ΚΚΕ, και για τον Εργάτη και για τον Αστροναύτη

Πάμε να ψηφίσουμε την Κυριακή! Με μυαλό. Με καρδιά. Με αντοχή. Με εξάντληση. Με πάθος. Αφοβα. Με πείσμα. Χωρίς γινάτι. Με οργή. Οχι αγανάκτηση. Με πειθώ. Χωρίς ψυχαναγκασμό. Με αυτοπεποίθηση. Χωρίς εκτίμηση στο κενό. Στοχευμένα. Καλοζυγιασμένα. Μαχητικά. Οχι εκδικητικά. Δημιουργικά. Κόντρα ακόμα και στον κακό μας εαυτό. Για την ειρήνη και όχι για τον εκμεταλλευτικό πασιφισμό. Πάμε ωρέ να ψηφίσουμε παλικαρίσια, για τους εργάτες, που στον κόσμο τον δικό μας μπορεί να γίνουν αστροναύτες, σαν τον Γκαγκάριν. Τον γελαστό μεταλλουργό, που εκτοξεύθηκε στο άγνωστο Διάστημα κι έμεινε να πεθάνει ως το τέλος με το αεροσκάφος του σ’ ένα χωράφι, για να μην εκτιναχθεί και τ’ αφήσει να πέσει σε σχολείο. Αυτό το γελαστό σοβιετικό παιδί που το βρήκε τσακισμένο μια αγρότισσα με τα γελάδια της, που τον είχε υποδεχτεί η Ακαδημία Αθηνών, κι έγινε κι επίτιμος δημότης αυτής της πρωτεύουσας, πρότυπο εργάτη – ήρωα – εκπαιδευτή – δασκάλου, έγινε άγαλμα σε πολλά σημεία της Γης και τώρα εμείς δεν γίνεται να πάμε να ψηφίσουμε απαθείς, μαθαίνοντας πως στο Κίεβο γκρεμίζουν τον ανδριάντα του! Την ώρα που ζητάνε αεροπλάνα πληρωμένα από μας…

Πάμε να ψηφίσουμε ΚΚΕ, για να έχουν οι άνθρωποι εκτός από μεγάλα όνειρα και μεγάλες προσδοκίες, εξίσου μεγάλες πιθανότητες να τα πραγματοποιήσουν και να τις υλοποιήσουν. Πάμε να δυναμώσουμε το Κόμμα, όσο κανείς δεν περιμένει, σε μια εποχή όπου τα θαύματα των ανθρώπων, η τεχνολογική εξέλιξη, η σμίκρυνση των αποστάσεων, η γνώση, η υγεία, η κουλτούρα, το φαΐ, η ζωή κι ο θάνατος, η ομορφιά, η προσωπικότητα, το ταλέντο, η γοητεία, η ευγένεια, το ήθος, ο πολιτισμός, ο άνθρωπος αυτός καθ’ αυτός, συρρικνώνονται σε τιμολόγια, επενδύσεις, διαταγές πληρωμής, πλαστικές κάρτες, αγοραπωλησίες, και τιμολογούνται κατά τα συμφέροντα, όχι πια των λίγων, αλλά των ελάχιστων θηριωδών μονοπωλίων.

Οταν ακούς πως δυο θεριά του πλούτου, σαν τον Ζούκερμπεργκ και τον Μασκ, αλληλοπροσκαλούνται για μονομαχία σ’ ένα συρμάτινο κλουβί, όπου με τις πολεμικές τους τέχνες θέλουν να δουν ποιος θα ξαπλώσει τον άλλον, τότε το πισωγύρισμα του πολιτικού χρόνου μας πάει τόσο πίσω, που δεν φτάνει ένας ήλιος να διαλύσει το σκοτάδι. Η κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, η ομάδα απέναντι στην αγέλη, είναι φως που χτίζεται από τις πράξεις των ανθρώπων. Κι η ψήφος κάτω από αυτές τις συνθήκες με την κάλπη να έχει μετατραπεί σε στιγμιαία αναλαμπή ελευθερίας έκφρασης του πολίτη, όσο πιο πολλές λάμψεις με ψήφο στο ΚΚΕ γκαβώσουν τον ταξικό αντίπαλο, τόσο πιο πολύ θα γεμίσουν με ενέργεια οι μπαταρίες της λαϊκής αντίστασης στο κάλπικο των σωτήρων, των Πόντιων Πιλάτων στο άδικο και το σαθρό, που γητεύουν με όρους απελπισίας τους αποκαμωμένους της συστημικής ταλαιπωρίας.

Πάμε λοιπόν στην κάλπη με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ, μα κρυμμένο στο φυλλοκάρδι μας, μα ατσαλάκωτο στην τσέπη μας, μα φανερό σαν παντιερίτσα υψωμένη σε χαιρετισμό, παρέα με τον κάθε διπλανό, τον φίλο, τον άγνωστο, ακόμα και τον εχθρό. Τάζοντας μόνο ένα πράγμα: Πως θα το βρει την επόμενη ακέραιο, μη εξαγοράσιμο, μη ανταλλάξιμο, μη αναλώσιμο, Αληθινό. Πάμε!