Κι αν η “κατάλυση” της αστικής δημοκρατίας είναι απλά ο καταλύτης του συστήματος;

Άλλοι κάνουν συμβολικές επιθέσεις και τους κατηγορούν για απόπειρα κατάλυσης της δημοκρατίας -βασικά την καλύτερη διαφήμιση τους κάνουν.

Άλλοι καλούν ανοιχτά τις Ένοπλες Δυνάμεις σε πραξικόπημα, τους κατηγορούν επισήμως οι αρχές για εσχάτη προδοσία, κατάλυση του πολιτεύματος κτλ, αλλά δεν τους κρίνουν ιδιαίτερα επικίνδυνους για να τους κρατήσουν μέσα. Κάτι παραπάνω θα ξέρουν…

Άλλοι μένουν στην κυβέρνηση και φωνάζουν πως οι καταλυσίες (κατά το καταληψίες) τους την πέφτουν, γιατί θέλουν να ανατρέψουν την κυβέρνηση.

Άλλοι φεύγουν από την κυβέρνηση που φωνάζει για αποστασία, αλλά οταν ερχόταν σε αυτήν πελάτες από την Ένωση Κέντρου -σαν εφεδρείες που θα έλεγε και μια κυβερνητική ψυχή- προφανώς το πράγμα αλλάζει και τότε δεν έχουμε προδοσία (τα παραπάνω ουσιαστικά γράφονται επίσης και ως “αποσταCIA”, “προδοCIA”, αλλά θα γελούσε και ο παρδαλός Κατσίκης, αν τολμούσε κανείς να υπονοήσει κάτι τέτοιο).

Άλλοι το έχουν πάρει στο ψιλό -δεν είναι και για σοβαρές αναλύσεις εξάλλου- και λένε πως πρέπει να δούμε τη φάση στο VAR για να δούμε αν υπάρχει ανατροπή (και πέναλτι) πολιτεύματος, της κυβέρνησης -ή αν ήταν κατάρρευση.

Το σύστημα ανακαλύπτει τους εχθρούς του, για να οχυρώνεται καλύτερα, πιο αποτελεσματικά. Κι όλοι αυτοί που υποτίθεται πως επιχειρούν να καταλύσουν την (αστική) δημοκρατία στην πραγματικότητα γίνονται καταλύτης, για να λειτουργήσει απρόσκοπτα.