Κι αν δεν υπήρχε ΚΚΕ…;

Κι αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ; Αν δεν είχε αφήσει το αποτύπωμά του σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, να το βρίσκεις όποια πέτρα κι αν σηκώσεις σε αυτόν τον τόπο; Αυτά τα κόκκινα σημάδια στο χώμα, μπορεί να είναι και από αίμα. Από το κόκκινο που βάφει τους αγώνες και αλλάζει το χρώμα του ουρανού.

Αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ, δε θα υπήρχε το ΕΑΜ και η Αντίσταση, όπως την ξέρουμε και όπως την αποσιωπούν συστηματικά τα σχολικά εγχειρίδια της Ιστορίας. Δε θα υπήρχε ο ηρωικός αγώνας του ΔΣΕ, η ανεκτίμητη παρακαταθήκη που άφησε και η υπόσχεση που άφησε ανεκπλήρωτη ως χρέος. Θα επιστρέψουμε…

Αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ, δε θα υπήρχε η περίφημη “ελληνική ουδετερότητα”, που μπαίνει καρφί στο μάτι των εραστών της εξουσίας και τους στοιχειώνει, τους κάνει να μιλάνε για την “ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς” και την “τελευταία Σοβιετία της Ευρώπης”. Θα είχαμε γίνει “Μονακό”, με μισθούς Κίνας και δικαιώματα σκλάβων της Αφρικής.

Χωρίς το ΚΚΕ, δε θα υπήρχαν οι μεγάλοι αγώνες του λαού μας, που σημάδεψαν κάθε γενιά, έδωσαν έμπνευση στους ποιητές και τους συνθέτες της. Χωρίς την ψυχή και το κέντρο του αγώνα, τα ξεσπάσματα θα ήταν τυφλά, σπασμωδικά, δε θα είχαν το ίδιο βάθος.

Μπορείτε να φανταστείτε σήμερα μια απεργία χωρίς τους κομμουνιστές, τη δουλειά μυρμηγκιού που κάνουν στα σωματεία, την πίεση που ασκούν στα αφεντικά και τους εργατοπατέρες, τον εργοδοτικό συνδικαλισμό; Χωρίς τους κομμουνιστές, μπορεί να μη γίνονταν καν γενικές απεργίες, να ξεμπέρδευαν οι γραφειοκράτες με ένα λουλουδάκι στο πέτο και ο Χατζηδάκης να μην είχε τι να νομοθετήσει.

Αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ, οι κυρίαρχοι θα είχαν ξεμπερδέψει μια και καλή με τους φόβους που πλανώνται πάνω από τον σάπιο κόσμο τους. Ή έτσι θα νόμιζαν τουλάχιστον…

Αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ, θα έπρεπε να το ξαναφτιάξουμε. Θα το απαιτούσε το βαρύ ιστορικό φορτίο που κουβαλά, οι μνήμες που παρελαύνουν, οι αθάνατοι ήρωες που έβγαλε από τις γραμμές του. Μα πάνω απ’ όλα, η ίδια η πάλη των τάξεων που παραμένει ιστορικά αδικαίωτη. Η ίδια η λογική των πραγμάτων, καθώς η κυρίαρχη τάξη γεννά τον νεκροθάφτη της, και απειλεί να μας θάψει για τα κέρδη της, αν δεν την βγάλουμε από το ιστορικό προσκήνιο.

Αν δεν υπήρχε το ΚΚΕ, θα γινόταν πάλι από την αρχή, ως ώριμο τέκνο της ανάγκης, που το χρειαζόμαστε. Θα χρειαζόμασταν από την αρχή ένα κόμμα που θα έλεγε πως το πισωγύρισμα του 1989-1991 ήταν προσωρινό, μια μικρή παρένθεση στο βιβλίο της Ιστορίας, που δεν τελείωσε, αλλά γράφεται ακόμα. Ότι ο σοσιαλισμός είναι πιο επίκαιρος από ποτέ και όχι μια ξεπερασμένη μόδα.

Ένα κόμμα που δε θα δίπλωνε τα κόκκινα λάβαρα και τις ιδέες του, για να νιώσει “μοντέρνο”, να πιάσει θέση στα κυβερνητικά έδρανα, για να “εκσυγχρονίζει” τη θεωρία του εγκαταλείποντάς την και να βάζει χαλινάρι στις διαθέσεις του κόσμου.

Θα χρειαζόμασταν ένα κόμμα που θα γινόταν κέντρο αγώνα και της αντίστασης, νους, καρδιά και οργανωτής της εργατικής τάξης, της πάλης της να ανατρέψει τον παλιό κόσμο και να χτίσει τον σοσιαλισμό.

Αν το ΚΚΕ δεν υπήρχε, θα έπρεπε να το φτιάξουμε από την αρχή, από μηδενική βάση. Αλλά θα ήμασταν σαν τον Σίσσυφο, που θα έπρεπε να ξανακυλήσει τον βράχο στον ανήφορο. Το ΚΚΕ όμως άντεξε σαν βράχος τα κύματα της αντεπανάστασης και δεν κατρακύλησε ποτέ στον βούρκο της σοσιαλδημοκρατίας. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό που τιμούμε και γιορτάζουμε σήμερα…