Κινηματογράφος και σοσιαλιστικός ρεαλισμός…

Η λαϊκή καλλιτεχνία, με την οψιφανή αλήθεια που διαθέτει, έχει τη δυνατότητα να αποτυπώνει δόκιμα κι αντικειμενικά την πραγματικότητα, να πληροφορεί αμερόληπτα κι αδέκαστα για τα γεγονότα, για τις εξελίξεις και για τις μεταβολές, να ενισχύει και να υποστηρίζει αποτελεσματικά τη φιλοσοφία και το πνεύμα της νέας ιδεολογίας, για τη ζωή, για τον άνθρωπο, για την κοινωνική ισότητα και για την ελευθερία του… Μπορεί κάλλιστα, με το γόνιμο ιδεολογικό της περιεχόμενο, να επιστεγάσει και να υπερασπίσει με σθένος τις πραγματικές, αισθητικές, ιδεολογικές και μορφωτικές ανάγκες όλων των λαών και των εθνών της γης, την πρόοδο και τον πολιτισμό που χαρακτηρίζει μια συγκροτημένη, διαπλασμένη κι ώριμη καθ’ όλα, ανθρώπινη κοινωνία…

Με την πλήρη αντιληπτικότητα και με το υψηλό αισθητικό κριτήριο που διαθέτει, έχει τη ικανότητα και τη δυναμική, να διαποτίσει τις μάζες με ουμανιστικά και προοδευτικά πρότυπα, να συνεργήσει αποτελεσματικά για τη δημιουργία μιας εύρωστης και κραταιής συνείδησης και μιας ανακαινισμένης κι αισιόδοξης αισθητικής αντίληψης, που θα συμβάλλουν με τη σειρά τους, στον εκθειασμό και στην εξύψωση των ιδανικών της σοσιαλιστικής κουλτούρας και του λαϊκού πολιτισμού… Η φιλολαϊκή τέχνη αναδεικνύει εποικοδομητικά ό,τι καλόβουλο, ευάρεστο και συναινετικό προσδίδει αξία κι υπολήπτεται το κοινωνικό σύνολο κι ειδικότερα τον κόσμο της εργασίας και της δημιουργίας…

Ο σοσιαλισμός, ως το νέο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό σύστημα που υπερασπίζεται αποκλειστικά τα συμφέροντα των εργαζόμενων μαζών, επινόησε το λαϊκό κινηματογράφο για να ενσαρκώσει και να απεικονίσει ζωντανά και πιστά τις σοσιαλιστικές αρχές και τις πανανθρώπινες αξίες, σε ένα περιβάλλον υψηλών απαιτήσεων, που διεκδικεί μια ποιοτικά ανώτερη καλλιτεχνία για την παραγωγή καλαίσθητου κι επωφελούς έργου, μια τέχνη ειλικρινή, έντιμη, τολμηρή, και θαρραλέα, ενταγμένη στο πνεύμα και στην ιδεολογία του σοσιαλιστικού ρεαλισμού…
Κι αυτή η τέχνη προσδοκά ν’ αφήσει πίσω της την προϊστορία για να βηματίσει στο ιστορικό της στάδιο, για να εκπληρώσει ενσυνείδητα τα νέα καθήκοντα που ορίζει η καινούρια ιστορική της αποστολή…

“Το θωρηκτό Ποτέμκιν”, “Η μάνα”, “Ο ήρεμος Ντον”, “Τσαπάγιεφ”, είναι μερικά μόνο δείγματα που συνέβαλαν, ανέδειξαν κι έδωσαν έμφαση στην ωραιότητα και στη διαφορετικότητα, στην αντίθεση και στην ιδιομορφία, στο πλεονέκτημα και στην υπεροχή…

Οι μάχες, το αίμα κι οι θυσίες του Ρώσικου λαού, για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό, οι πράξεις και οι σκέψεις, τα οράματα κι οι προσδοκίες του, οι εμπειρίες και τα βιώματά του, έδωσαν άλλα νοήματα κι άλλες ερμηνείες στα γεγονότα και δημιούργησαν άλλες συλλήψεις και προοπτικές, διαποτισμένες από τις ιδέες μιας οικουμενικής κοσμοθεωρίας που άνοιξε καινούριους ορίζοντες για την ευτυχία και την ευημερία του ανθρώπου, αλλά και για την προαγωγή και την επίδοση της ίδιας της καλλιτεχνίας…

Ο κινηματογράφος, ως ιστορική αναγκαιότητα, με την δημιουργικότητα και τη δυναμική του, αγκάλιασε θεμελιακά και κυρίαρχα τη ζωή, συνέβαλλε αποτελεσματικά στην ορθή διαπαιδαγώγηση των σοβιετικών πολιτών, αλλά συνάμα κι όλων των πολιτών της γης, χωρίς άκαιρους συμβολισμούς, αλληγορίες και ατελέσφορες μεταφορές, διαβάλλοντας ταυτόχρονα και διασύροντας σθεναρά τη ρηχότητα της καπιταλιστικής άποψης για την τέχνη…

Κι αποτελεί πάντα το τέλειο όχημα, την άλλη θεώρηση που συνθέτει και θεμελιώνει την ουσία των πραγμάτων, για τη μαζική μεταφορά θετικών μηνυμάτων στον κόσμο της εργασίας, για τον αμετακίνητο στόχο που προσβλέπει στην εδραίωση και τη σταθεροποίηση της εξουσίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, για τη σφυρηλάτηση και το ατσάλωμα της κοινωνικής ενότητας και της κοινωνικής συνοχής… Κι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του απλού πολίτη, αφού παρεμβαίνει με σαφήνεια, με ανιδιοτέλεια και με προσήνεια στην ιστορική διαδικασία, προβάλλοντας ζητήματα κομβικής σημασίας για τα συμφέροντα των χερομάχων των μεροδουλευτών και των προλετάριων…

Εξιδανικεύει ακατάπαυστα κι ακάματα τα πλεονεκτήματα του σοσιαλιστικού συστήματος, εκλαϊκεύει και υποστηρίζει αδιάπτωτα την πλήρη, σαφή και ακριβή γνώση, την εμπειρία, τη συλλογικότητα και τη σοφία, τη δραστηριότητα και το ομαδικό πνεύμα, τον απαραποίητο, αμιγή κι ανόθευτο πατριωτισμό, ζητήματα κρίσιμα που συνιστούν αναγκαίους όρους για την ανάταξη, την αναμόρφωση και την πρωτοπορία της εργατικής τάξης…

Ο κινηματογράφος ως τέχνη δε συνιστά απλά θέαμα αλλά συγκροτεί ένα ισχυρό εργαλείο που μπορεί να προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες για τη επικράτηση της νέας κοσμοαντίληψης αλλά και για την προπαρασκευή της επικείμενης παγκόσμιας επανάστασης…