Κορονοϊός στο Λένινγκραντ

Στις 9 Αυγούστου του 1942, μέσα στο πολιορκημένο Λένινγκραντ, ο Σοστακόβιτς έδινε μία συναυλία, με τη σύνθεση της «7^ης Συμφωνίας» του, για να υμνήσει τον ηρωισμό και την αυτοθυσία των κατοίκων της πόλης. Στο ημερολόγιο ενός Γερμανού στρατιώτη, που βρέθηκε μετέπειτα, ήταν γραμμένο το εξής: «Όταν άκουσα τη μετάδοση της συναυλίας κατάλαβα ότι το Λένινγκραντ δεν θα έπεφτε ποτέ στα χέρια μας».

Ας υποθέσουμε τώρα, πως το Λένινγκραντ δεν το πολιορκούσαν οι ναζί, αλλά ο κορονοϊός, και ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πως θα αντιμετώπιζαν αυτή την «πολιορκία» οι σημερινοί κυβερνώντες – που ονοματίζουν και τις δύο περιπτώσεις ως πόλεμο.

Στοιχείο 1^ο: Θα τρομοκρατούσαν και θα φόβιζαν τον κόσμο, αφήνοντας τον εχθρό να προελαύνει ανενόχλητος.

Αλήθεια, κερδίζεται ποτέ ένας πόλεμος με φοβισμένους στρατιώτες;

Στοιχείο 2^ο: Θα έβγαιναν «influencers» στα social media (ο στρατάρχης Γκεόργκι Ζούκοφ θα οργάνωνε από εκεί την αντίσταση του λαού;) και θα έδειχναν τα φαγητά που μαγειρεύουν, τη γυμναστική που κάνουν, τις σειρές που βλέπουν στο Netflix, δίνοντας συμβουλές για να περάσουμε ευχάριστα στο σπίτι.

Αλήθεια, κερδίζεται ποτέ ένας πόλεμος με συμβουλές για ευχάριστη διαμονή στο σπίτι;

Στοιχείο 3^ο: Θα υπήρχαν εργοστάσια που θα συνέχιζαν την παραγωγή, όχι για τις ανάγκες του στρατεύματος, αλλά για την αύξηση των κερδών των βιομηχάνων. Θα υπήρχαν νοσοκομεία εκτός κρατικού σχεδιασμού, που θα ζητούσαν χρήματα για τη φροντίδα των αρρώστων και θα χρέωναν κάθε τεστ που έκαναν – κοινώς δεν θα υπήρχαν συνθήκες πολέμου.

Αλήθεια, κερδίζεται ποτέ ένας πόλεμος όταν δεν τον αναγνωρίζεις ως πόλεμο;

Στοιχείο 4^ο: Το αποτέλεσμα της εμβληματικής προσπάθειας των κατοίκων του Λένινγκραντ ήταν να μην καταφέρουν να μπουν ποτέ οι ναζί στην πόλη. Υπάρχει, όμως, κάτι χειρότερο από το να μπει ένας εχθρός στην πόλη, να εισχωρήσει στο μυαλό και την ψυχή. Οι κάτοικοι του Λένινγκραντ δεν επέτρεψαν ούτε αυτό, γι’ αυτό και κατάφεραν να οικοδομήσουν ξανά από την αρχή την πόλη τους. Δεν έχασαν την ελπίδα, τη δίψα για ζωή, το βαθύτερο νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης που σχετίζεται με την αέναη πάλη για δικαιοσύνη και ελευθερία.

Αλήθεια, κερδίζεται ποτέ ένας πόλεμος, όταν έχουμε επιτρέψει στον εχθρό να νεκρώσει τη συνείδησή μας;

Στοιχείο 5^ο: Σε κάθε πόλεμο, υπάρχουν και οι συνεργάτες του εχθρού, αυτοί που προσπαθούν να υπομονεύσουν το ηθικό του λαού, να θέσουν εμπόδια στον δρόμο προς την απελευθέρωση. Πρόκειται γι’ αυτούς που κάνουν μικροπολιτική πάνω στους νεκρούς, ισχυρίζονται πως ο κορονοϊός απέδειξε την ανικανότητα του κράτους και όχι των αγορών (!) και προπαγανδίζουν την ανάγκη πρόωρων εκλογών.

Αλήθεια, κερδίζεται ποτέ ένας πόλεμος, όταν στοιχιζόμαστε μαζί τους;

Στοιχείο 6^ο: Ο «Δρόμος της Ζωής» υπήρξε ο παγόδρομος που κατασκεύασε ο Κόκκινος Στρατός, μέσω του οποίου διασώθηκαν περίπου 1,3 εκατομμύρια άμαχοι και μεταφέρθηκαν πολεμοφόδια, καύσιμα και τρόφιμα προς την πόλη για να συνεχίσει να αμύνεται. Δεν χειροκροτούσαν στα μπαλκόνια, δεν περνούσαν αντιδραστικά νομοσχέδια από τη Βουλή, δεν κατακρεουργούσαν τις εργασιακές σχέσεις. Ήταν προσηλωμένοι στη νίκη του λαού.

