μετατρέπει το ΚΕΘΕΑ σε γραφειοκρατικό μόρφωμα, περικόπτει ανεξήγητα τη θεραπευτική και επιστημονική του εμβέλεια, υπονομεύει την αποτελεσματικότητά του και υποβαθμίζει τον ρόλο των εργαζομένων. Το μόνο που μένει είναι να αλλάξει και το όνομα.» Αν διαβάσει κανείς ολόκληρο το δελτίο τύπου θα καταλάβει ότι επιχειρείται να γίνει κατάργηση θεραπευτικών προγραμμάτων, μείωση του αριθμού των θεραπευτικών δομών κατά το 1/3 μέσω συγχωνεύσεων και ουσιαστικά διάλυση της θεραπευτικής κοινότητας.

Ας σώσουμε έστω και την ύστατη στιγμή το ΚΕΘΕΑ. Ας αποτρέψουμε με κάθε τρόπο τη διάλυσή του. Ας βγούμε χιλιάδες στους δρόμους μαζί με τα μέλη, τις οικογένειες και τους εργαζόμενους. Ας υλοποιήσουμε δράσεις από κοινού οι εργαζόμενοι όλων των προγραμμάτων απεξάρτησης. Το ΚΕΘΕΑ μας χρειάζεται σε αυτή τη δύσκολη συνθήκη. Οφείλουμε να είμαστε εκεί, παρόντες και παρούσες.

Για το κλείσιμο, ας μιλήσει καλύτερα η Κατερίνα Χλωροκώστα η οποία εργάστηκε πάνω από 16 έτη στον οργανισμό. Με αφορμή λοιπόν τα γενέθλια της Θεραπευτικής κοινότητας ΙΘΑΚΗ για το επίπονο αλλά όμορφο συνάμα ταξίδι προσωπικής αλλαγής που συντελείται εκεί, έγραφε μεταξύ άλλων στην ιστοσελίδα του οργανισμού τον Ιούλιο του 2020: «Αυτή είναι μία ιστορία. Μα έχω ζήσει δεκάδες. εκατοντάδες “παγωμένους” που μαζί λιώσαμε τους πάγους μέσα τους. Υπέροχοι άνθρωποι που πάντα θα μας ενώνει ο θεραπευτικός δρόμος που διανύσαμε παρέα, με πόνο, πολλά δάκρυα και πολλά γέλια. Κι εγώ δεν ήμουν τίποτε περισσότερο από ένας απλός συνοδοιπόρος. Ένας μάρτυρας μιας μαγικής κατάκτησης. Της αλλαγής τους! Ευγνωμονώ την Ιθάκη της ψυχής μου για κάθε λεπτό που έζησα εκεί. Για κάθε αξέχαστη στιγμή. Για κάθε αξέχαστο βλέμμα ανθρώπων που αγάπησα. Αυτές είναι οι μέρες των γενεθλίων της. Τριάντα τέσσερα χρόνια ζωής. Τριάντα τέσσερα χρόνια χαρίζει σε ανθρώπους χαμένους ελπίδα και τους τραβά προς το φως! Μαζί της γιορτάζουν πολλοί. Όλοι εκείνοι που κάποτε στη ζωή, ήταν καμένα χαρτιά. Όλοι εκείνοι που βγήκαν από τις σκιές κι από φαντάσματα έγιναν τα πλάσματα που αγάπησα. Άνθρωποι. Άνθρωποι. Άνθρωποι που έμαθαν να κοιτούν ψηλά γιατί αυτό μόνο τους αξίζει.»