Κι η ποίηση είναι το καταφύγιο που φθονούνε

Το μοτίβο είναι γνωστό εδώ και δεκαετίες, μέσα από επιθεωρήσεις, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και σατιρικές εκπομπές. Ο ποιητής είναι κάποιος αλαφροΐσκιωτος με βλέμμα ψυχοπαθή που απαγγέλει με στόμφο ακατανόητους και γελοίους στίχους και οι γύρω του τον κοροϊδεύουν. Υποτίθεται ότι οι συγγραφείς αυτών των σατιρικών κειμένων εκφράζουν τους απλούς λαϊκούς ανθρώπους που θεωρούν την ποίηση ακαταλαβίστικη. Υποτίθεται ότι οι ποιητές ζουν σε έναν δικό τους κόσμου αποκομμένοι απ’ την κοινωνία. 

Μόνο που δεν είναι καθόλου έτσι. Γιατί αυτοί που μιλούν εκ μέρους του λαού και χλευάζουν την ποίηση ήταν πάντα οι γελωτοποιοί στην αυλή του βασιλιά. Στο στόχαστρο τους εκτός απ’ τους ποιητές ήταν πάντα οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι γιατροί, οι καθηγητές, οι απεργοί, οι διαδηλωτές, οι καταληψίες, όσοι τολμούν να ονειρευτούν έναν καλύτερο κόσμο και να αγωνιστούν για αυτόν. Αντίθετα για αυτούς τους κριτές των πάντων οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι εργολάβοι, τα αφεντικά είναι μόνιμα στο απυρόβλητο. Γιατί αυτοί είναι οι χορηγοί της έμπνευσής τους. 

Όσο για τον λαό, για τον οποίο υποτίθεται κόπτονται, στους αγώνες του για ψωμί και ελευθερία είχε πάντα στο πλευρό του και στα χείλη του τους στίχους των ποιητών. Και αυτό είναι που δεν αντέχουν. Η σάτιρά τους αργά ή γρήγορα θα καταλήξει εκεί που είναι η θέση της: στον κάδο απορριμμάτων. Η ποίηση κουβαλάει στις πλάτες της όλο τον πόνο της ανθρώπινης ιστορίας. Έχει περάσει απαγορεύσεις, λογοκρισία, διώξεις. Έχει περάσει από φωτιά κι από σίδερο. Αλλά ποτέ δεν κατάφεραν να την ξεριζώσουν απ’ τις καρδιές των ανθρώπων.

Νίκος Σουβατζής