Αλήθεια, κερδίζεται ποτέ ένας πόλεμος, όταν σκοπός δεν είναι η νίκη του λαού;

Στοιχείο 7^ο: Η πολιορκία κράτησε 872 μέρες. Για να αντέξουν μεγαλύτερο διάστημα οι προμήθειες, οι υπεύθυνοι της τροφοδοσίας μείωναν συνεχώς τις μερίδες που χορηγούσαν στον πληθυσμό. Σε όλον τον πληθυσμό. Δεν μείωναν τις «μερίδες» (βλ. μισθούς και συντάξεις) των εργαζομένων, για να τις δώσουν μέσω επιδοτήσεων, φοροαπαλλαγών και χορηγήσεων στις μεγάλες επιχειρήσεις. Ο στρατηγός Αδόνοφ ανέφερε χαρακτηριστικά: «Τι να τις κάνετε τις μερίδες; 300 κιλά θα γίνετε;»

Αλήθεια, κερδίζεται ποτέ ένας πόλεμος, όταν οι πολεμιστές πεινάνε και τους ειρωνεύονται;

Στοιχείο 8^ο: Για να υπάρχουν δωρεές σε έναν πόλεμο, σημαίνει πως δεν είναι πόλεμος για όλους. Για να μπορούν κάποιοι να χορηγούν ποσά για τη «στήριξη» των πολεμιστών, σημαίνει πως δεν πολεμούν δίπλα στους πολεμιστές, αλλά κάνουν πολιτική αφ’ υψηλού για να πρωταγωνιστήσουν την επόμενη μέρα. Γιατί αυτοί είναι σίγουροι πως θα ζουν την επόμενη μέρα, πως δεν θα χάσουν τη ζωή τους στο πεδίο των μαχών.

Αλήθεια, κερδίζεται ποτέ ένας πόλεμος, όταν οι πολεμιστές ομονοούν με τα «ντόπια θεριά τους»;

Ο Σοστακόβιτς έλεγε μέσα από το πολιορκημένο Λένινγκραντ: «Πριν από μια ώρα τελείωσα το δεύτερο μέρος του νέου μου συμφωνικού έργου. Αν όλα πάνε καλά και καταφέρω να γράψω το τρίτο και το τέταρτο μέρος, θα έχω κάνει την Έβδομη Συμφωνία μου. Γιατί σας τα λέω αυτά; Σας τα λέω για να μπορέσουν να μάθουν οι κάτοικοι του Λένινγκραντ που με ακούν τώρα ότι η ζωή στην πόλη μας εξακολουθεί να συνεχίζεται. Ο καθένας από μας εκτελεί το στρατιωτικό του καθήκον. Οι εργαζόμενοι στον τομέα του Πολιτισμού εκπληρώνουν το καθήκον τους με τιμή και ανιδιοτέλεια, όπως και όλοι οι Λενινγκραντινοί».

«Η ζωή συνεχίζεται», τόνιζε ο σπουδαίος συνθέτης, όταν γύρω του η πείνα θέριζε και ο αριθμός των νεκρών μεγάλωνε συνεχώς. Υπολογίζεται πως σκοτώθηκαν 16.647 κάτοικοι, πέθαναν από πείνα 641.803 και τραυματίστηκαν 38.702, ενώ η πόλη δέχτηκε 107.000 βόμβες και 159.000 βαριά βλήματα.

«Ακόμα και σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς του πολέμου διδάσκονται και παίζονται νέα μουσικά έργα. Νέα θεατρικά έργα ανεβαίνουν στα θέατρα. Οι ζωγράφοι δημιουργούν καινούργιους πίνακες. Καλλιτέχνες, μουσικοί και συγγραφείς, μαζί με τους υπόλοιπους συμπατριώτες μας, βοηθούν τον Κόκκινο Στρατό να διώξει τον εχθρό», συμπλήρωνε ο συνθέτης.

Αντίθετα, η εντολή που δίνεται σήμερα για να διώξουμε τον εχθρό είναι «μείνετε στο σπίτι» αδρανείς, χωρίς να σκέφτεστε, να οραματίζεστε και να διεκδικείτε. «Μείνετε στο σπίτι», επειδή δεν μπορείτε να βασίζεστε πάνω μας.

Σας κοροϊδεύουμε όταν ισχυριζόμαστε πως νοιαζόμαστε για τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Αν τους αγαπούσαμε, δεν θα τους κόβαμε τις συντάξεις, αλλά θα τους συμπεριφερόμασταν με τον σεβασμό που αξίζει στους πραγματικούς απόμαχους της ζωής, αξιοποιώντας τη σοφία και την εμπειρία που έχουν αποκτήσει στην πάροδο των χρόνων.

Σας κοροϊδεύουμε όταν ισχυριζόμαστε πως νοιαζόμαστε για τους γιατρούς και το προσωπικό στα νοσοκομεία. Αν τους αγαπούσαμε, δεν θα μειώναμε την κρατική χρηματοδότηση στη δημόσια υγεία και δεν θα ζητιανεύαμε τα χρήματα των επιχειρηματικών ομίλων, προκειμένου να κρατηθούν όρθια τα νοσοκομεία μας.

Στοιχείο 9^ο και τελευταίο: Για τον ηρωισμό των κατοίκων της, το 1945, το Λένινγκραντ ήταν η πρώτη πόλη της Σοβιετικής Ένωσης που έλαβε τον τιμητικό τίτλο της Ηρωικής Πόλης. Ύστερα από τους διθυραμβικούς ύμνους προς την κυβέρνηση της ΝΔ για την υποδειγματική διαχείριση της πανδημίας, τόσο από εγχώριους όσο και από ξένους αυλοκόλακες, πιστεύουμε πως ο πρωθυπουργός και το επιτελείο του πρέπει να λάβουν τον τίτλο της Ηρωικής Κυβέρνησης.

Υ.Γ: Να θυμάστε πως ο «πρώτος νεκρός ενός πολέμου είναι πάντα η αλήθεια».