Κι αν ο Ζαχαριάδης ήταν εθνάρχης;

Το μακρινό 1986, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε στήσει μια μικρή κοινοβουλευτική καμπάνια, όπου παρουσίαζε τον Κρητικό Λευτεράκη -όπως λέει και το τραγούδι- ως Εθνάρχη και τον ίδιο ως συνεχιστή του έργου του. Και είχε δίκιο, κατά μία έννοια. Ο ένας πρέσβευε τη Μεγάλη Ιδέα που οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή, ο άλλος αντιπάλευε, στα λόγια, τη νέα “Μεγάλη -ευρωπαϊκή” Ιδέα- που οδήγησε αργότερα στη μικροαστική καταστροφή. Ο Βενιζέλος στήριξε την Αναθεωρητική (αντί της Συντακτικής) Βουλής το 1910, ο Ανδρέας “αναθεώρησε” όσα έλεγε για ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, και το αστικό Σύνταγμα του ’75. Ο παλιός επαινούσε από τα βάθη της ψυχής του τον βασιλιά πριν πεθάνει, ο (πιο) νέος τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όταν στενέψαν τα περάσματα για τους “Αδέσμευτους”. Είχαν αμφότεροι το όνομα του ριζοσπάστη-δημοκράτη και την αντίστοιχη διεισδυτικότητα στα λαϊκά στρώματα, χωρίς να αποκτήσουν ποτέ τη χάρη. Και οδήγησαν την άρχουσα τάξη που υπηρέτησαν πιστά, σε κρίσιμες κι επικίνδυνες για την εξουσία της συγκυρίες, στην εδραίωση της κυριαρχίας της.

Η Αλλαγή, αποδείχτηκε τυπική εναλλαγή φρουράς στην κυβέρνηση και στολή παραλλαγής για εύπιστους μη προνομιούχους, που ένιωσαν πως βρήκαν τον πολιτικό τους εκφραστή. Ο Ανδρέας θυμήθηκε τον (φίλο του τον) Λευτεράκη, για να διασφαλίσει ψήφους Βενιζελικών -που υπάρχουν ακόμα και σήμερα στην Κρήτη- αν τυχόν στραβοκοίταζαν προς τη ΝΔ του Μητσοτάκη, που ήταν κι αυτός Κρητικός (Χανιώτης) και (νεο)φιλελεύθερος, και δεν αποστάτησε ποτέ από την υπεράσπιση της τάξης που υπηρετούσε. Ό,τι ακριβώς είχε κάνει δηλ (ο Ανδρέας) με τη βάση του ΕΑΜ, που δεν τη λεηλάτησε μόνο με τη φτηνή δημαγωγία και την κουτσουρεμένη αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης αλλά και με φτηνές εξαγορές ψήφων, αντιστασιακές συντάξεις και εμπράγματα δολώματα.

Αν ο Παπανδρέου ήταν σοσιαλδημοκράτης και ο Μητσοτάκης νεοφιλελεύθερος -οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, καθώς ο κυρίαρχος λαός διχάζεται σε διλήμματα τύπου κορόνα (βασιλιάς) ή γράμματα- ο Τσίπρας είναι νεο-σοσιαλδημοκράτης, μεταλλαγμένος σοσιαλδημοκράτης που υπερασπίζεται τον “γνήσιο φιλελευθερισμό” απέναντι στην ακροδεξιά κυβέρνηση. Γιατί κάθε εποχή έχει το ΠΑΣΟΚ και τον… παπατζή που της αξίζει. Κι έτσι ο Τσίπρας αφήνει την “αμαρτωλή δεκαετία του ’80”, που ζούσαμε -με βάση το κυρίαρχο φιλελέ αφήγημα- πάνω από τις δυνατότητές μας και το πληρώνουμε σήμερα- και αναφέρει συχνά-πυκνά τον… εθνάρχη Τριανταφυλλίδη, όπως έγραφε το διαβατήριο του Καραμανλή, μια από τις φορές που έφευγε πικραμένος” στο εξωτερικό. Εξάλλου, ακόμα και αυτός, ο Καραμανλής των εκλογών βίας και νοθείας, της “παρα”κρατικής μεταπολεμικής τρομοκρατίας κτλ κατηγορήθηκε για… “σοσιαλμανία” όταν κρατικοποίησε τις προβληματικές επιχειρήσεις και ήταν σχηματικά πιο… αριστερά από τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν τον βάφτισαν, βέβαια, για αυτό εθνάρχη, ούτε για τον ελιγμό με την πρόσκαιρη αποχώρηση από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ -ως βαλβίδα ασφαλείας για να εκτονωθούν τα έντονα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα κατά των ΗΠΑ, που ξεθύμαναν εντελώς στη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και έφτασαν να καμαρώνουν κιόλας για αυτό. Αλλά για την “Μεγάλη Ιδέα” της ΕΟΚ-ΕΕ που σημειώσαμε εισαγωγικά. Που ήρθε πάνω στην ώρα, πριν ξεμείνουμε από (μεγάλες) ιδέες ως χώρα…

