Κι επειδή συλλάβιζε; Δεν πάει να τα έλεγε και σαν trapper; Δεν είναι αυτό το ζήτημα…

Ποιο ήταν το πρώτο θέμα χτες στην πολιτική επικαιρότητα; Μήπως το ασφαλιστικό και ο νόμος Βρούτση; Ο ρατσισμός του Άδωνη που έδειξε πόσο βαθιά αφομοίωσε το μήνυμα του Άουσβιτς; Ή μήπως ήταν η ομολογία του ΣΥΡΙΖΑ για τους δυσβάσταχτους όρους του τρίτου μνημονίου;

Τίποτα από όλα αυτά. Ήταν η ομιλία της Κατερίνας Μονογυιού, βουλευτή Κυκλάδων της ΝΔ, που διάβασε σχεδόν όλο τον λόγο της από μέσα, αλλά σε κάποια σημεία κόμπιαζε, έχανε τα λόγια της, ενώ ήταν φανερό από τον χρωματισμό της φωνής της πως δεν καταλάβαινε πολύ καλά τι διάβαζε, απλώς τα εκφωνούσε διεκεπεραιωτικά.

Γιατί έγινε τόσος ντόρος; Αφενός γιατί το θέαμα (ακρόαμα) ήταν όντως κωμικοτραγικό, με τη Μονογυιού να μην ξοδεύει καν πέντε λεπτά πριν ανέβει στο βήμα για να προβάρει τον λόγο που της έγραψε κάποιος συνεργάτης της. Αφετέρου γιατί κάποιοι βρήκαν ψητό για ανέξοδη αντιπολίτευση και έπεσαν με τα μούτρα. Η Μονογυιού έγινε για τα social media ένα είδος “Μπάρμπι στη Βουλή”, που δεν εξέθεσε μόνο την ίδια, αλλά και όσους την ψήφισαν. Και πάνω από όλα, το φιλελέ αφήγημα περί αριστείας, με τους “άξιους εκπροσώπους” που ξεχωρίζουν για τα προσόντα και τα πτυχία τους, αλλά δεν μπορούν τελικά να διαβάσουν καλά-καλά τον λόγο τους μες στη Βουλή.

Κι ύστερα άρχισε το σκάψιμο στο παρελθόν της Μονογυιού, που έπιασε τα πάντα. Από τις σπουδές της στο ΤΕΙ Κρήτης και το μεταπτυχιακό της ως… beauty therapist, μέχρι ότι είχε ποστάρει το τραγούδι για τον Τσε Γκεβάρα για το ’15, δύο μέρες πριν το δημοψήφισμα, όλα μαζί στο μίξερ.

Όλα αυτά κατέληξαν σε ένα μαζικό κύμα με κοινή συνισταμένη “τι πάτε και ψηφίζετε ρε μ…”.

Κατά μία έννοια, κάθε λαός έχει τις κυβερνήσεις και τους εκπροσώπους που του αξίζουν. Συνεπώς φέρει ακέραια τη δική του ευθύνη και δεν ισχύει το σχήμα “εγώ ψήφισα και αμαρτίαν ουκ έχω”. Δεν ταυτίζεται με τους κυβερνώντες και την πολιτική τους, έχει ευθύνη όμως γιατί δεν αντιδρά και φαινομενικά συναινεί.

Σε ένα άλλο επίπεδο, είναι κατανοητή και θεμιτή ως ένα βαθμό η ανάγκη του λαού να σατιρίζει ανελέητα όσους είναι ψηλά στην ιεραρχία και ευθύνονται για τα δεινά του. Ακόμα και να “γελά ένοχα” με κάποια παθήματα και τις αδυναμίες τους, που δείχνει πόσο “άριστοι” είναι αυτοί που μας κυβερνάνε. Αρκεί να αντιλαμβάνεται πως δεν αρκεί μόνο αυτό. Εκτός κι αν είναι κολακευτικό για εμάς να πιστεύουμε πως μας την έφεραν άχρηστοι κι ανίκανοι, που επιπλέον τους ψηφίσαμε κιόλας…

Είναι απαράδεκτο όμως να επικεντρώνεις σε αυτό και να χλευάζεις ένα πολιτικό πρόσωπο για κάποια εμφανή αδυναμία, κάποιο κουσούρι του, αντί να εστιάζεις σε αυτά που λέει και κάνει. Να κοροϊδεύεις πχ τον γκόμενο Κούλη για το γουρλωμένο βλέμμα και τη φωτογένεια που δεν έχει, αντί να μιλάς για την ακροδεξιά κυβέρνησή του. Ή να γελάς με τον Κατρούγκαλο και το ατύχημα με το νερό και το σανδάλι, ή για την κωλοτούμπα που έφαγε παίζοντας μπάντμιντον στην Κύπρο με κοστούμι, αντί να εστιάζεις στον νόμο που έφερε για το Ασφαλιστικό ή έστω την ιδεοληψία του (;) ότι είναι κομμουνιστής…

Πάντα έχει πλάκα να ξεσκεπάζεις το φιλελέ αφήγημα της παράταξης της αριστείας. Δεν υπάρχει όμως πιο φιλελέ χιούμορ από το να χλευάζεις προσωπικά κάποιον για τις αδυναμίες του σαν άτομο. Η Μονογυιού μπορεί να κομπιάζει, θα μπορούσε ακόμα και να μουρμουράει σαν trapper αν ήθελε, θα μπορούσε να είναι δυσλεκτική ή να τραυλίζει, ή πιο απλά να μπλοκάρει λόγω του τρακ. Τίποτα από όλα αυτά δε θα μας έλεγε κάτι για το ποιόν της. Αυτό θα το μάθουμε αν δούμε πού σηκώνει το χέρι της και τι νομοσχέδια ψηφίζει.

Και αν έχουμε για κάτι εμείς ευθύνη δεν είναι για το άγχος και το τρακ της, αλλά για την κυβέρνηση που στηρίζει και περνάει αντιλαϊκούς νόμους, χωρίς να νιώθει τη δική μας πίεση.

Υγ: θυμάμαι ένα σκετς της παλιάς τηλεοπτικής Ελληνοφρένειας, δώδεκα χρόνια πίσω, με τη Σοφία Καλαντίδου, βουλευτή του ΚΚΕ από τους εμποροϋπαλλήλους να σαστίζει προς στιγμήν πάνω στο βήμα της Βουλής και το super από κάτω να σχολιάζει “πάγωσε η Τσιμινέρα…” Εκείνο όμως ήταν σχεδόν αυτοσαρκαστικό και σχεδόν τρυφερό, για να παρεξηγηθούν οι προθέσεις του…