Κιβωτός του Κόσμου: Business as usual!

Είναι γεγονός ότι στην τρέχουσα επικαιρότητα δεσπόζουν οι ανατριχιαστικές ομολογουμένως αποκαλύψεις για την Κιβωτό του κόσμου, οι οποίες πρέπει να αποδειχτεί ότι ευσταθούν και σε αυτήν την κατεύθυνση κυβέρνηση και αστική δικαιοσύνη, οφείλουν να πράξουν τα δέοντα, ώστε να έρθουν όλα στο φως και στο οικονομικό και στο ηθικό-παιδαγωγικό κομμάτι αυτής της ιστορίας.

Το ζήτημα όμως είναι να δούμε και την ουσία της όλης υπόθεσης και τη μήτρα που συντηρεί και γεννά αυτά τα επώδυνα  και τραγικά κυρίως για τα ευάλωτα παιδιά κοινωνικά φαινόμενα.

Η αγιογράφηση του ιδρυτή της Κιβωτού, οι ψυχολογικές αναλύσεις που αφορούν το προφίλ του ίδιου και της πρεσβυτέρας, οι υπερβολικές έως ατυχείς  παρομοιώσεις περί «ωσαννά» και «Σταύρωσον αυτόν» από τη μια μεριά, οι «πεφτοσυννεφάκηδες» από την άλλη, μαζί με όσους ωρύονται γιατί εξαπατήθηκαν για άλλη μια φορά, η αθλιότητα του μιντιακού πολιτισμού μας, πιστού στο διαχρονικό «αίμα, ψέμα, σπέρμα», δημιουργούν – όλοι αυτοί οι παράγοντες – μια πνιγηρή ατμόσφαιρα που κάθε άλλο παρά βοηθά για να βγουν τα σωστά συμπεράσματα.

Θερμοκήπιο, μέσα στο οποίο ανθούν αυτά τα κοινωνικά φαινόμενα, είναι το ίδιο το ταξικό  κοινωνικό σύστημα του καπιταλισμού, με τους φιλάνθρωπους πλουτοκράτες, που αφού δημιουργούν τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τον κοινωνικό αποκλεισμό, αφού δημιουργούν τους «Αγιάννηδες» της κάθε εποχής, έρχονται να ξεπλύνουν κυριολεκτικά και μεταφορικά τις τσέπες τους και τις συνειδήσεις τους, με τη φιλανθρωπία. «Να σε κάψω Γιάννη, να σε αλείψω μέλι», λέει ο λαός μας.

Από κοντά και το αστικό κράτος, το κράτος τους, με το πολιτικό τους προσωπικό, είτε ονομάζεται σήμερα ΝΔ, είτε Σύριζα ή ΠΑΣΟΚ στο παρελθόν, που θεωρεί κόστος την κοινωνική πρόνοια και τις δομές της, που μειώνει τα κονδύλια στις όποιες κρατικές δομές και ταΐζει ποικιλοτρόπως τον ιδιωτικό τομέα, κυρίως μέσω των ΜΚΟ, που τα τελευταία χρόνια έχουν γιγαντωθεί και αποτελούν παρένθετες επιχειρήσεις δίπλα στο κράτος και τις κυβερνήσεις τους, που τους εξασφαλίζει πελάτες και επιχορηγήσεις κρατικές ή ευρωπαϊκές.

Τα εκατομμύρια ευρώ που συγκέντρωνε η Κιβωτός, η κινητή και ακίνητη περιουσία της οργάνωσης, η αδιαφάνεια και το «άβατο» στις δομές της, δεν αποτελούν  παρέκκλιση, αλλά κανόνα σε όλα αυτά τα ιδρύματα, που αντικαθιστούν τη δουλειά που πρέπει να κάνει ένα κράτος που υπηρετεί τον εργαζόμενο λαό αντί την ολιγαρχία του πλούτου. 

Δεν είναι τυχαίος ο καημός της υφυπουργού Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, Δόμνας Μιχαηλίδου, για την αποϊδρυματοποίηση με αφορμή τα όσα συμβαίνουν στην Κιβωτό ή στο παρελθόν σε παρόμοιες δομές, όπως δεν είναι τυχαίος και ο καημός που εξέφρασε ο υπουργός κ. Χατζηδάκης, για τους ανησυχούντες χορηγούς της Κιβωτού, που μάλλον ενδιαφέρονται και ενδιαφέρεται και ο ίδιος, για την τύχη της επένδυσής τους.  