Αλλά οι σύγχρονες ταξικές κοινωνίες δεν είναι ποτέ ενιαίες. Είναι βαθιά διαιρεμένες, ο ιστός τους σκίζεται από αντιθέσεις και η εθνική ενότητα έρχεται να τον σκεπάσει, για να μην κρυώσει. Οι αποκαλούμενοι εθνάρχες ήταν τέτοιοι μόνο για το έθνος των εκμεταλλευτών και για να αυγατίζουν τα κέρδη τους. Κι έπαψαν να παίζουν προοδευτικό επαναστατικό ρόλο (αυτόν που έχει δηλαδή μια τάξη ως δυναμικός εκπρόσωπος της κοινωνίας και της θέλησής της σε μια δεδομένη στιγμή) ήδη από την εποχή του Βενιζέλου, που ηγήθηκε του συνασπισμού-συμβιβασμού αστών και τσιφλικάδων, χωρίς να μείνει “συνεπής” ούτε καν από τη σκοπιά ενός πλήρους, ολοκληρωμένου αστικοδημοκρατικού μετασχηματισμού.

Επειδή όμως είναι αστείο να βαφτίζουμε εθνάρχες τους καταπιεστές (ξεχνώντας ή αποσιωπώντας βολικά τον “εθνικό διχασμό” ή το “καραμανλικό παρακράτος”. Επειδή είναι αστείο και προκλητικό μαζί να παίρνει τέτοιους τίτλους το πολιτικό προσωπικό μιας τάξης που απείχε συλλήβδην από την εθνική αντίσταση, περιμένοντας στην καλύτερη την (εθνική και όχι κοινωνική) απελευθέρωση ως δώρο από τους Συμμάχους, όταν δε συνεργαζόταν με τον κατακτητή, πλήρως συνεπής στο ταξικό της συμφέρον. Κι επειδή μόνο η εργατική τάξη μπορεί πια να εξυψωθεί σε εκπρόσωπο όλης της κοινωνίας, καταργώντας την εκμετάλλευση, τις τάξεις και μαζί τον ίδιο της τον εαυτό…

Για όλους αυτούς τους λόγους, πιστεύω μεταξύ πολύ σοβαρού και όχι τόσο αστείου, πως πρέπει να αποκαλούμε εφεξής “εθνάρχη” τον Νίκο Ζαχαριάδη. Που έδωσε το σύνθημα για το έπος της Αντίστασης και το πραγματικό ΟΧΙ του ελληνικού λαού με τα γράμματα από τη φυλακή -και για ανταμοιβή παραδόθηκε στους Ναζί που τον οδήγησαν στο κολαστήριο του Νταχάου- και που ηγήθηκε του ηρωικού ένοπλου αγώνα του έθνους των εργαζομένων, τους δικού μας έθνους, στο δεύτερο αντάρτικο, της κορυφαίας ίσως στιγμής της ταξικής πάλης στη χώρα μας.

Κι αν ξενίζει κάποιους αυτό το συμπέρασμα, ας κλείσουμε με διπλή επανάληψη και έμφαση αλά Δαλιανίδης στο Ρετιρέ (σε αντίθεση με τους “Μικρομεσαίους” του, που τους εκπροσωπούν υποτίθεται οι παπατζήδες κάθε εποχής για να τους ξεζουμίσουν στο όνομα της πάταξης των μισθολογικών “ρετιρέ”).

Ε ναι λοιπόν. Εθνάρχης ο Ζαχαριάδης. Εθνάρχης ο Ζαχαριάδης.
Αντικειμενικά μιλώντας…