Κική Δημουλά, ποιήτρια

Με τους ποιητές μιλάς διαφορετικά από ό,τι με τους άλλους ανθρώπους. Οι ποιητές έχουν το δικαίωμα της ανεξαρτησίας από όλες τις ανοησίες των ανθρώπων.

Οι άνθρωποι είναι ανόητοι;

Δεν είναι ανόητοι, τους κάνει ανόητους το λεγόμενο κατεστημένο της ζωής, τους βάζει σε διάφορα καλούπια για εξυπηρέτηση διάφορων συμφερόντων. Και βέβαια οι άνθρωποι βολεύονται μέσα σε αυτά τα καλούπια, επειδή έχουν την ψευδαίσθηση της ασφάλειας και της σιγουριάς.

Οι ποιητές λοιπόν είναι άνθρωποι που δε δέχονται να μπουν σε κανένα καλούπι. Δρουν από μόνοι τους, έχουν την ευθύνη του εαυτού τους οι ίδιοι, κι όχι καποιοι άλλοι.

Αυτό τους δίνει το δικαίωμα να δουν τον κόσμο όπως πραγματικά είναι. Ένα αξεδιάλυτο αίνιγμα, μια ανασφάλεια. Στην ουσία η ποιηση είναι μια αυταπάτη της αυταπάτης.

Ο άνθρωπος – αίνιγμα δημιουργεί ένα άλλο αίνιγμα που είναι η ποίηση. Δεν έχει βρει κανένας ποιητής καμιά απάντηση. Βέβαια δεν είναι ούτε Μαντειο των Δελφών, που οι απαντήσεις του είναι διφορούμενες και μπορείς να διαλέξεις ό,τι σε συμφέρει. Η σπουδαιότητα της ποίησης είναι ότι λέει τα πράγματα όπως παρουσιάζονται, όπως είναι, και όχι όπως θα ήθελε να είναι. Η ποίηση δεν έχει καμιά ελπίδα για τίποτε.

Αν θα θέλεις να ελπίζεις, μπες σε ένα καλούπι. Σε ένα οποιοδήποτε καλούπι, και υπάρχουν καλούπια για όλα τα γούστα. Πολλοί βάζουν και την ποίηση μέσα σε καλούπια. Δικαίωμά τους. Το να βάζεις την ποίηση μέσα σε καλούπια είναι ελπίδα, κι η ποίηση δεν έχει σχέση με την ελπίδα. Δεν είναι ούτε εναντίον της ελπίδας, ούτε υπέρ της. Αν καμιά φορά το κάνει κι ελπίζει, το κάνει για να νιώσει κι η ίδια μια σιγουριά. Αυτά είναι ανθρώπινα. Μετά όμως από λίγο η ποίηση ξαναελευθερώνεται.

Η ποίηση προσγειώνει τον άνθρωπο σε αυτό που πραγματικά είναι. Το τίποτα.

Καλό σου ταξίδι Κική Δημουλά στο τίποτα, όπως όλοι μας.

Οι ποιητές όταν μιλούν μεταξύ τους χρησιμοποιούν μια δική τους γλώσσα. Τη γλώσσα της αλήθειας.

Η γλώσσα της αλήθειας δεν ήταν ποτέ ελπίδα.

Καλό σου ταξίδι Κική Δημουλά, καλό σου ταξίδι.

Σωκράτης Ιωάννου