Η εναλλακτική της ανάδοχης οικογένειας που προωθεί  η κυβέρνηση, το ανακάτεμα της τράπουλας ανάμεσα στις ΜΚΟ για το ποια θα παίρνει τη μερίδα του λέοντος, ουδόλως αφορά στα κατατρεγμένα και ευάλωτα παιδιά, στα παιδιά με σοβαρά ψυχικά τραύματα και διαλυμένες οικογένειες.

Η ανάδοχη οικογένεια πώς μπορεί να ανταπεξέλθει σε ένα τέτοιο βάρος; Με ποια επιστημονική κατάρτιση μπορεί να παρέμβει σε περιπτώσεις που χρειάζεται εξειδικευμένο προσωπικό από κοινωνιολόγους, ψυχολόγους, ειδικούς ή μη παιδαγωγούς και κοινωνικούς λειτουργούς, όταν σήμερα το αστικό κράτος «αδυνατεί» να κάνει και τον παραμικρό έλεγχο;

Οι δικές μας οικογένειες, που μας αρέσει να τις θεωρούμε φυσιολογικές και υγιείς, αδυνατούν να τα βγάλουν πέρα με τα απλά φαινόμενα της εφηβείας, μπορεί να φανταστεί κανείς τι μπορεί να γίνεται με την αναδοχή ή υιοθεσία, στηριγμένη μόνο στην καλή θέληση ή σε κάποια οικονομικά κίνητρα; Αλλά και ποιος εγγυάται την μη επανάληψη παρόμοιων φαινομένων εντός της ανάδοχης οικογένειας; Η παντελής και διαχρονική αδιαφορία των κυβερνώντων να στηρίζουν τις κρατικές δομές ή η ιδιωτική πρωτοβουλία;

Και γιατί όλες αυτές οι δομές ΜΚΟ δουλεύουν στον αυτόματο, βραβεύονται και προτυποποιούνται μέχρι να σκάσει η βόμβα και μετά  όλοι οι κυβερνητικοί και κρατικοί ιθύνοντες παριστάνουν τις παρθένες;

«Τα δημόσια ιδρύματα κάνουν τρεις στις τέσσερις υιοθεσίες που γίνονται στη χώρα μας… Από τα ιδρύματα που έχουμε, από τις 84 δομές παιδικής προστασίας που έχουμε, οι τρεις στις τέσσερις είναι ιδιωτικές. Από τις υιοθεσίες που γίνονται, οι τρεις στις τέσσερις έρχονται από το ¼ των ιδρυμάτων», απάντησε η κ. Μιχαληλίδου σε κοινοβουλευτικό έλεγχο της Λιάνας Κανέλλη, βουλευτή του ΚΚΕ για το γνωστό μας θέμα.  Και γιατί λοιπόν τις μπουκώνουν με χρήμα αυτές τις ιδιωτικές δομές και τις διαφημίζουν ασύστολα; 

Για τον απλούστατο λόγο, γιατί όλα είναι business as usual! Γιατί πρωτεύον σε αυτές τις δομές είναι οι χορηγοί, οι δημόσιες σχέσεις, οι κυβερνητικές και πολιτικές διαδρομές, το ντεκόρ στο κάδρο του αστικού πολιτικού προσωπικού, ο αναγκαστικός εθελοντισμός και οι απλήρωτες υπερωρίες  και τελευταία τα παιδιά. Όλες οι «πιασάρικες» εικόνες με τα παιδιά, τα χαμόγελα και τα παιχνίδια, εκεί κατατείνουν: Στη χορηγία-επένδυση όλων των εμπλεκόμενων.

Όταν το 2016 επισκεφτήκαμε την Κιβωτό στο Αίπος με την ιδιότητά μας ως δημοτικοί σύμβουλοι της Λαϊκής Συσπείρωσης, μετά από πρόσκληση και των ίδιων να μας ενημερώσουν για το έργο τους, λόγω της αντίδρασής μας στην αγορά του τουριστικού χωριού, έναντι του ποσού των 370.000 ευρώ από ιδιωτική χορηγία, που δε μάθαμε ποτέ, τα στελέχη της Κιβωτού ξεκίνησαν να μας απαριθμούν τις χορηγίες για τα κουφώματα, τα κλιματιστικά, τα έπιπλα κλπ. Στην  παρατήρησή μας ότι δεν ήρθαμε να μάθουμε πώς φοροαπαλάσσεται ή ξεπλένει τη συνείδησή του ο κάθε εφοπλιστής ή επιχειρηματίας, αλλά να δούμε τι γίνεται με τα παιδιά, τότε αναγκάστηκε να παρέμβει ο ίδιος ο ιδρυτής της Κιβωτού, με έντονο ύφος προς το στέλεχός του, για να επαναφέρει τη συζήτηση στο προκείμενο, αντιλαμβανόμενος ότι, «γλώττα λανθάνουσα τα αληθή λέγει».

Αν ανατρέξει κανείς στα πρακτικά της απόφασης 188/2016 που αφορούσε στην παράδοση του Τουριστικού χωριού του Αίπους στο Βροντάδο της Χίου, στην Κιβωτό έναντι των 370.000 ευρώ από την τότε δημοτική αρχή,  θα δει ένα «προφητικό» τμήμα, αυτών που καταθέσαμε ως Λαϊκή Συσπείρωση:

«…Επειδή έχουμε κουκιά μετρημένα, σας διαβάζω εδώ τι πήρα χθες. Είναι μια επιστολή από 22/03/16 από την Κιβωτό του κόσμου Αιγαίου, μη κερδοσκοπική εταιρία η οποία καταλήγει ότι θέλουν τρόφιμα, για να μπορέσει να θρέψει τα 55 παιδιά που έχει υπό την εποπτεία της. Άμα έχεις μια μη κερδοσκοπική οργάνωση την οποίας εμείς ενισχύουμε και εγώ προσωπικά έχω καταθέσει κάποια χρήματα σε τελετές, στο συγκεκριμένο μη κερδοσκοπικό οργανισμό που λέγεται Κιβωτός, που κάνει τέτοιες εκκλήσεις και την ίδια στιγμή έχει 370.000 ευρώ να καταθέσει, κάποιος επενδύει. Όταν ετοιμάζει κτίριο 2.500.000 ευρώ στην Αθήνα, και την ίδια στιγμή λειτουργεί μ’ αυτόν τον τρόπο , κάποιος επενδύει. Λέγεται χορηγός – επενδυτής. Στον καπιταλισμό έτσι λειτουργούν τα πράγματα. Υπάρχουν χορηγοί – επενδυτές. Στον ανθρώπινο πόνο, στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ…Εμείς θα συμμαχήσουμε και με το διάβολο για να μην ξεπουληθεί…»

Το ερώτημα λοιπόν που ανακύπτει μπροστά σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα είναι, τι κάνουμε;

Κλείνουμε  τις  υπάρχουσες δομές, πετάμε στο δρόμο τα παιδιά και τους εργαζόμενους, αλλάζουμε τις διοικήσεις με συζύγους και παρατρεχάμενους εφοπλιστικών οίκων και επιχειρήσεων, πίπτει αυστηρή η αρχιεπισκοπική ράβδος στις υπό τον έλεγχό της δομές;

Είναι σαφές ότι τα παραπάνω δεν αποτελούν λύσεις γιατί δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα στην κοινωνική του ρίζα. 

Αυτό που χρειάζεται είναι άμεση κατάργηση όλων των ΜΚΟ κοινωνικής πρόνοιας, είτε  ανήκουν σε ιδιωτικές οργανώσεις είτε σε εκκλησιαστικές ή παρεκκλησιαστικές.

Κρατικές δημόσιες δομές, ανάπτυξη ενιαίου φορέα παιδικής προστασίας με αποκλειστική ευθύνη του κράτους, με το μόνιμο, πλήρους απασχόλησης  απαραίτητο επιστημονικό και βοηθητικό προσωπικό όλων των ειδικοτήτων, με σύνδεση με τις εκπαιδευτικές δομές, τους πολιτιστικούς συλλόγους και την τοπική κοινωνία γενικότερα, με υποστηρικτική πλήρη κάλυψη σε όλα τα επίπεδα στις περιπτώσεις υιοθεσίας ή αναδοχής, με τους απαραίτητους τακτικούς ελέγχους και μηχανισμούς προς αποφυγήν των απαράδεκτων φαινομένων που παρακολουθούμε.  

Εξυπακούεται ότι μια τέτοια λύση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί ούτε μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα που βγάζουμε τα εσώψυχά μας,  ούτε μέσα από τον καναπέ.

Απαιτείται αγωνιστική παρέμβαση, σύγκρουση με τις λογικές της αποδοχής της σημερινής σαπίλας της εκμεταλλευτικής κοινωνίας  που ζούμε, αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ, γιατί τα λόγια του ποιητή μας Φώτη  Αγγουλέ προσμένουν τη δική μας απάντηση.

«Ποιόν περιμένετε να ρθει;
Ποιόν καρτερείτε να σας σώσει;
Εσείς οι ίδιοι με τα χέρια σας
με το μυαλό σας, με την πράξη
αν δεν αλλάξετε τη μοίρα σας
ποτέ της δεν θ’ αλλάξει»

Μάρκος Σκούφαλος
Δημοτικός Σύμβουλος
Επικεφαλής Λαϊκής Συσπείρωσης Δήμου Χίου